Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Ο Μαντόουλ ήταν προφανώς ένας φανατικός και θα μπορούσε εύκολα κανείς να τον αγνοήσει θεωρώντας τον απλώς έναν εκκεντρικό ο οποίος επέμενε σε μια δονκιχωτική πολιτική εκστρατεία στο περιθώριο της μεταπολεμικής αμερικάνικης κοινωνίας. Ωστόσο οι πολιτικές του στρατηγικές, η οργάνωσή του και προπάντων η φιλοσοφία  του και οι διδασκαλίες του περί Άριας ανανέωσης, τον αναδεικνύουν σε πρώιμη και σημαντική μορ­φή της ιστορίας του μυστικιστικού φασισμού.

Οι ιδέες του ήταν διαποτισμένες από τη μυθο­λογία και τη μυθοπλασία της επιστημονικής φαντασίας και από αποκρυφιστικές έννοιες προερχόμενες από τη θεοσοφία. Επιτιθόταν κατά του Χριστιανισμού και προσέβλεπε στην ιεραρχική κοινωνία των καστών της βεδικής Ινδίας σαν πρότυπο για τη «Νέα Ατλαντίδα», το μελλοντικό φασιστικό κράτος της Αμερικής. Οι παραστρατιωτικοί τραμπούκοι του, γνωστοί σαν Κλιμάκιο Ασφαλείας, αποτελούσαν, υποτίθεται, το ζωντανό παράδειγμα μιας νέας στρατιωτικής κάστας Άριων πολεμιστών.

Ο Μαντόουλ υπήρξε επίσης προάγγελος των μεταγενέστερων φασιστικών κινημάτων του «Τρίτου Δρόμου», κατά το ότι απέρριπτε τόσο τον καπιταλισμό όσο και τον κομμουνισμό. Στον αγώνα του μάλιστα κατά της πλουτοκρατίας και του ιμπεριαλισμού των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Μαντόουλ επιδίωξε συμμαχίες με Άραβες και μαύρους εθνικιστές και τους παρότρυνε σε κοινές συγκεντρώσεις με το Κόμμα της Εθνικής Αναγέννησης. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που στα μέσα της δεκαετίας του 1990, οι φασιστικές και νεοναζιστικές ομάδες εξυμνούσαν τον Μαντόουλ σαν τον «πατέρα του μεταπολεμικού αποκρυφιστικού φασισμού».

ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ MADE IN USA 

Λίγο πριν κλείσει τα είκοσι, ο Μαντόουλ αναζη­τούσε θιασώτες της Επιστημονικής Φαντασίας (ΕΦ) με φασιστικές τάσεις. Έτσι γνώρισε τον Τσαρλς Μπ. Χάντσον (Charles Β. Hudson), συγ­γραφέα ΕΦ και παλαίμαχο Αμερικανό φασίστα της προπολεμικής περιόδου.

Το 1945 ο Μαντόουλ ίδρυσε το Ανιμιστικό Κόμμα ως ακροδεξιό πολιτικό κίνημα που απευθυνόταν στους θιασώτες της ΕΦ. Χάρη στην επιρροή του Χάντσον, ο Μαντόουλ εξα­σφάλισε την υποστήριξη πολλών εθνικιστικών και απομονωμένων ομάδων που είχαν επιζήσει από την προπολεμική περίοδο. Σύντομα τρά­βηξε την προσοχή ενός άλλου υπερεθνικιστή, του Κουρτ Μέρτιχ (Kurt Mertig), ο οποίος προ­πολεμικά ηγούνταν του Συνδέσμου Προστασί­ας των Πολιτών.

Το 1949, ο γηραιός Μέρτιχ ίδρυσε το νεοναζιστικό Κόμμα Εθνικής Αναγέννησης (ΚΕΑ), με έδρα το Γιόρκβιλ. Το κόμμα πήρε το όνομά του από την Πολιτική Διαθήκη του Χίτλερ, όπου ο Φύρερ δι­ακήρυσσε ότι, από τη θυσία του θανάτου του, θα φύτρωνε «ο σπόρος μιας λαμπρής αναγέννησης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος». 

