ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ
ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ & ΒΕΛΟΝΙΣΜΟ
Η εξάπλωσις της ομοιοπαθητικής στην πατρίδα μας επί των ημερών του μακαριστού Γέροντος ήτο αρκετά μικροτέρα από ό,τι επί των ημερών μας και πολύ μικροτέρα ακόμη η περί αυτής διαμάχη τόσον μεταξύ ιατρικού, όσον και μεταξύ θεολογικού κόσμου. Φυσικόν, λοιπόν, είναι να μην υπάρχουν πολλές μαρτυρίες περί της θέσεώς του επί του θέματος. Αυτό που μας αναγκάζει να αναφερθούμε στην σαφώς αρνητικήν τοποθέτησίν του επί του θέματος αυτού, είναι το γεγονός ότι προ ετών -και φυσικά μετά την κοίμησίν του…- όλως αναληθώς παρουσιάστηκε και χρησιμοποιήθηκε από κορυφαίον ομοιοπαθητικόν της Βορείου Ελλάδος σε σχετικό συνέδριο ως …υποστηρικτής της ομοιοπαθητικής!!!
α. Κατ’ αρχάς, στην περίπτωσιν του προαναφερθέντος ομοιοπαθητικού, που είχε επισκεφθεί τον Γέροντα -και ο οποίος ως υποστήριξιν της ομοιοπαθητικής (!) εξέλαβε την συνηθισμένη προς όλους αγάπη και διακριτικότητα με την οποίαν του συμπεριφέρθηκε ο πατήρ Παΐσιος- γνωρίζομεν καλώς ότι ο Γέροντας αρνήθηκε σταθερά να εξετασθή απ’ αυτόν (υπέφερε τότε από το σοβαρό πρόβλημα της υγείας του, που υπέμεινε καρτερικά περισσότερο από έξι χρόνια), όπως επίσης και να λάβη τα ομοιοπαθητικά φάρμακα. Στενοχωρήθηκε μάλιστα πολύ από την πιεστικότητά του και από την μεγάλη αυτοπεποίθησί του, σαν να ήταν ικανός να θεραπεύση τα πάντα! Στην δε επιμονή του ομοιοπαθητικού, και ιδίως στην διαβεβαίωσί του ότι τα φάρμακά τους είναι εντελώς ακίνδυνα, επειδή είναι φυσικά, τον ρώτησε αφοπλιστικά:
–Τα φτιάχνεις μόνος σου;
-Όχι… Μας τα φέρνουν απ’ έξω, ωμολόγησε αμήχανα ο ομοιοπαθητικός.
– Ε, τότε, που ξέρεις τί κάνουν αυτοί;
β. Επίσης, έχομε υπ’ όψιν μας μερικές μαρτυρίες, κατά τις οποίες, ερωτώμενος ο πατήρ Παΐσιος σχετικώς, απέτρεπε σταθερά την προσφυγήν στην βοήθεια της ομοιοπαθητικής με τις εξής φράσεις:
–Να μην πάτε! Είναι μπερδεμένο πράγμα! Να μην της έχετε εμπιστοσύνη!
γ. Στην ακόλουθη, όμως, περίπτωσι μίλησε σαφέστερα: Δύο γνωστοί του μοναχοί, υστέρα από συζήτησί τους με έτερο μοναχό ασθενή, που είχε καταφύγει για θεραπεία στην ομοιοπαθητική, πήγαν προβληματισμένοι στον πατέρα Παΐσιο και τον ρώτησαν αν είναι δυνατόν τα ομοιοπαθητικά φάρμακα να προσφέρουν κάποια βοήθεια, αν είναι απλή απάτη ή μήπως κάτι ακόμη το χειρότερον… Ο Γέροντας τους βοήθησε να καταλάβουν ότι συμβαίνει και αυτό το τελευταίο -δηλαδή, ύπαρξις δαιμονικής ενεργείας– τονίζοντας μάλιστα στο τέλος χαρακτηριστικά:
–Εδώ αυτοί χρησιμοποιούν τα φάρμακά τους, όπως εμείς χρησιμοποιούμε τον Αγιασμό!!!
δ. Την ανωτέρω θέσιν του Γέροντος κατέθεσε στην εισήγησίν του σε σχετική θεολογική και ιατρική ημερίδα και ο παιδοψυχίατρος Αρχιμανδρίτης π. Αντώνιος Στυλιανάκης: «Πριν λίγους μήνες ήμουν στο Άγιον Όρος και με ικανοποίησι έμαθα από αξιόπιστο μοναχό, επιστήμονα, ότι και ο γέρων Παΐσιος χαρακτήριζε τα ομοιοπαθητικά φάρμακα σαν δαιμονικό υποκατάστατο του Αγιασμού και δεν δεχόταν αυτού του είδους θεραπείες»(*).