Ο Μέρτιχ αναζητούσε διάδοχο και εντυπωσιά­στηκε από τον Μαντόουλ, ο οποίος, αν και μόλις 22 ετών, είχε ήδη επιδείξει τη ρητορική του δει­νότητα στο Ανιμιστικό Κόμμα και στο Σύνδεσμο Εθνικιστικής Δράσης. Λίγο μετά την προσχώρη­σή του στο ΚΕΑ, ο Μαντόουλ ανέλαβε την ηγεσία του, την οποία διατήρησε επί τριάντα χρόνια, μέχρι το θάνατό του. Ο Μαντόουλ ξεκίνησε ως ενθουσιώδης θιασώτης του Ναζισμού, χρησιμοποιώντας αρχικά ως έμβλημα του κόμματος τον αγκυλωτό σταυρό, αν και αργότερα τον αντικατέστησε με το φασιστικό σύμβολο του κεραυνού μέσα σε κύκλο. Στο δελτίο του κόμμα­τός του ανήγγειλε ότι «αυτό που έκανε ο Χίτλερ στην Ευρώπη, το Κόμμα Εθνικής Αναγέννησης προτίθεται να το κάνει στην Αμερική».

Το ΚΕΑ πρότεινε την κατάργηση του Κογκρέσου και την εγκαθίδρυση ολιγαρχικού καθεστώτος από επίλεκτους. Στόχος του ήταν να προστατεύ­σει την Άρια φυλή από τις φυλετικές επιμιξίες εκτοπίζοντας τις έγχρωμες φυλές και να κατα­στρέψει τον κομμουνισμό εξοντώνοντας τους Εβραίους. Ωστόσο, κατά τη δεκαετία του 1950, ο Μαντόουλ χάραξε νέα πορεία για το ΚΕΑ, ακολουθώντας τις εξελίξεις στο χώρο του νεοφα­σισμού, με την υιοθέτηση ενός «Τρίτου Δρόμου» και την απόρριψη τόσο του καπιταλισμού όσο και του κομμουνισμού.

Για να φτάσει στο σημείο αυτό, ο Μαντόουλ είχε αποδεχθεί την άποψη των φιλοναζιστών διανο­ούμενων Βάις και Γιόκεϊ ότι το 1939 η Σοβιετική Ένωση είχε πλέον αποκαθηλώσει την αρχική επαναστατική ηγεσία των «Εβραίων Μπολσεβί­κων» και είχε υιοθετήσει το σταλινισμό, ο οποίος αντιπροσώπευε μίαν ακραιφνώς εθνικιστική μορφή σοσιαλισμού. Έτσι το ΚΕΑ θεωρούσε το σταλινισμό ως μια εθνικιστική μορφή ολοκλη­ρωτικής διακυβέρνησης και ως πολύτιμο σύμμα­χο εναντίον της διεθνούς εβραϊκής απειλής και πλουτοκρατίας που είχε έδρα της τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Με το ίδιο σκεπτικό, ο Μαντόουλ θαύμαζε διά­φορους τριτοκοσμικούς δικτάτορες, τους οποίους η ακροδεξιά συνήθως λοιδορούσε ως κομμουνι­στές, ένας θαυμασμός που οφειλόταν στη σθενα­ρή αντικαπιταλιστική τους εχθρότητα απέναντι στον αμερικανικό καπιταλισμό και σιωνισμό.

Μια άλλη ιδεολογική συμμαχία του ΚΕΑ, ενδει­κτική της θέσης του υπέρ του «Τρίτου Δρόμου», ήταν αυτή με το φιλοϊσλαμικό εθνικιστικό κί­νημα των Πρασινοχιτώνων. Οι Πρασινοχίτωνες εμπνέονταν από τα Ες-Ες των Βοσνίων Μουσουλ­μάνων, τα οποία κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν ενταχθεί στα γερμανικά Ένοπλα Ες-Ες, και έχαιραν της υποστήριξης του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ που ζούσε εξόριστος στο Βερολίνο. Λόγω αυτής της ταύτισης στα πιστεύω και τη διεθνή τους πολιτική, οι Πρασινοχίτωνες και το ΚΕΑ συνεργάστηκαν κατά τη δεκαετία του 1960.