ε. Έχοντας αυτήν την βεβαιότητα περί ομοιοπαθητικής ο μακαριστός πατήρ Παΐσιος, όταν κάποτε τον επισκέφθηκε νεαρός ιατρός και του ανέφερε ότι εξειδικεύεται στην ομοιοπαθητική, τον απέπεμψε απότομα, χωρίς να δεχθή να συζητήση καθόλου μαζί του. Η ασυνήθης αυτή στάσις του πραοτάτου Γέροντος θεωρούμε ότι αποσκοπούσε στο να συγκλονίση τον επισκέπτη του και να τον βοηθήση να συνειδητοποιήση τον επικίνδυνο δρόμο, στον οποίον είχε εισέλθει.
(*). Αθανασίου Αβραμίδη, «Η …Ομοιοπαθητική υπό το πρίσμα της Ιατρικής Επιστήμης», Αθήναι 1996, σ. 39. Ο ίδιος εισηγητής στην συνέχεια διαβεβαίωσε ότι: “…και ο άγιος γέρων Πορφύριος, δεχόταν μόνο την κλασσική ιατρική και όχι τις λεγόμενες εναλλακτικές θεραπείες (στις οποίες υπάγεται και η ομοιοπαθητική)” (ενθ. αν.) Περί του γέροντος Πορφυρίου ανέφερε -επίσης στην αυτήν ημερίδα- και ο αγιορείτης ιερομόναχος πατήρ Αρτέμιος Γρηγοριάτης ότι, όταν του εζητήθη από πνευματικό του παιδί ευλογία (άδεια) δια προσφυγή στην βοήθεια των ομοιοπαθητικών, του απήντησε (ο γ. Πορφύριος): “Όχι. Να μην πάτε σ’ αυτούς. Διότι θα της δώσουν (της συζύγου του ερωτώντος) κάποια ύποπτα χάπια. Τα μεν μικρά χάπια είναι ακίνδυνα. Όμως το μεγάλο χάπι, που θα της δώσουν, είναι παραγγελία από εργοστάσιο της Ολλανδίας και έχει διαβαστεί από μάγους”. (ενθ. αν.)”
(Από το βιβλίο “Μαρτυρίες Προσκυνητών. Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης. 1924-1994”, Εκδόσεις “ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ”, Επιμέλεια: Νικόλαος Δ. Ζουρνατζόγλου, Επισμηναγός Ε.Α., Κεφ. Δ’: Μαρτυρίες Αγιορείτου Μοναχού Η., σελ. 118-120)
44. Αν ξέραμε τι ωφέλεια έχουμε από τις αρρώστιες, δε θα θέλαμε να γίνουμε καλά, θα θέλαμε να υπομείνουμε, για να πάρουμε μία καλύτερη θέση στον παράδεισο και δε θα παρακαλούσαμε να κάνει προσευχή ο παπα-Στέφανος να γίνουμε καλά (γέλια). Γιατί παπα-Στέφανε μου τόκανες αυτό; Αφού ήξερες παπα-Στέφανε; Γιατί μου τόκανες αυτό; Ας μούλεγες καλά-καλά και ας μην έκανες προσευχή. Γιατί παπα-Στέφανε; (Γελούσε).
45. – Γέροντα τα αντιβιοτικά κάνουν ζημιά στον άνθρωπο. Αυτή τη φορά, αναγκαστήκαμε να δώσουμε στην κόρη μου (2 χρονών) αντιβίωση. Κάποιοι στο σχολείο της γυναίκας μου πήγαν στον ομοιοπαθητικό και μ’ ένα χαπάκι μικρό την πέρασαν. Μας λένε μήπως θά’πρεπε από την αρχή ν’ αρχίσουμε το παιδί με ομοιοπαθητική.
Μετά είναι κι άλλοι που είναι άρρωστοι μόνο στο λογισμό. Πάει στο γιατρό. Φύγε, δεν έχεις τίποτα. Ξαναπάει. Φύγε δεν έχεις τίποτα. Πάει στον ομοιοπαθητικό, αυτός ξέρει ότι δεν έχει τίποτα, δεν του το λέει, του δίνει εκεί μια σκόνη για το λογισμό, να του περάσει. Έγινα καλά, λέει.
– Ε, κι αυτό γέροντα είναι καλό, του διόρθωσε το λογισμό.
– Βρε παιδί μου, αυτό είναι απάτη! Του φουσκώνει και τον εγωισμό, θα σκεφτεί μετά -Είδες; καλά έλεγα εγώ. Δεν ξέραν οι γιατροί.
Μετά είναι και άλλοι που δεν μπορούν να βολευτούν αλλού και πάνε στην ομοιοπαθητική και βρίσκουν… μια απασχόληση.
Είναι μπερδεμένο το πράγμα. Μπλέκονται διάφοροι, δεν μπορεί να έχει κανείς εμπιστοσύνη.
Μετά τα απορρίπτουν όλα τ’ αλλά… αυτό δεν είναι σωστό! Αν ο άλλος έχει πυρετό 40 C τι θα κάνεις; Αφού το φάρμακο της ιατρικής κάνει τη δουλειά του, ρίχνει τον πυρετό.
Μου κάνει εντύπωση με τον Ιπποκράτη, που βρήκε τόσα πράγματα, τόσες παρατηρήσεις, τόσες θεραπείες. Αυτό δεν ήταν τυχαίο,… είναι θείος φωτισμός. Ο άλλος από τη μούχλα έφτιαξε την πενικιλίνη. Ένα γεροντάκι στο μοναστήρι τόχε παρατηρήσει αυτό και μούπε να τρώω μουχλιασμένο ψωμί, βοηθούσε, αλλά… πόσο ψωμί μπορεί να φας; Ενώ ό άλλος έκανε το φάρμακο από τη μούχλα και έσωσε τόσους ανθρώπους. Δεν είναι για πέταμα αυτό! (Ο γέροντας υποπτευόταν ότι έχει φυματίωση.) Εγώ θα παραδεχόμουν κάποιον βοτανολόγο, επιστήμονα. Να κάποιος έγραψε ένα βιβλίο 100 βότανα 1000 θεραπείες.
– Ο ΜΠΑΖΑΙΟΣ γέροντα!!
– Βλέπεις εκεί βότανα που τα τσαλαπατάμε και γιατρεύουν ένα σωρό περιπτώσεις.
Ήρθε εδώ κάποιος, δε θέλω να πω όνομα, γιατρός, έγραφε ένα βιβλίο, είναι και ευσεβής. Του λέω• Η μέντα βοηθάει πολύ στο άσθμα. Δεν ξέρω, μου λέει. Βρε, του λέω, εσύ γιατρός και λες δεν ξέρω;… Βλέπεις και αυτοί δεν πάνε με καλό σκοπό, πάνε να τα κάνουν στην άκρη τα βότανα, να υπάρχουν μόνο τα φάρμακα. Εδώ στις τροφές βάζουν τόσα και τόσα και στα φάρμακα θα διστάσουν;
– Όχι δεν είναι πράγμα να του έχεις εμπιστοσύνη.
– Ο π. Σ. που έχει μερικά καλογέρια γιατρούς τα στέλνει να μάθουν ομοιοπαθητική.
Ο γέροντας κούνησε το κεφάλι και δε μίλησε.
– Ο ίδιος ο π. Σ. έκανε θεραπεία με ομοιοπαθητική και ενώ ήταν πολύ άσχημα, έγινε στο τέλος καλά.
Ο γέροντας κούνησε πικραμένος το κεφάλι του αρνητικά και στο τέλος ρώτησε.
– Από τι έγινε καλά ο π. Σ.; από την ομοιοπαθητική; (υπονοώντας ίσως ότι οι προσευχές τον θεράπευσαν).
(ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΡΟΣΘΗΚΗ)
46. Μετά απ’ αυτές τις συμβουλές του γέροντα, αποφάσισα να ερευνήσω βαθύτερα το θέμα της ομοιοπαθητικής και του βελονισμού. Να μερικές από τις διαπιστώσεις μου σε συντομία.