 

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΙ 

   Όμως ο τομέας στον οποίο το ΚΕΑ προχώρησε πολύ πιο πέρα από οποιοδήποτε άλλο ρεύμα της μεταπολεμικής ακροδεξιάς σκηνής ήταν ο τομέας της θεωρητικής θεμελίωσης. Η φασιστική φιλο­σοφία του Μαντόουλ ήταν ένα παράξενο κράμα ιδεών που όφειλαν πολλά στις «Άριες» διδασκα­λίες του Ινδουισμού και της θεοσοφίας.

Κατά πάσα πιθανότητα ο Μαντόουλ γνώρισε για πρώτη φορά τις διδασκαλίες της Έλενας Πετρόβνα Μπλαβάτσκι (1831-1891), ιδρύτριας της σύγχρονης θεοσοφίας, μέσα από τη λογοτεχνία της επιστημονικής και ηρωικής φαντασίας. Η Μπλαβάτσκι κατέληξε στην ώριμη διατύπωση της θεοσοφικής διδασκαλίας μετά τη μεταφορά της Θεοσοφικής Εταιρίας στην Ινδία, το 1879, και τη συνάντησή της με τον Ινδουισμό και το Βου­δισμό. Το κείμενο-κλειδί Η Μυστική Διδασκαλία (The Secret Doctrine) δημοσιεύθηκε το 1888 σαν σχόλιο πάνω σε ένα μυστικό κείμενο με τον τίτλο «Στροφές του Ντζιάν», το οποίο η Μπλαβάτσκι ισχυριζόταν ότι είχε δει σε ένα υπόγειο μοναστήρι στα Ιμαλάια. Στο ογκώδες αυτό έργο της περιέγραφε τις δραστηριότητες του Θεού από την αρχή μιας περιόδου παγκόσμιας δημιουργίας ως το τέλος της, μια κυκλική διαδικασία που συ­νεχίζεται επ’ άπειρον ξανά και ξανά.

Κατά την Μπλαβάτσκι, η σύγχρονη λευκή φυλή αποτελεί την πέμπτη βασική φυλή πάνω σε ένα πλανήτη που βρίσκεται στον τέταρτο γύρο της κοσμικής εξέλιξης, και επομένως στην ανθρωπότητα ανοίγεται η προοπτική μιας ανοδικής διαδικασίας πνευματικής ανάπτυξης. Την πέμπτη αυτή βασική φυλή η Μπλαβάτσκι την αποκαλούσε Άρια, και ισχυριζόταν ότι είχε προηγηθεί η τέταρτη βασική φυλή των Ατλάντων, η οποία είχε χαθεί σχεδόν ολοκληρωτικά καθώς ένας κατα­κλυσμός βύθισε την ήπειρό τους που βρισκόταν στη μέση του Ατλαντικού.

Οι τρεις προηγούμενες φυλές του παρόντος πλα­νητικού γύρου ήταν πρωτο-ανθρώπινες: η πρώτη βασική φυλή, η Αστρική, αναδύθηκε σε μια αόρατη, αθάνατη και ιερή γη· η δεύτερη, η Υπερβόρεια φυλή, κατοικούσε σε μια χαμένη τώρα πο­λική ήπειρο· η τρίτη, τέλος, βασική φυλή, η Λεμούρια, είχε ακμάσει στην ομώνυμη ήπειρο, που βρισκόταν άλλοτε στο σημερινό Ινδικό Ωκεανό. Λόγω πιθανότατα της θέσης της φυλής αυτής στο ναδίρ του εξελικτικού φυλετικού κύκλου, η Μπλαβάτσκι υποστήριζε ότι οι Λεμούριοι επιδί­δονταν σε φυλετικές επιμιξίες που προκάλεσαν ένα είδος Πτώσης και τη δημιουργία τεράτων και κατώτερων φυλών.

Ο μυστικιστικός ρατσισμός της Μπλαβάτσκι γοήτευσε τον Μαντόουλ, που πάντα αγαπούσε τα μυθικά τοπία της επιστημονικής φαντασίας. Προπάντων όμως η θεοσοφική διδασκαλία τού πρόσφερε μια έτοιμη ερμηνεία της υπεροχής των Αρίων απέναντι στα κατάλοιπα των κατώτερων, αφύσικων υβριδίων, προϊόντων της φυλετικής παρακμής. Επιπλέον, τον σαγήνευε ο τρόπος με τον οποίο περιέγραφε η Μπλαβάτσκι το πώς της αποκαλύφθηκαν αυτά τα μυστήρια. Πράγματι, στην αφήγησή της για την προϊστορία επικαλούνταν συχνά την ιερή αυθεντία των επίλεκτων ιερατείων των βασικών φυλών του παρελθόντος. Ισχυριζόταν ότι η ίδια μυήθηκε στη μυστική διδασκαλία στο Θιβέτ από δύο εξέχοντες μαχάτμα (δασκάλους), οι οποίοι είχαν αποφασί­σει να επιδαψιλεύσουν τη σοφία τους στην Άρια ανθρωπότητα.

Μετά την πτώση των Λεμουρίων στη φυλετική αμαρτία και ανομία, μόνο μια ιεραρχία εκλεκτών διατήρησε την καθαρότητα του πνεύματος. Αυτός ο ελιτισμός, ο βασισμένος στην ιερή αυθεντία, επηρέασε έντονα τον Μαντόουλ, του οποίου η φασιστική ιδεολογία είχε ως βαθύτερο κίνητρο το θρησκευτικό φανατισμό. 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΘΕΟΣ 

   Ο Μαντόουλ επεξεργάστηκε για το ΚΕΑ ένα πρόγραμμα που συνδύαζε τη μεταφυσική και τη φιλοσοφία της ανατολικής Άριας παράδοσης (Ιν­δουισμός και Θεοσοφία) με την επιστήμη και την τεχνολογία της δυτικής Άριας παράδοσης των λευκών ευρωπαϊκών φυλών, με απώτερο στόχο τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για την ανάδυση του «Ανθρώπου Θεού».

Από το 1974 και μετά, ο Μαντόουλ δημοσίευε τη μείζονα αποκρυφιστική-πολιτική του πραγματεία με τον τίτλο «Η Νέα Ατλαντίδα: Σχεδιάγραμμα για τον Άριο Κήπο της Εδέμ στη Βόρειο Αμερι­κή». Εμπνεόμενος από τη Θεοσοφία, ο Μαντόουλ διατεινόταν ότι η Άρια φυλή είναι πανάρχαια και ότι οι κατώτερες φυλές λάτρευαν παντού τους Αρίους σαν «Λευκούς Θεούς». 

Το σύστημα διακυβέρνησης που πρότεινε το ΚΕΑ στηριζόταν στους ινδουιστικούς Νόμους του Μανού, οι οποίοι όριζαν ένα σύστημα καστών βασισμένο στις φυλετικές διαιρέσεις και μια πυραμιδοειδή κοινωνική δομή με την ιερατική κάστα των βραχμάνων να κατέχει την κορυφή της πυραμίδας. Κάτω από αυτούς βρίσκονταν οι ξατρίγια, η κυβερνητική ελίτ, έπονταν οι βαϊσίγια, που αποτελούσαν την τάξη των εμπόρων, ενώ στη βάση της ιεραρχίας τοποθετούνταν οι εργάτες οι σούντρα.

Ο Μαντόουλ θεωρούσε τη βεδική Ινδία ως το αρχετυπικό πρότυπο της Άριας κρατικής οργάνωσης. Πίστευε ότι το μοντέλο αυτό προερχόταν από την Ατλαντίδα και είχε συνεχιστεί στη βραχμανική Ινδία, τη φαραωνική Αίγυπτο, τη δρυιδική κελτική Ευρώπη και την αυτοκρατορική Ρώμη. Θεωρούσε ως αναβίωσή του «τα σύγχρονα, δυναμικά και άκρως αποτελεσματικά ολοκληρωτικά κράτη της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας, της φασιστικής Ιταλίας και της Σοβιε­τικής Ένωσης». Αντιλαμβανόταν αυτή την ιεραρ­χία και το διαχωρισμό των φυλών σαν απείκασμα του «Κοσμικού Νόμου» και σαν εγγύηση της αρμονίας ανάμεσα στο μακρόκοσμο (το σύμπαν) και το μικρόκοσμο (το ανθρώπινο σώμα).

Επίσης πίστευε ότι όλες οι αξιόλογες εσωτερι­κές διδασκαλίες είναι Άριας προέλευσης. Στον Πλάτωνα αναγνώριζε ότι μετέφερε στην Ελλάδα από τη φαραωνική Αίγυπτο τη «Μυστική Άρια Διδασκαλία». 

Τα αντιδημοκρατικά του κηρύγματα στήριξαν τα αυτοκρατορικά επιτεύγματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της αρχαίας Ρώμης. Ο ίδιος επικαλούνταν την άποψη της Μπλαβάτσκι ότι η εβραϊκή Καμπαλά προήλθε από Άριες πηγές της Κεντρικής Ασίας. Επιπροσθέτως, οικειοποιήθηκε εκτενή αποσπάσματα από τον Π. Ντ. Ουσπένσκι, τον Ελιφάς Λεβί και τον Άλιστερ Κρόουλι. Ως και το σύνθημά του για το κράτος του ΚΕΑ ο Μαντόουλ το είχε δανειστεί από τον Άγγλο μυθιστοριογράφο και μέλος των Ροδόσταυρων Σερ Έντουαρντ Μπάλγουερ-Λίτον: «Δεν υπάρχει ευτυχία χωρίς τάξη, δεν υπάρχει τάξη χωρίς αυθεντία, δεν υπάρχει αυθεντία χωρίς ενότητα.» 

Ο ίδιος υποστήριζε ότι μόνο ο συνδυασμός των φασιστικών θεσμών και της εσωτερικής μύησης θα μπορούσε να ευνοήσει την ανάπτυξη ενός «Ανθρώπου-Θεού», ενός προηγμένου Άριου αν­θρώπου, ο οποίος θα εκπροσωπούσε «το επόμενο βήμα στην εξέλιξη των ενσαρκωμένων εγώ που τώρα βρίσκονται ενσωματωμένα στην ανθρώπινη φυλή».

Αυτός ο «Νέος Αδάμ» μπορούσε να προέλθει μόνο από την Άρια φυλή με την εφαρμογή ενός προγράμματος «επιλεκτικού ζευγαρώματος, κοσμικής σκέψης, ειδικής εκπαίδευσης και απόκρυφης μύησης». Το αρχαίο βεδικό σύστημα των φιλοσόφων-βασιλέων θα κυβερνούσε τη Νέα Ατλαντίδα, και τα κατώτερα φυλετικά στοιχεία των μαζών θα εξαλείφονταν μέσω της ευθανασίας και της ευγονικής.

Ο Μαντόουλ τόνιζε τον αντισημιτικό χαρακτήρα των πιστεύω του, διακηρύσσοντας ότι η «κοσμι­κή σκέψη» θα αντικαθιστούσε τις «ανθρωποποίητες ιουδαιοχριστιανικές έννοιες της Πραγμα­τικότητας». Αντιπαρέθετε τον «Κοσμικό Νόμο», ένα συνδυασμό ινδουιστικών και θεοσοφικών διδασκαλιών, προς τις σημιτικές θρησκευτικές πεποιθήσεις «οι οποίες πρόβαλλαν τον παράλογο ισχυρισμό ότι ο ρόλος του ανθρώπου είναι να ξεπεράσει και να υποδουλώσει τη Φύση». Μιλώντας με περιφρονητικό τρόπο για τα μειο­νεκτήματα της σύγχρονης φιλελεύθερης κοινω­νίας, υποστήριζε ότι «η χαοτική δημοκρατία και η αναρχία αντικατοπτρίζουν την ιουδαιοχριστιανική ανταρσία κατά της Φύσης».

ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ 

   Με τον καιρό, η εχθρότητα του Μαντόουλ προς την ιουδαιοχριστιανική παράδοση τον οδήγησε στην απόρριψη του Χριστιανισμού. Ενώ οι περισσότερες δεξιές αμερικανικές ομάδες, από τους συντηρητικούς έως τους Ναζί, ταυτίζονταν με το Χριστιανισμό, ο Μαντόουλ τον θεωρούσε εβραϊκό πολιτισμικό προϊόν. Κατήγγελλε «την εθνική κληρονομιά των θρησκευτικών φληναφημάτων που μας παρέδωσαν οι Πουριτανοί» και υποστήριζε ότι «οι σημιτικές αιρέσεις του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού ως ξενό­φερτοι και διαλυτικοί παράγοντες μέσα στο σώμα της Άριας Ευρώπης».

Καταδίκαζε το χριστιανικό ανθρωπισμό μαζί με τη φιλελεύθερη δημοκρατία, τις αντιλήψεις περί ισότητας και την «παράλογη πίστη σε ανθρωπομορφικές θεότητες» ως προϊόντα της εβραϊκής νοοτροπίας «η οποία επιβλήθηκε στην Άρια ανθρωπότητα με τη βία των ρωμαϊκών σπαθιών, από την καθοδήγηση του επάρατου χριστιανού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου». Αυτή η απροκάλυπτη εχθρότητα εναντίον του Χριστιανισμού οδήγησε τον Μαντόουλ και ορισμένους οπαδούς του να εξερευνήσουν τα απόκρυφα μονοπάτια του παγανισμού και του σατανισμού. Στο πλαίσιο της αναζήτησής του για τις προχριστιανικές, παγανιστικές πηγές της Άριας θρησκείας, ο Μαντόουλ ήρθε σε επαφή με σατανιστικές ομάδες, των οποίων αρκετά μέλη ήταν ταυτόχρονα και μέλη του ΚΕΑ. 

Ο Τζέιμς Βάγκνερ (Janies Wagner), πρώην διοι­κητής του Κλιμακίου Ασφαλείας (ΚΑ), θυμάται ότι οι σχέσεις ανάμεσα στο ΚΕΑ και την Εκκλη­σία του Σατανά, την οποία είχε ιδρύσει το 1966 ο Άντον Ζάντορ Λαβέι (Anton Szandor LaVey), ήταν εγκάρδιες.

Οι Μαντόουλ και Λαβέι συναντιόνταν συχνά στα γραφεία του ΚΕΑ και στο βιβλιοπωλείο «Ο Μάγος» της Νέας Υόρκης. Λέγεται μάλιστα ότι ο Μαντόουλ είχε δημιουργήσει στο διαμέρισμα του ένα μεγάλο σατανικό βωμό και ο Βάγκνερ επιβεβαίωσε ότι εκεί ήταν αναρτημένη μια εικόνα του Μπαφομέτ, του τραγόμορφου θεού των μαγικών τελετών, και ότι ο Μαντόουλ έπαιζε την ηχογραφημένη Σατανική Λειτουργία του Λαβέι σε πολλές συγκεντρώσεις του ΚΕΑ.

Ένα δελτίο του ΚΕΑ δείχνει μια φωτογραφία του Μαντόουλ και ενός παραστρατιωτικού του ΚΑ μέσα στο Ναό του Βάαλ, μαζί με τον αρχιερέα και κάποιες γυναίκες ακολούθους. Ο Σεθ Κλίποθ (Seth Klippolh), καθοδηγητής του ΚΕΑ στην πο­λιτεία του Μίτσιγκαν, ίδρυσε, μαζί με άλλα μέλη του κόμματος, το σατανικό Τάγμα του Μαύρου Τράγου, «για να τελούν τις αρχαίες ιερουργίες της Άριας φυλής». Αυτές οι επαφές ανάμεσα στον αποκρυφιστικό φασισμό του Μαντόουλ και το σατανισμό, προανήγγειλαν τις παγανιστικές συμμαχίες νεοναζιστών και σατανιστών τη δεκαετία του 1990. 

Ο Μαντόουλ ωστόσο δεν αρκούνταν απλώς στο να καλλιεργεί κάποιες αιρετικές θρησκευτικές ιδέες σαν φαντασίωση μιας χρυσής εποχής στο μακρινό παρελθόν. Ως αποκρυφιστής φασίστας, ήθελε να μεταφέρει την ανθρωπότητα και τον κόσμο στην αυταρχική ουτοπία μιας ανανεωμέ­νης βεδικής ιεραρχίας, μετερχόμενος, αν ήταν αναγκαίο, βίαια και δρακόντεια μέτρα. Εμπνεόμενος από την ινδουιστική διαστρωμάτωση της κοινωνίας σε κάστες, οργάνωνε τους παραστρατιωτικούς του κατά τα πρότυπα των ξατρίγια, των πολεμιστών που αποτελούσαν τη δεύτερη από τις τέσσερις κύριες κάστες του Ινδουισμού, αμέσως μετά τους βραχμάνους ιερείς, θεωρούσε τους ακτιβιστές του «κοσμικούς πολε­μιστές» που αποστολή τους είχαν να διατηρήσουν την τάξη του σύμπαντος και να διασφαλίσουν ότι οι νόμοι της φυλής και της ευγονικής επιλογής θα αποτελούσαν τη βάση της Νέας Ατλαντίδας.

Οι άνδρες αυτοί εμφορούνταν από μαχητικό πνεύμα και η κατήχησή τους εξασφαλιζόταν μέσω μαθημάτων, διαλέξεων και καταλόγων αναγνωσμάτων πάνω στο φασισμό, τη Θεοσοφία και τη βεδική Ινδία. Ο Βάγκνερ αναφέρει ότι η εκπαίδευση των παραστρατιωτικών περιλάμβανε «μοναδική πνευματική εξάσκηση» και συζητή­σεις πάνω στη θεοσοφική και την Άρια ινδουιστική μεταφυσική.

 

TO ΤΕΛΟΣ 

   Ο Μαντόουλ πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 51 ετών στις 6 Μαΐου του 1979, και το ΚΕΑ δεν κατόρθωσε να επιβιώσει για μεγάλο διάστημα μετά το θάνατο του ηγέτη του. Η μητέρα του Γκρέις επιχείρησε να διατηρήσει το κίνημα ζωντανό προωθώντας άλλους ηγέτες. Ο Αντρέι Λίζανικ (Andrej Lisanik), ένας σκληροτράχηλος διοικητής του ΚΑ, που στη διάρκεια του πολέμου είχε υπηρετήσει ως αξιωματικός στον κατοχικό Τσεχικό Στρατό, ανέλαβε την ηγεσία αλλά σκοτώθηκε από έναν κακοποιό. Την ημέρα της δολοφονίας είχε μαζί του στο αυτοκίνητό του τα αρχεία του ΚΕΑ, τα οποία διασκορπίστηκαν και χάθηκαν. Τότε ήρθε και το τέλος περιώνυμης αυτής οργάνωσης… Η περίπτωση του ΚΕΑ αποτελεί ένα πρώιμο μεταπολεμικό παράδειγμα φασιστικής οργάνωσης που χρησιμοποίησε θρησκευτικές ιδέες για να επεξεργαστεί μια πολιτική θεολογία της Άριας αναγέννησης.

Η θεοσοφική έμπνευση του Τζέιμς Μαντόουλ και του Κόμματός Εθνικής Αναγέννησης καταδεικνύει  πέρα από κάθε αμφιβολία, τα λατρευτικά και ψευτοθρησκευτικά υποστηρίγ­ματα ενός περιθωριακού μεταπολεμικού φασιστι­κού κινήματος. Οπλισμένοι με νεφελώδεις μεταφυσικές δο­ξασίες, οι πιστοί μπορούσαν να επαίρονται ότι ανήκαν στη μαχόμενη πρωτοπορία μιας ισχυρής δύναμης με στόχο τη φυλετική επανάσταση και την επικείμενη νίκη των Αρίων που θα οδηγού­σε σε μια φασιστική ουτοπία.

Η φήμη τους έδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας πως στη μεταπολεμική Δύση, αλλά και στη σύγχρονη Ελλάδα, υπάρχει ακόμα χώρος -δυ­στυχώς- για τη ρητορική τους.

 

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

Από το περιοδικό «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» τεύχος 5,  με υλικό από το εκπληκτικό βιβλίο

«Μαύρος Ήλιος», του μακαρίτη πλέον Nicholas Goodrick-Clarke, εκδ. Αρχέτυπο