Βελονισμός: Αναπτύχθηκε στην Κίνα και επιβλήθηκε ως τρόπος θεραπείας με αυτοκρατορικό διάταγμα. Είναι στενά συνδεδεμένος με την κοσμοθεωρία των παλιών Κινέζων. Έτσι λοιπόν, πίστευαν ότι η αρρώστια του σώματος είναι αποτέλεσμα της δράσης ενός κακού πνεύματος πάνω στο ανθρώπινο σώμα. Έτσι π.χ. αν πονούσε το στομάχι, αυτό σήμαινε για τους αρχαίους Κινέζους ότι ένας δαίμονας έχει φωλιάσει στο σημείο εκείνο. Για να αναγκάσουν λοιπόν το δαίμονα, που προκαλούσε την αρρώστια, να φύγει, βύθιζαν τις βελόνες στα αντίστοιχα σημεία της περιοχής, ενώ κάναν και διάφορα ξόρκια. Αυτός θάναι ο ένας κλάδος του βελονισμού, που ο γέροντας τον χαρακτήρισε καθαρώς ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ. Άραγε στις μέρες μας δεν υπάρχουν ΣΑΤΑΝΙΣΤΕΣ; Άραγε κάποιοι απ’ αυτούς δε θα μπορούσαν να εξασκούν και σήμερα αυτό τον κλάδο του βελονισμού; Και αν υπάρχουν τέτοια πονηρά και κακόβουλα πρόσωπα, που βαλαν μέσα στη ζωή τους, μέσα στην ψυχή τους, το Σατανά, μήπως περιμένετε να σας το πουν ή να το γράψουν κάτω από την ιατρική τους ταμπέλα;
Ομοιοπαθητική: Πατέρας της ομοιοπαθητικής στην Ελλάδα, αυτής της εναλλακτικής ιατρικής, είναι ένας ΥΠΟΜΗΧΑΝΙΚΟΣ! Ο κ. Βυθούλκας. θεωρείται πατέρας της ομοιοπαθητικής στην Ελλάδα, αλλά έχει και μεγάλο όνομα παγκοσμίως στους Ομοιοπαθητικούς κύκλους.
Ο κ. Βυθούλκας υπήρξε οπαδός και συνεργάτης του Ινδού γκουρού ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ. Τον Κρισναμούρτι η θεοσοφική Εταιρεία (Μασονικής προέλευσης) θέλησε να τον επιβάλει σαν το Χριστό της Νέας Εποχής. (Για αρκετά χρόνια κυκλοφορούσε ανά τον κόσμο παριστάνοντας το Χριστό της εποχής μας). Τα σχέδια τους απέτυχαν.
Τι συνέβη όμως αργότερα;
Μετά από αρκετά χρόνια ομοιοπαθητικής το ένα τους παιδί αρρώστησε πολύ σοβαρά. Όλα αυτά τα χρόνια ο χαλκός και τ’ αλλά μέταλλα που έπαιρνε το παιδί του βγήκαν μαζεμένα και του προκάλεσαν αυτή τη σοβαρότατη ασθένεια.
Έντρομοι οι γονείς κατέφυγαν στη βοήθεια της κλασικής ιατρικής, φροντίζοντας να ενημερώσουν τους γνωστούς για το πάθημα τους… ρίχνοντας πια το ανάθεμα στην ομοιοπαθητική.
Πως μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι μετά από χρόνια χρήση ομοιοπαθητικών φαρμάκων δεν μπορούμε να έχουμε σοβαρότατες παρενέργειες; Αφού δεν υπάρχει η μακροχρόνια, συσσωρευμένη εμπειρία, που στηρίζονται οι ομοιοπαθητικοί και βεβαιώνουν τον κόσμο: ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν έχουν παρενέργειες;
Ακόμα και σε επίπεδο θεωρίας, σε επίπεδο αρχών, υπάρχουν αντιφάσεις. Δεν ξέρουν καλά-καλά και οι ίδιοι τι ακριβώς πιστεύουν. Ιδρυτής της Ομοιοπαθητικής θεωρείται ο Σ. Χάνεμαν. Έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο Όργανο της θεραπευτικής τέχνης, όπου εκτίθενται οι βασικές αρχές της ομοιοπαθητικής.Στο περιοδικό που εκδίδει το Κέντρο Ομοιοπαθητικής Ιατρικής Αθηνών, με τίτλο ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ στο τεύχος 6π. αριθ. 3 του 1992, ο έκδοτης του περιοδικού και πατέρας της ομοιοπαθητικής στην Ελλάδα κ. Γ. Βυθούλκας, αναφερόμενος στο πάρα πάνω βιβλίο γράφει:
…1) Οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ πέμπτης έκδοσης του Οργάνου οπού ο Χάνεμαν ζούσε ακόμη και της έκτης που εκδόθηκε μετά το θάνατο του και όσο εμφανίζονται διαφορές, που πιθανόν δεν ανήκουν στον ίδιο. 2) Πιθανές αντιφάσεις που υπάρχουν μέσα στο Όργανο, όπως π.χ. στην παράγραφο 18 αναφέρει …επομένως, έπεται χωρίς καμιά αμφιβολία ότι είναι το σύνολο των συμπτωμάτων σε κάθε ατομική περίπτωση ασθένειας που πρέπει να γίνει ο μοναδικός δείκτης, ο μόνος οδηγός που θα μας κατευθύνει στην επιλογή του φαρμάκου….
Υπάρχουν άλλες τέτοιες αντιφάσεις μέσα στο Όργανο που θα έπρεπε να συζητηθούν; αναρωτιέται ο κ. Βυθούλκας…
Απόσπασμα από το βιβλίο:
