ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΝΤΟΥΓΚΙΝ

Ευρασιανισμός – Τραντισιοναλισμός 

 

Αλεξάντρ Ντούγκιν:

Ένα ιδεολογικό εγχείρημα

Η σημερινή πολιτική της Ρωσίας του Πούτιν είναι συνέπει­α της αυτοκρατορικής-ευρασιατικής πολιτικής την οποία ακολουθεί. Τωόντι, ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει τη θέση της η Ρωσία ως αυτοκρατορική δύναμη είναι να χρησιμοποι­εί τις στρατιωτικές της δυνάμεις για να επεκτείνεται, τους ενεργεια­κούς πόρους για να εκβιάζει και τον επικοινωνιακό ανταρτοπόλεμο για να υπονομεύει τους αντιπάλους της. Στρατηγική που οδηγεί είτε στην εμπλοκή σε έναν μεγάλο ή και περισσότερους περιφερειακούς πολέμους, όπως συνέβη στην Ουκρανία, είτε στην κατάρρευση του καθεστώτος, είτε και στα δύο μαζί. Αυτή η πολιτική θα μπορούσε να λάβει τέλος μόνο με την παρα­δοχή του γεγονότος ότι η Αυτοκρατορία έχει λάβει τέλος και ότι θα πρέπει η χώρα να αυτοαναγνωριστεί ως ένα ευρωπαϊκό έθνος-κράτος (όπως τονίζει ο Ναβάλνι), και να κερδίσει με την πολιτική της, εξωτε­ρική και εσωτερική, την ένταξή της σε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό σύστη­μα. Αντίθετα, η σημερινή πορεία είναι κυριολεκτικά αυτοκτονική και θα αποδειχθεί μοιραία, όπως επί Μπρέζνιεφ για τη Σοβιετική Ένωση. Η επανασύνδεση με την Ευρώπη, όχι μόνο θα μείωνε τους κιν­δύνους πολεμικών αναφλέξεων αλλά και θα απέκλειε μία «επιστρο­φή» στο «μογγολικό παρελθόν», προς το συμφέρον της Ευρώπης, και της Ελλάδας κατ’ εξοχήν. Επιθυμία της Ελλάδας παραμένει η ε­νοποίηση της Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας) και όχι η στροφή της Ρωσίας προς το ισλάμ και την Κίνα (χαρακτηριστική είναι η στροφή του Ντούγκιν, από τη συμμαχία μεταξύ Ρώσων και Ελλήνων ορθοδόξων, στη συμμαχία της ρωσικής ορθοδοξίας με το τουρκικό ισλάμ). Μετά όμως την εισβολή στην Ουκρανία, μια τέτοια προοπτική έ­χει πλέον ως προϋπόθεση τη ριζική αλλαγή ηγεσίας στη Ρωσία και την εγκατάλειψη του ευρασιανισμού. Μόνο μια νέα ηγεσία, με στό­χο τη μεταβολή της Ρωσίας σε έθνος-κράτος και την εγκατάλειψη των αυτοκρατορικών ονειροφαντασιών θα μπορούσε να απεγκλω­βίσει τη Ρωσία από την ευρασιατική στρατηγική. Και μόνο τότε η Ρωσία θα ήταν δυνατό να μεταβάλει στρατηγική και απέναντι στην Ελλάδα και την Τουρκία.

 

 

ΜΑΡΛΕΝ ΛΑΡΥΕΛ

Αλεξάντρ Νιούγκιν

Ένα εγχείρημα ιδεολογικού χαρακτήρα¹

 

    Οι Δυτικοί μελετητές έχουν ήδη αναλύσει ad nauseam το έργο και τη βιογραφία του Αλεξάντρ Ντούγκιν². Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο Ντού­γκιν αποτελεί αντικείμενο μελέτης περισσότερο από όλους τους άλλους Ρώσους ιδεολόγους, τόσο στη Ρωσία όσο και στη Δύση. Η παραγωγικότητά του και η δυνατότητά του να δη­μοσιεύει σε πολλά και διαφορετικά μέσα ενημέρωσης και να απευθύνεται σε διαφορετικά ακροατήρια, σε συνδυασμό με τη γοητεία που ασκεί στη Δύση, τον κράτησαν στο φως της δημο­σιότητας τόσο στη Ρωσία όσο και στο εξωτερικό. Τούτου λεχθέντος, ορισμένα στοιχεία της βιογραφίας του έχουν μελετη­θεί ανεπαρκώς, ειδικά η νεότητά του και ο χρόνος που πέρασε στο Πάμιατ. Γενικότερα, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνου­με γύρω από το ποιος τον υποστηρίζει και τον χρηματοδοτεί. Δεν έχουμε καμιά διεξοδική μελέτη των κινήσεων του, από το «think tank» της Αρκτόγαια (Arctogaia) στις αρχές της δεκα­ετίας 1990, ως την εποχή του Κόμματος Ευρασία και του Διε­θνούς Ευρασιανικού Κινήματος (ΙΕΜ), στη δεκαετία 2000. Δεν έχουμε επίσης πληροφορίες σχετικά με την προέλευση και το ύψος των εσόδων του καθώς και για το ποιοι κρατικοί θεσμοί και ιδιωτικές δομές έχουν στη ρίξει το έργο του³.

Σε αυτή τη μελέτη προτείνω τρεις υποθέσεις. Πρώτον, οι ακροδεξιές ιδεολογίες συνιστούν το βασικότερο θεωρητικό θεμέλιο της σκέψης του Ντούγκιν, περισσότερο από οτιδήπο­τε αποκλειστικά ρωσικό (συμπεριλαμβανομένου και του Ευρασιανισμού). Εξάλλου εκτέθηκε σε αυτές τις θεωρίες πολύ νωρίς, κατά την επαφή του με τον μποέμικο παράνομο Κύ­κλο Λουζίνσκι (luzhinskii) της Μόσχας κατά τη δεκαετία του 1980⁴. Δεύτερον, ο Ντούγκιν δεν αμφισβήτησε ποτέ αυτόν τον θεωρητικό πυρήνα. Παρότι αρνείται να χαρακτηριστεί «φασί­στας», ωστόσο συνεχίζει να στηρίζει φασιστικές φιλοσοφί­ες, έστω και με άλλα ονόματα, και παραμένει πιστός στην αρ­χική -διαμορφωτική- ιδεολογία του. Τρίτον, ο Ντούγκιν δεν αποτελεί μέρος των ιδεολογικών κύκλων του Κρεμλίνου. Εί­ναι ένα outsider που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ή να απορριφθεί, ανάλογα με την περίσταση, αλλά παραμένει περισσότε­ρο έξω απ’ ό,τι μέσα.

Ο Ντούγκιν είναι, ένας στοχαστής χαμαιλέοντας και μπο­ρεί να προσαρμόζει τη ρητορική του σε διαφορετικά ακροα­τήρια: όταν βρίσκεται ενώπιον δημοσίων υπαλλήλων ή ανώ­τερων στρατιωτικών, εμφανίζεται ως πεπεισμένος υποστηρικτής του ρωσικού εθνικισμού ως του κρατικού δόγματος μιας μεγάλης δύναμης, ενώ μπορεί να κηρύττει την επαναστατική βία ενάντια στην τρέχουσα πολιτική τάξη όταν επικοινωνεί με αντισυστημικές ομάδες. Είναι προφανώς ένας παραγωγικός συγγραφέας, με περίπου 30 μονογραφίες και βιβλία στο όνο­μά του, και έχει δημιουργήσει αρκετούς ιστοτόπους, συμπε­ριλαμβανομένου του evrazia.org, ως πύλης ειδήσεων για την Ευρασία, evrazia.info για το ΙΕΜ, evrazia.tv για ηχογραφημένες εκδηλώσεις, arcto.ru για τις φιλοσοφικές και θρησκευτι­κές πτυχές του δόγματός του, Rossia3.ru για την Ευρασιατική Ένωση Νέων και eurasianaffairs.net για δημοσιεύσεις στα Αγγλικά.

Εξαιρετικά ενημερωμένος πάνω στα βασικά φιλοσοφικά ρεύματα και τις ανθρωπιστικές επιστήμες, ο Ντούγκιν είναι ταυτόχρονα εντυπωσιακός ως προς τη σύνθεση διαφορετικών ιδεολογικών ρευμάτων. Φέρνει σε επαφή θεωρίες με διαφο­ρετικές καταβολές και παράγει έργο σε πολλαπλά επίπεδα: αξιόλογα ακαδημαϊκά κείμενα με αναφορές στον Max Weber και τον Michel Foucault, γεωπολιτική εμπειρογνωμοσύνη για τα MME με ευρεία απήχηση και φυλλάδια μίσους για ριζο­σπαστικές ιστοσελίδες και ιστολογία. Επηρεασμένος από τον Antonio Gramsci, πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος για να επηρε­άσεις την πολιτική είναι να κατακτήσεις πρώτα το πνευματι­κό πεδίο και να ορίσεις την ατζέντα του. Δεν κρύβει τον τε­λικό του στόχο: «μια μετα-ιδεολογία, κοινή για όλους τους εχθρούς της ανοιχτής κοινωνίας». Αυτή η μετα-ιδεολογία εί­ναι κατ’ εξοχήν συγκρητιστική, ίσως και εκλεκτικιστική.

 

Η ιθαγενοποίηση του φασισμού για το ρωσικό ακροατήριο

Η σκέψη του Ντούγκιν μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σύστη­μα ομόκεντρων κύκλων, με τις ακροδεξιές ιδεολογίες να απο­τελούν το κέντρο της κοσμοθεωρίας του, η οποία αρθρώνε­ται γύρω από τρεις παραδόσεις: τον μυστικιστικό Ναζισμό (Αριανισμός, Υπερβόρεια, Θούλη, θεωρίες συνωμοσίας)· τον Τραντισιοναλισμό ή Διηνεκισμό (Perennialism), εμπνευσμέ­νο από τον Ρενέ Γκενόν και τον Τζούλιους Έβολα⁵· τη γερ­μανική Συντηρητική Επανάσταση των δεκαετιών του 1920 και του 1930· και τέλος, την ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά: επιχειρεί την αναδιατύπωση των ακροδεξιών θεωριών υπό το φως ορι­σμένων αριστερών δογμάτων, και ενσωματώνει την αντικαπιταλιστική ρητορική, καθώς και τοπικιστικές και οικολογι­κές αντιλήψεις.

Στον δεύτερο ομόκεντρο κύκλο της Weltanschauung (= κοσμοθεωρίας) του Ντούγκιν, μπορεί κανείς να βρει αναφο­ρές σε ρωσικά στοιχεία: τον κλασικό Ευρασιανισμό από την περίοδο του Μεσοπολέμου, τον Εθνο-Μπολσεβικισμό, τις θε­ωρίες του Λεβ Γκουμίλεβ για την Ευρασία και το έθνος, μαζί με μερικούς συντηρητικούς Ρώσους στοχαστές του 19^ου αι­ώνα, όπως ο Κονσταντίν Λεόντιεφ (1831-1891), ο Νικολάι Ντανιλέφσκι (1822-1885) ή ο Φιοντόρ Ντοστογέφσκι, ακό­μα και δευτερεύουσες νύξεις σε σοβιετικές πολιτιστικές προ­σωπικότητες ή εκπροσώπους αριστερών θεωριών. Οι ρωσοκεντρικές αναφορές είναι σαφώς περιφερειακές για τον Ντού­γκιν, με μία εξαίρεση, αυτήν της ορθοδοξίας – ιδίως της Εκ­κλησίας των Παλαιόπιστων, της οποίας αποτελεί μέλος⁶.

Ένας τρίτος ομόκεντρος κύκλος έργων περιλαμβάνει τις περισσότερο ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις του. Το 2008, με την υποστήριξη του τότε κοσμήτορα του, εμπλεκόμενου σε σκάν­δαλα, Τμήματος Κοινωνιολογίας του Κρατικού Πανεπιστημί­ου της Μόσχας (MSU)⁷, Βλαντιμίρ Ντομπρένκωφ (1939), ενός φιλόσοφου σοβιετικού τύπου και υποστηρικτή μιας εθνικιστι­κής ατζέντας, ο Ντούγκιν εγκαινίασε το «Κέντρο Συντηρητι­κής Έρευνας» μέσα στο Τμήμα Κοινωνιολογίας. Ο δεδηλω­μένος στόχος του ήταν «η ανάπτυξη και καθιέρωση συντηρη­τικής ιδεολογίας στη Ρωσία» και η εκπαίδευση της επόμενης γενιάς «επιστημονικών στελεχών»⁸. Μεταξύ 2008 και 2014, ο Ντούγκιν επικεντρώθηκε στην παραγωγή σχολικών βιβλίων – μια εμπορικά προσοδοφόρα επιχείρηση- και αφιέρωσε μεγά­λο μέρος της δραστηριότητάς του στη διαμόρφωση ενός «συ­ντηρητικού προγράμματος σπουδών» που θα μπορούσε να εν­σωματωθεί στα πανεπιστημιακά προγράμματα.

Ένα μείζον έργο του κινείται και στους τρεις αυτούς ομό­κεντρους κύκλους: Πρόκειται για Τα Θεμέλια της Γεωπολι­τικής: το γεωπολιτικό μέλλον της Ρωσίας (Osnovy geopolitiki. Geopoliticheskoe budushchee Rossii)⁹, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1997. Του ανατέθηκε από τον στρατηγό Igor Rodionov, τότε υπουργό Άμυνας (1996-1997)¹⁰, και έως το 2000, το βιβλίο είχε πραγματοποιήσει τέσσερις ανατυπώ­σεις και απολάμβανε μια μεγάλη αναγνωσιμότητα σε ακαδη­μαϊκούς και πολιτικούς κύκλους. Τα Θεμέλια της Γεωπολιτι­κής αποτέλεσαν την κάρτα επισκεπτηρίου του Ντούγκιν όποτε απευθυνόταν στους στρατιωτικούς κύκλους, και στο κα­τεστημένο ευρύτερα. Χάρη στην επιτυχία του βιβλίου, προ­σκλήθηκε να διδάξει στην Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου. Επιπλέον, αρκετές επιτροπές της Δούμας και κρατικοί θεσμοί του ανέθεσαν τη σύνταξη εκθέσεων.

Αυτό που διατηρεί κεντρική σημασία για την ανάλυση του ρόλου της γεωπολιτικής στη στρατηγική του Ντούγκιν, όπως προσφυώς επεσήμανε ο Άντον Σεχόφτσοφ σε ένα σημαντικό άρθρο του, είναι η σχέση μεταξύ γεωπολιτικής και φασισμού.

Σύμφωνα με τον ορισμό του Ρότζερ Γκρίφιν, ο φασισμός στο­χεύει στην «παλιγγενεσιακή» αναγέννηση ενός έθνους μέσω μιας διαδικασίας ολοκληρωτικής καταστροφής όλων όσων προϋπήρχαν¹¹. Η προσωπική συμβολή του Ντούγκιν στη φι­λοσοφία του φασισμού συνίσταται στην ένταξη αυτής της παλιγγενεσιακής προσέγγισης του έθνους στη γεωπολιτική του κράτους: η αναγέννηση του ρωσικού έθνους θα πραγματοποι­ηθεί με τη συνολική -και ολοκληρωτική- μεταμόρφωση του ρωσικού κράτους στη διεθνή σκηνή. Η γέννηση μιας νέας αν­θρωπότητας επομένως συνδέεται στενά όχι με μια βιολογική και πολιτισμική οντότητα (το έθνος) αλλά με ένα κράτος, τη Ρωσία, κι έναν πολιτισμό, την Ευρασία.

Ο εθνικισμός ως δόγμα:

Η ανακάλυψη του φιλορωσικού φασισμού

Μία από τις πρώτες απόπειρες του Ντούγκιν να εντάξει τον φασισμό στο ρωσικό πλαίσιο αφορούσε την ανασκευή της ευ­ρέως διαδεδομένης ερμηνείας του φασισμού ως του ιστορικού εχθρού της Ρωσίας και τη σχετιζόμενη ανάμνηση ενός αγώνα μέχρι θανάτου ανάμεσα στον Ναζισμό και τη Σοβιετική Ένω­ση. Για να το πετύχει αυτό, ο Ντούγκιν χρειάστηκε να αποκαταστήσει τη ρωσόφιλη παράδοση του φασισμού και του εθνι­κοσοσιαλισμού¹².

Ήδη, από το 1992, χάρη στις διασυνδέσεις του στη Δυ­τική Ευρώπη, ο Ντούγκιν κάλεσε τον Ζαν Τιριάρ (Jean Thiriart, 1922-1992) να επισκεφθεί τη Μόσχα. Η θεωρία του Τιριάρ, ενός Βέλγου συνεργάτη των Ναζί, βασιζόταν στην απόπειρα των Waffen-SS να δημιουργήσουν ένα πανευρω­παϊκό κίνημα συνεργασίας που θα υπερασπιζόταν την ενό­τητα της ευρωπαϊκής ηπείρου και της Άριας ταυτότητάς της. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Τιριάρ είχε ασπαστεί την ιδέα μιας ευρωσοβιετικής συμμαχίας («Με τη Μόσχα, ενάντια στην Ουάσιγκτον»), δηλώνοντας: «Αν η Μόσχα θέ­λει να κάνει την Ευρώπη ευρωπαϊκή, υποστηρίζω μια καθολι­κή συνεργασία με το σοβιετικό πείραμα. Τότε θα είμαι ο πρώ­τος που θα βάλει ένα κόκκινο αστέρι στο καπέλο μου. Σοβι­ετική Ευρώπη, ναι, χωρίς επιφυλάξεις¹³». Τον Αύγουστο του 1992, ο Τιριάρ πραγματοποίησε ένα ταξίδι στη Μόσχα – το τελευταίο ταξίδι του πριν τον θάνατό του. Εκεί, συναντήθηκε με τον Ντούγκιν και όλη την ομάδα γύρω από την εφημερί­δα Ντεν του Προκάνοφ, καθώς και με τον Γκενάντι Ζιουγκάνοφ και αρκετούς εκπροσώπους της λεγόμενης ερυθροφαιάς (εθνικιστές και κομμουνιστές) αντιπολίτευσης προς τον Γιέλτσιν. Μετά τον θάνατο του Τιριάρ, το Νοέμβριο του 1992, ο Ντούγκιν έγραψε μια μακρά νεκρολογία στην οποία τον εκ­θειάζει ως τον «Τελευταίο Ήρωα της Ευρώπης»¹⁴.

Ο Ντούγκιν πρόβαλε και άλλες φιλορωσικές προσωπικό­τητες της ευρωπαϊκής Δεξιάς. Μεταξύ των βασικών αναφο­ρών του περιλαμβάνεται ένας από τους ιδρυτές της γερμανι­κής Γεωπολιτικής στα τέλη του εικοστού αιώνα, ο Καρλ Χαουσχόφερ (Karl Haushofer), ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι η Γερμανία και η Ρωσία θα πρέπει να συνεργαστούν ως ηπει­ρωτικές δυνάμεις (τελλουροκρατίες) για να καταβάλουν τις θαλάσσιες δυνάμεις (θαλασσοκρατίες), κυρίως τη βρετανική αυτοκρατορία και την αμερικανική της αποικία¹⁵.

Στο Der Kontinentalblock Mitteleuropa-Eurasien-Japan (1940), ο Γερμανός γεωπολιτικός, χαιρετίζοντας τον ηπει­ρωτικό άξονα, είχε επαινέσει το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ του 1939 και αυτό που θεωρούσε ως σοφή «ευρασιατική πολιτική» του Χίτλερ¹⁶. Για τον Ντούγκιν, η κεντρικότητα και ηπειρωτικότητα της Ρωσίας είναι ανάλογες με εκείνες της Γερμανίας κατά τις δεκαετίες 1920-1930¹⁷.Θεωρεί τη Γεωπο­λιτική ως μια ολιστική και ολοκληρωτική επιστήμη, και ως μια Weltanschauung ταυτόχρονα: «Η γεωπολιτική είναι ένα όραμα του κόσμου. Είναι επομένως προτιμότερο να τη συ­γκρίνουμε όχι με τις επιστήμες αλλά με τα συστήματα των επιστημών. Βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τον μαρξισμό, τον φιλελευθερισμό, κ.λπ., δηλαδή, με συστήματα ερμηνείας της κοινωνίας και της Ιστορίας»¹⁸.

Παράλληλα με τη γερμανική Geopolitik, ο Ντούγκιν ανα­φέρεται σε μια άλλη γερμανική ρωσόφιλη πνευματική πα­ράδοση, εκείνη της Συντηρητικής Επανάστασης, και ειδικά στον Εθνο-Μπολσεβίκο Ερνστ Νιέκιτς (Emst Niekisch, 1889- 1967), στον οποίο παραπέμπει πολύ συχνά. Ο Ντούγκιν ανα­φέρει επίσης τακτικά τον μαθητή του Niekisch, τον Άρμιν Μέλλερ (Armin Mohler, 1920-2003), έναν εκπρόσωπο της γερμανικής Νέας Δεξιάς και συγγραφέα του Die Konservative Revolution in Deutschland 1918-1932 (Η Συντηρητική Επανά­σταση στη Γερμανία, 1918-1932, 1^η έκδοση 1949), στο οποίο προσπαθούσε να διαχωρίσει την παρακαταθήκη της γερμανι­κής ακροδεξιάς της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης από την ταύ­τισή της με τον εθνικοσοσιαλισμό. Σύμφωνα με αυτή τη φιλορωσική τάση, ο Μέλερ υποστηρίζει ότι ενώ το Πρώτο Ράιχ ήταν καθολικό και το Δεύτερο προτεσταντικό, το τρίτο θα εί­ναι ορθόδοξο, ένας ισχυρισμός που δεν θα μπορούσε παρά να ικανοποιεί τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Ντούγκιν.

Ο Ντούγκιν αποκαθιστά τον εθνικοσοσιαλισμό, επισημαίνοντας τρεις βασικές φιλορωσικές δυνάμεις στη ναζιστική Γερμανία, τις οποίες χαρακτηρίζει «ευρασιατική τάξη»¹⁹. Η πρώτη ήταν οι αριστεροί Ναζί, που εκπροσωπούνταν από τον επικεφαλής του Σώματος Καταδρομέων (Sturmabteilung ή SA), Ερνστ Ρέμ (Emst Röhm, 1887-1934), μια τάση που εξολοθρεύτηκε το 1934 κατά τη διάρκεια της Νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών. Πράγματι, πολλοί αξιωματικοί των SA χαρακτηρίζονταν από έναν αντικαπιταλιστικό προσανατο­λισμό που τους έκανε ευαίσθητους στη σοβιετική πρακτική και ρητορική. Σε αρκετά από τα πρώτα του κείμενα, ακόμα και το 2006, ο Ντούγκιν υποστήριξε δημόσια τον Ότο Στράσερ (Otto Strasser, 1897-1974) και τον αδελφό του Γκρέγκορ (1892-1934), που ήταν και οι δυο μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei ή NSDAP) έως ότου εκδιώχθηκαν από αυτό το 1930. Ο Γκρέγκορ σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της Νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών, αν και είχε εγκαινιά­σει την πολιτική του σταδιοδρομία ως γραμματέας του Γκαίμπελς. Σύμφωνα με τον Ντούγκιν, οι αδερφοί Στράσερ ενσάρ­κωναν «τις αντιχιτλερικές τάσεις των αριστερών (Γερμανών) εθνικιστών που επιθυμούσαν μια συμμαχία με τη Ρωσία»²⁰.

Η δεύτερη φιλορωσική δύναμη βρισκόταν εντός των SS, στο επιστημονικό τους τμήμα, την Ahnenerbe (Κληρονο­μιά των Προγόνων), το οποίο ήταν υπεύθυνο για την ιστορι­κή θεμελίωση του ναζιστικού καθεστώτος. Η δραστηριότη­τα της επικεντρωνόταν στην αναζήτηση του αυθεντικού λί­κνου των Αρίων, από τη Σκανδιναβία έως το Θιβέτ²¹. Ο Ντού­γκιν υποστηρίζει ότι τα Waffen-SS, ιδίως η Ahnenerbe, απο­τελούσαν μια «πνευματική όαση στο εθνικοσοσιαλιστικό κα­θεστώς»²². Εξυμνεί επίσης τον Χέρμαν Βιρτ (Hermann Wirth, 1885-1981), τον κύριο ιδεολόγο του, και τον Χάινριχ Χίμλερ (1900-1945), ο οποίος ηγείτο του πολιτικού τμήματος των SS. Ο Ντούγκιν προσέφερε μια λεπτομερή και απολογητική ανάλυση της Ahnenerbe σε ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ πέ­ντε επεισοδίων, «Τα Μυστικά του Αιώνα» (Tainy vekha), το οποίο φιλοξένησε ο συντηρητικός δημοσιογράφος Γιούρι Βορομπιέφσκι στους τηλεοπτικούς σταθμούς «Ένα» και «Τέσ­σερα», το 1992²³.

Τέλος, ο Ντούγκιν παρουσίασε έναν «νέο» ρωσόφιλο – τον Ράνχαρτ Χάιντριχ (Reinhard Heydrich 1904-1942), υπαρχηγό του Χίμλερ, Συνταγματάρχη των SS, επικεφαλής των κύ­ριων υπηρεσιών ασφαλείας του Ράιχ (συμπεριλαμβανομένης της Γκεστάπο), και αρχιτέκτονα της «τελικής λύσης». Υπο­στήριζε ότι «ο ίδιος ο Χάιντριχ ήταν πεπεισμένος ευρασιανιστής και γι’ αυτό έπεσε θύμα των δολοπλοκιών των Ατλαντιστών»²⁴. Για τον Ντούγκιν, εδώ και πολύ καιρό, η ιστορία της ευρωπαϊκής ηπείρου συνιστά έναν κρυφό πόλεμο μεταξύ δυο μυστικών ταγμάτων, του Ευρασιατικού και του Ατλαντι­κού. Αυτή του η άποψη πρωτοδιατυπώθηκε από τον εξόριστο στη Γαλλία Ρουμάνο συγγραφέα Γιάν Παρβουλέσκο (Jean Parvulesco, 1929-2010- σημ.ιστοσελίδας: Γάλλος εσωτεριστής). Ο Παρβουλέσκο, που βρισκόταν κο­ντά στη Νέα Δεξιά, ήταν γνωστός για τις θεωρίες συνωμοσί­ας του. Το 1991, ενεχείρισε στον Ντούγκιν μια, υποτιθέμε­νη μυστική, έκθεση με τίτλο «The GRU Galaxy: The Confi­dential Mission of Mikhail Gorbachev, the USSR, and the Fu­ture of the Great Eurasian Continent» (σ.τ.μ. Ο Γαλαξίας της GRU: η εμπιστευτική αποστολή του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, η ΕΣΣΔ και το μέλλον της Μεγάλης Ευρασιατικής Ηπείρου). Σε αυτήν, ο Παρβουλέσκο περιέγραφε την ιστορία της Σοβιετι­κής Ένωσης σαν μία αόρατη μάχη ανάμεσα σε ένα ευρασιανικό τάγμα που εκπροσωπούνταν από την GRU (τις στρατι­ωτικές υπηρεσίες πληροφοριών), τον Λένιν και τον Στάλιν, από τη μία πλευρά, και ένα ατλαντικό τάγμα που αποτελού­νταν από την KGB, τον Χρουστσώφ, τον Μπρέζνιεφ και τον Αντρόπωφ, από την άλλη²⁵.

Ο Ντούγκιν εφάρμοσε τις θεωρίες του Παρβουλέσκο και στο ναζιστικό καθεστώς, που αποτέλεσε ένα από τα πεδία μά­χης του «τελικού πολέμου» (Endkampf) μεταξύ αυτών των δυο ταγμάτων: μια φιλοσοβιετική ευρασιανική φατρία με επι­κεφαλής τους Röhm, Himmler, Heydrich και Ahnenerbe, και μια φιλοατλαντική και αγγλοσαξονική, καθοδηγούμενη από τη «βαυαρική καθολική γραμμή του Χίτλερ»²⁶ και από τον Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ και τη «μνησικακία του ως Γερμανού αξιωματούχου της Βαλτικής»²⁷. Έτσι ο Ντούγκιν ερμήνευσε το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ ως μια κρίσιμη ιστορική στιγμή που επέτρεψε στις δυο ηπειρωτικές δυνάμεις, τη Γερμανία και τη Ρωσία, να ενωθούν ενάντια στις χώρες του Ατ­λαντικού, την οποία χαρακτήρισε ως «το αποκορύφωμα της στρατηγικής επιτυχίας των Ευρασιανιστών»²⁸ και εξέφρασε τη λύπη του που η ιστορία «διχάστηκε» το 1941, με αποτέλε­σμα την αιματηρή αντιπαράθεση μεταξύ δυο φυσικών συμμά­χων, της Ρωσίας και της Γερμανίας.

 

Διασώζοντας τον φασισμό ως πολιτική ιδεολογία

Το φως που έριξε σε αυτή τη ναζιστική φιλορωσική παράδο­ση δεν υπήρξε μόνο μια μοναχική άσκηση αλλά απεδείχθη και εντελώς άκαρπη, μια και δεν μπόρεσε να μετατοπίσει τη ρωσική κοινή γνώμη προς μια αποκατάσταση του φασισμού. Έτσι, ο Ντούγκιν αναπροσανατόλισε τις θεωρητικές του προ­σπάθειες προς μια επαναξιολόγηση του φασισμού όχι ως μια αφηρημένη πολιτική τάξη πραγμάτων που είναι τόσο νόμιμη όσο οποιαδήποτε άλλη. Παρά την ύπαρξη μιας ρατσιστικής και σοβινιστικής παραμέτρου στον γερμανικό Εθνικοσοσια­λισμό, αυτό το στοιχείο δεν αποτελούσε τον πυρήνα της ιδε­ολογίας²⁹. Γι’ αυτόν, η Ahnenerbe ήταν ένα καλό παράδειγμα μη ρατσιστικού Ναζισμού, καθώς καλωσόριζε τη συνεργασία με μη-ευρωπαϊκούς λαούς, από την Ασία και τη Μέση Ανατο­λή, που θεωρούνταν τμήμα της γενεαλογίας των Αρίων³⁰. Μό­νο η ατλαντική γραμμή του ναζισμού προωθούσε θεωρίες φυ­λετικής καταστροφής. Η ρωσόφιλη ευρασιανική γραμμή ήταν ανοιχτή σε μη-ευρωπαϊκούς λαούς³¹.

Η δεύτερη γραμμή της επιχειρηματολογίας του -την οποία είχε διατυπώσει αμέσως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την οποία εγκατέλειψε πολύ γρήγορα- εξομοίω­νε τον φασισμό με τον κομμουνισμό. Στα πρώτα του κείμενα (1991-1992), ο Ντούγκιν κατήγγελλε τους Συμμάχους για δυσφήμιση των όρων «φασισμός» και «εθνικοσοσιαλισμός» συ­σχετίζοντας το σύνολο του φασισμού με το έγκλημα, τη βία, τον τρόμο και τη γενοκτονία³². Μετά το 1994, ωστόσο, αυτή η ταύτιση φασισμού και κομμουνισμού εξαφανίστηκε από το έργο του Ντούγκιν, καθώς ερχόταν σε έντονη αντίθεση με τη λαϊκή ρωσική ανάμνηση από τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο αλλά και με τη δική του σταδιακή αποκατάσταση του σοβιε­τικού καθεστώτος. Ως εκ τούτου, ο εθνικοσοσιαλισμός πρέπει να νοείται απλά ως «γερμανικός σοσιαλισμός», επειδή ο φασι­σμός υπήρξε ένα προλεταριακό καθεστώς «του οποίου οι κε­ντρικές φιγούρες ήταν οι αγρότες, οι εργαζόμενοι και οι στρα­τιώτες»³³. Ομοίως και «ο ρωσικός φασισμός μπορεί να περι­γράφει ως ρωσικός σοσιαλισμός»³⁴. Ενώ ο μαρξισμός-λενινισμός χάθηκε μέσα σε μια αποστειρωτική δογματική ακαμψία, ο ρωσικός εθνικοσοσιαλισμός, σύμφωνα με τον Ντούγκιν, θα ήταν «περισσότερο αγροτικός αντί για προλεταριακός, πιο κοινοτιστικός και συνεργατικός αντί για κρατικιστικός, πιο περι­φερειακός αντί για συγκεντρωτικός»³⁵. Ο φασισμός δεν είναι, λοιπόν, παρά ένας «αριστερός εθνικισμός» και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν τέτοιος. Συναφώς, ξεκινάει το άρθρο του «Αριστερός εθνικισμός» (1992) δηλώνοντας: «Ο εικοστός αι­ώνας γνωρίζει μόνο τρεις μορφές ιδεολογίας: τον φιλελευθε­ρισμό, τον κομμουνισμό και τον εθνικισμό»³⁶. Στον Φασισμό χωρίς σύνορα και κόκκινο (1997), διακήρυττε: «Η Ρωσία έχει περάσει δύο ιδεολογικές φάσεις, την κομμουνιστική και τη φι­λελεύθερη.. . αυτή που μένει είναι η φασιστική»³⁷.

Προβάλλοντας τη Συντηρητική Επανάσταση ως έναν φα­σισμό με «καθαρά χέρια», ο Ντούγκιν τονίζει ότι ο χιτλερι­σμός ήταν πιο δεξιός, ενώ η Συντηρητική Επανάσταση ήταν σαφώς περισσότερο αριστερή. Ο Χίτλερ ήταν ρωσόφοβος ενώ οι εκπρόσωποι της Συντηρητικής Επανάστασης ήταν ρωσόφι­λοι. Ο πρώτος ήταν ρατσιστής ενώ οι δεύτεροι ήταν μη-ξενοφοβικοί εθνικιστές. Επιχειρεί να καταδείξει ότι οι θεωρί­ες της Συντηρητικής Επανάστασης αποτελούσαν ανέκαθεν τη ραχοκοκαλιά της «ρωσικής σκέψης» (russkaia mysl’). Η έν­νοια ενός συγκεκριμένου ρωσικού δρόμου, ενός Sonderweg, ευρέως αποδεκτού στη Ρωσία³⁸, υποτίθεται ότι νομιμοποιεί την επιλογή ενός Τρίτου Δρόμου, τον οποίο ο Ντούγκιν εξο­μοιώνει ιστορικά με τις αρχές της Συντηρητικής Επανάστα­σης. Όπως ισχυρίζεται, «Η έννοια του Τρίτου Δρόμου συσχε­τιζόταν σχεδόν πάντα με την έννοια του Ρωσικού Δρόμου»³⁹. Ξεκινά αναφερόμενος στους σλαβόφιλους και τους πανσλα­βιστές, βεβαιώνοντας ότι ο Γιούρι Σαμάριν (lurii Samarin, 1819-1876) ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο «επα­ναστατικός συντηρητισμός», το 1875⁴⁰. Στη συνέχεια, εγκολ­πώνεται την ένδοξη ρωσική παράδοση⁴¹, επικαλούμενος στο­χαστές όπως ο Fiodor Dostoevskii, ο Konstantin Leontiev, και ο Nikolai Danilevskii, οι οποίοι ακολουθούνται από τους Ευρασιανιστές, καθώς και τα διάφορα κινήματα των εθνο-μπολσεβίκων εμιγκρέδων⁴².

Στο βιβλίο του Οι Ναΐτες Ιππότες του Προλεταριάτου (Tampliery proletariate^ 1997), συνδυάζει αυτή τη στρατηγι­κή με ένα προγραμματικό κεφάλαιο με τον σαφέστατο τίτλο «Τρίτη Ρώμη, Τρίτο Ράιχ, Τρίτη Διεθνής»⁴³. Η Ρωσία είναι μια τρίτη ήπειρος επειδή μεσολαβεί μεταξύ Ανατολής και Δύ­σης, Ευρώπης και Ασίας, Σλάβων και Τούρκων.

Ωστόσο, ο Ντούγκιν εντάσσει στην εγνωσμένου κύρους γενεαλογία της Συντηρητικής Επανάστασης πολλά περισσό­τερο κλασικά φασιστικά καθεστώτα: τα πρώτα χρόνια του κα­θεστώτος του Μουσολίνι, το κίνημα της «Φάλαγγας» στην Ισπανία, με επικεφαλής τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, τη «Σιδηρά Φρουρά» στη Ρουμανία και την ιρανική Σιϊτική επανάσταση⁴⁴. Περιλαμβάνει επίσης το Ισραήλ, «το μόνο κράτος που κατάφερε εν μέρει να εφαρμόσει ορισμένες πτυ­χές της Συντηρητικής Επανάστασης»⁴⁵. Το 2009, ο Ντούγκιν εξέδωσε ένα νέο βιβλίο, την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία (Chetvertaia politicheskaia teoriid), που σύντομα μεταφράστηκε σε αρκετές γλώσσες, καθώς και σε αγγλικά και γαλλικά⁴⁶. Σε αυτό, ο Ντούγκιν δηλώνει ότι είχε οριστικά αποκηρύξει αυ­τό που αποκαλεί δεύτερη και τρίτη πολιτική θεωρία (κομμου­νισμός και εθνικισμός/φασισμός- η πρώτη θεωρία είναι ο φι­λελευθερισμός) και ανακοίνωσε ότι η τέταρτη θεωρία απαιτεί την πλήρη ρήξη με τις τρεις πρώτες. Ενώ στις αρχές της δε­καετίας του 1990, ισχυριζόταν ότι η Ρωσία είχε δοκιμάσει τον φιλελευθερισμό και τον κομμουνισμό και έπρεπε να στραφεί σε μια τρίτη επιλογή, τον φασισμό/εθνικισμό, είκοσι χρόνια αργότερα διακηρύττει: «Ο φιλελευθερισμός, ο κομμουνισμός και ο φασισμός -ιδεολογίες του εικοστού αιώνα- έχουν τε­λειώσει. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί μια νέα, τέταρτη πολιτική θεωρία»⁴⁷.

 

Ο εθνικισμός ως δόγμα

Παρά αυτές τις διακηρύξεις νεωτερισμού, ο Ντούγκιν είχε, στην πραγματικότητα, απλώς αναδιατάξει τις πάγιες πεποιθή­σεις του. Από όλες τις μορφές συντηρητισμού, δηλώνει πως η πλέον ενδιαφέρουσα είναι αυτή της Συντηρητικής Επανάστα­σης. Το βιβλίο αναφέρει επίσης τον εθνο-μπολσεβικισμό και τον ευρασιανισμό -που υποστήριζε από τα μέσα της δεκαε­τίας του 1990- ως τις δύο ιδεολογίες που βρίσκονται πλησιέστερα στην τέταρτη πολιτική θεωρία. Το σύνθημα που συνό­δευε την πρώτη δημοσίευση της Τετάρτης Πολιτικής Θεωρί­ας, «Πέρα από την αριστερά και δεξιά, αλλά ενάντια στο κέ­ντρο»⁴⁸, αποτελεί ένα αρχέτυπο φασιστικής εξέγερσης ενά­ντια στο status quo. Ο Ντούγκιν αναγνωρίζει ότι το δράμα της τέταρτης πολιτικής θεωρίας είναι: «ότι ήταν κρυμμένη πί­σω από την τρίτη (ναζισμό και φασισμό). Η τραγωδία της εί­ναι ότι επισκιάστηκε ιστορικά από την τρίτη και συνδυάστηκε μαζί της, δεδομένης της αδυναμίας διεξαγωγής ενός ιδεολογι­κού πολέμου σε τρία μέτωπα (κατά του φιλελευθερισμού, του κομμουνισμού και του φασισμού/ναζισμού)»⁴⁹.

Σήμερα, όπως και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο Ντούγκιν συνεχίζει να χρησιμοποιεί θεωρίες που μπορούν να οριστούν ως φασιστικές με την ευρεία έννοια του όρου. Επανεισάγει τη Συντηρητική Επανάσταση, έναν διανοητικό φα­σισμό με «καθαρά χέρια», καθώς και έναν κλασικό φασισμό χωρίς γενοκτονικό περιεχόμενο – τους φασισμούς της Ιταλί­ας, της Ισπανίας και της Λατινικής Αμερικής, καθώς και την απόκρυφη πλευρά της ναζιστικής ιδεολογίας.

 

Ο Ντούγκιν ως θεωρητικός του αριανισμού

Ανάμεσα στα πρώτα θέματα που εμπνέονται άμεσα από τη ναζιστική παράδοση είναι η πίστη του Ντούγκιν στην ύπαρξη πνευματικών φυλών και σε μια άρια γενεαλογία για τους Ρώ­σους. Τη δεκαετία του 1930, η ναζιστική διανόηση διαιρέθη­κε ανάμεσα σε εκείνους που προωθούσαν έναν καθαρά βιο­λογικό ορισμό της φυλής -προτρέποντας συχνά σε έναν στε­νό ορισμό, που περιόριζε την αριανικότητα στους γερμανι­κούς λαούς- και εκείνους που προτιμούσαν να θεωρούν τη φυλή ως μια πνευματική αρχή και οι οποίοι συχνά υιοθετού­σαν έναν ευρύτερο ορισμό για τη διεκδίκηση του κύρους της άριας καταγωγής⁵⁰.

Όπως και ο στοχαστής Τζούλιους Έβολα, μαθητής του ιδρυτή της μεταφυσικής σχολής του Τραντισιοναλισμού Ρενέ Γκενόν, ο Ντούγκιν ανήκει στο στρατόπεδο του πνευματι­κού φυλετισμού: πιστεύει ότι οι φυλές είναι η «ψυχή» των λα­ών⁵¹, η οποία τους προικίζει με έμφυτες ιδιότητες που αποκα­λύπτουν ορισμένες φιλοσοφικές αρχές⁵². Ο Έβολα επέκρινε το ιταλικό φασιστικό καθεστώς στο όνομα μιας ακόμη πιο ρι­ζοσπαστικής αντίληψης του πνευματικού φυλετισμού. Όπως ανέφερε ο ίδιος ο Έβολα, «θα θέλαμε έναν φασισμό πιο ρι­ζοσπαστικό, πιο αδάμαστο, έναν πραγματικά απόλυτο φασι­σμό, φτιαγμένο από καθαρή δύναμη, απρόσιτο σε οποιονδήποτε συμβιβασμό»⁵³.

Το μόνο εκτενές άρθρο του Ντούγκιν για τον Έβολα συμπεριελήφθη σε μια από τις πρώτες του εκδόσεις, το 1991, στο αλμανάκ Giperboreia (Υπερβόρεια). Ένα άρθρο του Ερνέστο Μιλά (Emesto Milâ), ενός διαβόητου Ισπανού νεοναζί, το οποίο περιελήφθη επίσης σε αυτόν τον τόμο, διερευ­νά τις θεωρίες του Έβολα πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την επιρροή του στο NSDAP και τα Waffen-SS και τον θαυμασμό του για τη ρουμανική Σιδηρά Φρουρά. Το άρθρο του Ντούγκιν στο ίδιο βιβλίο είναι αφι­ερωμένο στη μεταπολεμική σκέψη του Έβολα και στα δύο κύρια βιβλία του, Άνθρωποι ανάμεσα στα συντρίμμια. Μετα­πολεμικοί προβληματισμοί ενός ριζοσπάστη παραδοσιοκεντρικού (Men Among the Ruins: Post–War Reflections of a Radical Traditionalist, 1953) και Ιππεύοντας την τίγρη: Ένα Εγχειρί­διο Επιβίωσης για τους Αριστοκράτες της Ψυχής (Ride the Ti­ger: A Survival Manual for the Aristocrats of the Soul 1961). Ο Ντούγκιν υποστηρίζει τη θεωρία του Ιταλού στοχαστή για έναν κοσμικό φυλετικό πόλεμο: «Η ιστορία δεν είναι μια τυ­φλή, προδιαγεγραμμένη διαδικασία ή ένα τυχαίο παιχνίδι. Εί­ναι ένας τεράστιος πνευματικός πόλεμος μεταξύ δυο αρχών, μια αρένα για τον αγώνα ανάμεσα σε αγγέλους και δαίμονες, και τα αντικείμενα αυτής της ιστορίας δεν είναι οι άνθρωποι, αλλά υπερανθρώπινες και υποανθρώπινες δυνάμεις»⁵⁴.

Σύμφωνα με τον Ντούγκιν, η Ευρασία αποτελεί μια φυλε­τική σύνθεση μεταξύ Λευκών (οι Ινδοευρωπαίοι Σλάβοι) και Κίτρινων (οι Φινοτουρκικοί λαοί). Δανειζόμενος στοιχεία από τον πατέρα των σλαβόφιλων, τον Αλεξέι Χομιακόφ (Aleksei Khomiakov), τις αποκαλεί Φρισιανές και Φινλανδικές αρχές: οι «Λευκοί/Φρισιανοί» σχετίζονται με την εσωτερική ελευ­θερία και τον μυστικισμό. Οι «Κίτρινοι/Φινλανδικοί» αντι­στοιχούν στην τυραννία και τον εξωτισμό. Η υβριδική φύση της Ευρασίας, ταυτόχρονα λευκή και κίτρινη, προσδίδει στην ήπειρο έναν παγκόσμιο ρόλο, διότι: «οι τουρκικοί λαοί της Σι­βηρίας πολύ συχνά θεωρούν τους Ρώσους ως τη “συνέχεια” ή την “επανεκίνηση” της αποστολής του ίδιου του Τζένγκις Χαν. (…) Οι αριστοκρατικοί γάμοι χρησίμευαν όχι μόνο για να εδραιώσουν οικογενειακούς ή εθνοτικούς δεσμούς μεταξύ των Ρώσων και των τουρκικών λαών, αλλά υπόρρητα προϋ­πέθεταν μια μεταφορά του ιερού γεωγραφικού δόγματος των Τούρκων στη σλαβική ελίτ, η οποία με τη σειρά της είχε δια­τηρήσει τη μνήμη της νορδικής καταγωγής της»⁵⁵.

Ωστόσο, η Ευρασία ως φυλετική σύνθεση παραμένει ένα δευτερεύον θέμα στο έργο του Ντούγκιν και κυριαρχεί σε με­γάλο βαθμό η έννοια του καθαρού αριανισμού των Ρώσων. Ο Ντούγκιν πράγματι αναφέρεται τακτικά στον Γκουίντο φον Λίστ (Guido von List, 1848-1919) και στον Γιοργκ Λαντζ φον Λίμπενφελς (Jörg Lanz von Liebenfels, 1874-1954), τους δι­άσημους στοχαστές του γερμανικού Αριανισμού, και, ακόμη πιο συχνά, στον Hermann Wirth, έναν από τους αγαπημένους του συγγραφείς. Θεωρεί τον Βιρτ ως τον «μεγάλο άγνωστο» και ως έναν απλό «Γερμανό πατριώτη»⁵⁶ που δεν πρέπει να θεωρείται υπεύθυνος για τα λάθη του ναζιστικού καθεστώτος.

Στα Μυστήρια της Ευρασίας (Misterii Evrazii, 1991), ο Ντούγκιν παρουσιάζει τη Σιβηρία και τη νορδική ηπειρωτική μάζα της ως το αρχικό λίκνο των Αρίων, καθώς και το μαγικό κέντρο του κόσμου, σύμφωνα με την αντίληψη ότι «οι ήπειροι έχουν συμβολική σημασία»⁵⁷. Δηλώνει σχετικά:

Πριν από χιλιάδες χρόνια, η γη μας καλωσόρισε τους απο­γόνους της Αρκτικής (που υποδηλώνει μια υποθετική αρ­κτική ήπειρο, περίπου σαν την Ατλαντίδα), τους ιδρυτές των ινδουιστικών και ιρανικών πολιτισμών. Εμείς (ειδικά ως ορθόδοξοι πιστοί) είμαστε άμεσοι κληρονόμοι της Αρ­κτικής και της αρχαίας της παράδοσης⁵⁸.

Ο Ντούγκιν δεν σταμάτησε ποτέ να προβάλλει αυτούς τους μύθους των Αρίων. Το 2008, εξέδωσε, σε αναθεωρημένη και εμπλουτισμένη μορφή, δυο βιβλία του αφιερωμένα στις θεω­ρίες των Αρίων, τα Μυστήρια της Ευρασίας και τη Θεωρία της Υπερβόρειας, υπό τον τίτλο, Σήματα από τον Μεγάλο Βορρά (Znaki velikogo norda). Ακόμα πιο πρόσφατα, σε ένα τεύχος του 2013 της επιθεώρησης του Izborskii Club, Russkie strate­gy, ο Ντούγκιν αποκαλύπτεται ως ένας παράδοξος τιμητής της παραδοσιακής πολυεθνικότητας της Ρωσίας – την οποία, αν ήταν πιστός στη ευρασιανική πίστη του, θα έπρεπε να υπε­ρασπίζεται. Αποδοκιμάζει έτσι το παλιό ρητό, «Ξύστε έναν Ρώσο και θα βρείτε έναν Τάταρο» ως έναν «ψευδο-ιστορικό ρωσοφοβικό μύθο» που θα μπορούσε εύκολα να αντικρουστεί επειδή οι γενετικές αναλύσεις έχουν επισημάνει ελάχιστα γο­νίδια Τατάρων ή Μογγόλων στους Ρώσους, ενώ υποστηρίζει την κυριαρχία του σλαβο-αριανού τύπου⁵⁹. Εδώ και πάλι, το άριο φυλετικό στοιχείο ξαναγίνεται κεντρικό στην κοσμοθεω­ρία του, επισκιάζοντας την ευρασιανική παράδοση.

Η κεντρικότητα της αριανιστικής αντίληψης του Ντούγκιν γίνεται αντιληπτή από τη στάση του απέναντι στους Εβραί­ους και το «Εβραϊκό ζήτημα». Γεωπολιτικά, ο Ρώσος στο­χαστής υπερασπίζεται μια στρατηγική συμμαχία με το Ισρα­ήλ, που προέρχεται από την ιδέα της διάκρισης μεταξύ «κα­λού» και «κακού» ιουδαϊσμού, που αναπτύχθηκε από τους πρώτους Ευρασιανιστές, ιδίως τον Γιάκοφ Μπρόμπεργκ (Ia­kov Bromberg, 1898-1948)⁶⁰. Κατά τον Ντούγκιν, οι «καλοί» Εβραίοι είναι οι πολίτες του Ισραήλ, που έχουν επίγνωση της αμετάκλητης εβραϊκής τους ιδιαιτερότητας και αγωνίζονται για τη διατήρησή της. Οι «κακοί» είναι αυτοί που συνεχίζουν να ζουν στη διασπορά και προσπαθούν να αφομοιωθούν από τους πολιτισμούς που τους περιβάλλουν⁶¹.

Έτσι, σύμφωνα με τον Ντούγκιν, το Ισραήλ είναι το αρχετυπικό παράδειγμα ενός κράτους που βασίζεται σε μια εθνι­κή ή φυλετική αρχή – που γεννήθηκε από το Ολοκαύτωμα, φυσικά, αλλά και η οποία συνέβαλε στη δημιουργία του δρά­ματος του οποίου θύματα έπεσαν οι Εβραίοι. Εξ ου και η δή­λωση του Ντούγκιν ότι ο γερμανικός ρατσισμός και ο εβρα­ϊκός μεσσιανισμός είναι δύο μορφές «εθνοτικής εσχατολογί­ας», ένα ιδεολογικό ζεύγος όπου είναι δύσκολο να ξεχωρίσου­με ποιος προκάλεσε ποιον.

Για τον Ντούγκιν, «από την άποψη του ορθόδοξου μυστικισμού, ο ιουδαϊσμός και η Καμπάλα αποτελούν αναμφίβολα μια αντί-μύηση»⁶², καθώς, για τους Εβραίους, ο κόσμος είναι ο τόπος της εξορίας του Θεού, ενώ στον χριστιανισμό είναι ο τό­πος που θέλησε ο Θεός. Ο Ντούγκιν δεν έπαψε να επικρίνει τις «υπονομευτικές δυνάμεις» του ιουδαϊσμού και της Μασονίας και η ουκρανική κρίση απλώς αναζωογόνησε αυτήν την αντισημιτική ρητορική. Τον Ιούλιο του 2016, ανέβασε ξανά ένα βίντεο τεσσάρων λεπτών στον λογαριασμό του στο Facebook όπου «εξηγούσε» τη «συνωμοσία των Ροθτσάιλντ»⁶³.

 

Η προβολή εμβληματικών φιλοσοφικών
μορφών του Ναζισμού

Για χρόνια, ο Ντούγκιν πρόβαλλε τον Τζούλιους Έβολα, τους Γερμανούς γεωπολιτικούς θεωρητικούς, όπως ο Karl Haush­ofer, και τους ιδεολόγους της Συντηρητικής Επανάστασης, όπως ο Emst Niekisch, ως τις βασικές αναφορές του. Σταδι­ακά προσέθεσε νέες προσωπικότητες σε αυτό το πνευματι­κό πάνθεον, που όλες συνδέονται στενά με το ναζιστικό φι­λοσοφικό υπόβαθρο: τον Καρλ Σμιτ, τον Μιρτσέα Ελιάντ, τον Καρλ Γιουνγκ και, πρώτο μεταξύ ίσων, τον Μάρτιν Χάιντεγκερ. Αυτές οι προσωπικότητες δεν μπορούν, προφανώς, να συσχετιστούν αποκλειστικά με τον ναζισμό καθώς ο κα­θένας από αυτούς εισήγαγε νέες έννοιες στους αντίστοιχους τομείς της δραστηριότητας του και κέρδισε διανοητική νομι­μότητα. Ωστόσο, η παρουσία τους στο δογματικό οπλοστά­σιο του Ντούγκιν δεν είναι τυχαία, ειδικά καθώς τους εντάσ­σει συστηματικά μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο.

Το 2004, ο Ντούγκιν αφιέρωσε ένα ολόκληρο βιβλίο, τη Φιλοσοφία του Πολέμου (Filosofiia voiny), στον Καρλ Σμιτ (1888-1985), όπως και, το 2009, αρκετά κεφάλαια της Τέταρ­της Πολιτικής Θεωρίας. Το θεωρητικό έργο του Σμιτ, κυρίως για την εξουσία (Auctoritas), τις έννοιες του συνολικού πολέ­μου (totale Krieg) και των μεγάλων χώρων (Grossraum), δια­μόρφωσαν μερικές από τις φιλοσοφικές αρχές του ναζισμού⁶⁴. Για τον Ντούγκιν, ο Σμιτ δε σχετίζεται με τον ναζισμό:

Ο Εθνικοσοσιαλισμός του Καρλ Σμιτ είναι διαφορετικός από εκείνον του Χίτλερ ή του Ρόζενμπεργκ, επειδή ο Σμιτ αναφέρεται σε περισσότερους λαούς, και όχι σε έναν, γερ­μανικό ή άριο λαό (…) Εκλαμβάνει τους «μεγάλους χώ­ρους» ως τόπους αρμονικής συνύπαρξης αρκετών αυτο­κρατοριών, συμπεριλαμβανομένης της ρωσοσοβιετικής ή ευρασιατικής, και όχι ως γερμανικό αποικισμό⁶⁵.

Στο βιβλίο του, η Κοινωνιολογία της Φαντασίας (Sotsiologiia voobrazheniia, 2010), καθώς και σε αρκετά άλλα κείμενα, ο Ντούγκιν εξυμνεί παράλληλα τον Μιρτσέα Ελιάντ (Mircea Eliade, 1907-1986). Για να αναπτύξει τη μυθολογική σκέψη, ο Ελιάντ εμπνεόταν εμμέσως από τους Γκενόν και Έβολα⁶⁶.

Υπήρξε επίσης ένθερμος υποστηρικτής της Σιδηράς Φρουράς στη Ρουμανία του 1930-1940, επαινούσε τη φασιστική ιδεο­λογία του κινήματος και είχε εγγραφεί στο Ibtulpentru Tarä, το πολιτικό σκέλος της. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμί­ου Πολέμου, ο Ελιάντ ταξίδεψε σε όλη την κατεχόμενη Ευ­ρώπη για να υποστηρίξει τα κατοχικά καθεστώτα και εξύμνη­σε την εγκαθίδρυση του καθεστώτος Σαλαζάρ στην Πορτο­γαλία⁶⁷. Ο Ντούγκιν αναφέρεται συχνά στον Καρλ Γιουνγκ (Carl Jung, 1875-1961), έναν Ελβετό ψυχίατρο και ψυχοθε­ραπευτή ο οποίος δημοσίευσε κείμενα που αναλύουν ψυχανα­λυτικά το ναζιστικό καθεστώς μέσω αναφορών στη γερμανι­κή μυθολογία⁶⁸.

Στα τέλη της δεκαετίας του 2000, ο Ντούγκιν «προσηλυ­τίστηκε» στον χαϊντεγκεριανισμό, καθιστώντας τον Γερμα­νό φιλόσοφο Μάρτιν Χάιντεγκερ (Martin Heidegger, 1889- 1976) το νέο του είδωλο. Το ενδιαφέρον του για τον Χάιντεγκερ ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ήταν πιο επικριτικός για τον Γερμανό φιλόσοφο και λογομαχούσε με τον Αλαίν ντε Μπενουά για την εκτίμησή του προς τις θε­ωρητικές του αρχές⁶⁹. Έκτοτε όμως, ο Ντούγκιν, όπως όλοι οι νέοι προσήλυτοι, έχει επιδείξει ένα ανυπόκριτο πάθος για τον νέο του δάσκαλο. Το 2014, έκανε την γκραμσιανού τύ­που δήλωση ότι η φιλοσοφία διαμορφώνει την πολιτική και όχι το αντίστροφο: «Σε 20 χρόνια, θα ακούμε ότι ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι ήταν πολιτικές προσωπικότητες που έζησαν την εποχή του Έβολα και του Χάιντεγκερ»⁷⁰.

(…)

Το αξίωμα της tabula rasa:

η νομιμοποίηση της αποκαλυψιακής βίας

Ένα άλλο καθοριστικό στοιχείο της εγγενώς φασιστικής αντί­ληψης του Ντούγκιν είναι η σχέση του με τη βία. Οι δηλώ­σεις του σε σχέση με τη Ρωσία ως τον κεντρικό άξονα μιας ευρασιατικής αυτοκρατορίας τον τοποθετούν στην κρατικιστική παράδοση. Ωστόσο, ο Ντούγκιν ανήκει ταυτόχρονα σε μια επαναστατική παράδοση που μάχεται ενάντια στην κρα­τική εξουσία. Έχει καλλιεργήσει δε την επιρροή του σε κύ­κλους της αντικουλτούρας, όπως το «Εθνικό Μπολσεβίκικο Κόμμα» του Λιμόνοφ, και συνεχίζει να εκπαιδεύει νεανικές παραστρατιωτικές ομάδες μέσω του «Ευρασιατικού Κινήμα­τος Νεολαίας».

Ο Ντούγκιν επαινεί τη βία σε αρκετές δημοσιεύσεις του. Το 1992, έγραφε: «Για να διατηρήσουμε την αυτοκρατορία μας, για την ελευθερία της Ευρασίας, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε και να πεθάνουμε»⁷⁸. «Ο ιδανικός Ευρασιάτης είναι ένα δυνατό, υγιές και όμορφο άτομο που παθιάζεται (passionamost) και διαθέτει πάθος ενώ είναι έτοιμο να αναλάβει ευθύνη και να εκτελέσει ηρωικές πράξεις και επιτεύγματα. (.. ,)»⁷⁹. Οι επιθεωρήσεις Elementy και Milyi Angel, που εκδόθηκαν τη δεκαετία του 1990, καθώς και οι διαδικτυακοί ιστότοποι του Ντούγκιν, ήταν γεμάτοι με ισχυρούς στρατιωτικούς συμβολισμούς ενώ μερικές φορές παρουσίαζαν σώματα μυώ­δη, φορτωμένα με όπλα και ντυμένα με στρατιωτικές στολές. Αυτή η μόνιμη ένταση μεταξύ της εγκαθίδρυσης ενός ολοκλη­ρωτικού κράτους, αφενός, και της εξύψωσης της επαναστατι­κής βίας ως συμβόλου της ζωικής φύσης της ανθρωπότητας και της ικανότητάς της να αντιμετωπίζει τον θάνατο, αφετέ­ρου, είναι χαρακτηριστική μιας φασιστικής συλλογιστικής.

Στη Φιλοσοφία του Πολέμου, υποστηρίζει τις αναγεννητικές ιδιότητες του πολέμου. Ο υπότιτλος του βιβλίου είναι ξε­κάθαρος: «Κάποιος που δεν είναι έτοιμος να πολεμήσει και να πεθάνει δεν μπορεί να ζήσει πραγματικά»⁸⁰. Πιο πρόσφα­τα, το 2014, ενθουσιασμένος με τον πόλεμο στην Ουκρανία, ο Ντούγκιν επανέφερε το αίτημά του για δράση:

Ο Τραντισιοναλισμός δεν έχει αξία χωρίς πολιτική. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι πρόβατο και αχρείος. Το να ζεις μέσα στον κόσμο και να είσαι ικανοποιημένος με την αντι-παράδοση και τις περιφερειακές ψευδαισθήσεις της Υπερβόρειας και της Χρυσής Εποχής, αυτό δεν θα λει­τουργήσει. Αν είσαι Τραντισιοναλιστής, άλλαξε τον κό­σμο, αμφισβήτησε τη βρωμιά που σε περιστοιχίζει -δη­μοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, φιλελευθερισμός, υλι­σμός, ιδεολογίες ισότητας και κόμματα- και σβήσε την από το πρόσωπο της γης. Κατάκτηση ή θάνατος⁸¹.

Αν και ο Ντούγκιν δεν υιοθετεί ρητά τρομοκρατικές ενέργει­ες, αναφέρει την έλξη που του ασκεί η «μεταφυσική γένεση της τρομοκρατίας»⁸². Ωστόσο, στο εύφορο έδαφος που προσέφερε η Ιταλία στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, επι­μένει περισσότερο στην αριστερή τρομοκρατία της Πρώτης Γραμμής (Prima Linea) και του ιδρυτή της, Ενρίκο Γκαλμότσι (Enrico Galmozzi)⁸³, παρά στην άκρα δεξιά, και έχει επί­σης αναφερθεί στον «αναρχο-πριμιτιβισμό» του Τζον Ζέρζαν (John Zerzan)⁸⁴. Στην πραγματικότητα, ο Ντούγκιν επηρεάζε­ται περισσότερο από την ακροδεξιά τρομοκρατία. Γνωρίζει καλά το ρόλο του Έβολα στην καθοδήγηση των ιταλικών ρι­ζοσπαστικών ομάδων και των ηγετών τους, ιδίως του Φράν­κο Τζόρτζιο Φρέντα (Franco Giorgio Freda, 1941), του οποίου η καταδίκη για τη βομβιστική επίθεση στην Piazza Fontana ακυρώθηκε αργότερα λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχεί­ων⁸⁵. Ο Ντούγκιν αναφέρει επίσης την ισλαμιστική εμπειρία της Χεζμπολάχ σε ένα άρθρο αφιερωμένο στην «Πατρίδα και τον Θάνατο», και εκφράζει θαυμασμό για τη θυσιαστική φύ­ση της σιϊτικής τρομοκρατίας:

Χρειαζόμαστε ένα ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ. Ένα κόμμα θανάτου. Ένα κόμμα απόλυτα κατακόρυφο. Ένα κόμμα του Θεού, ένα ρωσικό ισοδύναμο της Χεζμπολάχ που θα ενεργεί σύμ­φωνα με εντελώς διαφορετικούς κανόνες και θα επιδιώκει εντελώς διαφορετικούς στόχους. Για το σύστημα, ο θάνα­τος είναι όντως το τέλος. Για ένα κανονικό άτομο είναι μό­νο μια αρχή⁸⁶.

Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι ο Ντούγκιν αποκατέστησε την αμφιλεγόμενη φιγούρα του Βα­ρόνου Ρόμαν φον Ουνγκερν-Στέρνμπεργκ (Roman von Ungern-Stemberg, 1885-1921), ενός αριστοκράτη γερμανοβαλτικής καταγωγής και αντιστράτηγου των Λευκών που διέπραξε αιματηρές μαζικές θηριωδίες κατά τη διάρκεια του ρω­σικού εμφυλίου πολέμου. Συμμάχησε με τον Ναύαρχο των Λευκών, Κόλτσακ (1874-1920) και, το 1919, έγινε το δεξί χέ­ρι του Αταμάνου Γκριγκόρι Σεμένοφ (1890-1946), αρχηγού των Υπερβαϊκαλιτών Κοζάκων. Όταν ο τελευταίος διέφυγε στον Ειρηνικό μέσω Μαντζουρίας, ο Ungern-Stemberg σχη­μάτισε μια μεραρχία με περίπου χίλιους Κοζάκους -διαφο­ρετικών εθνικοτήτων-, με την ελπίδα να ξεσηκώσει τη Σιβη­ρία ενάντια στην εξουσία των μπολσεβίκων. Ασπάστηκε τον βουδισμό σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την Επανάσταση του 1917, την οποία θεώρησε ως μια δυσοίωνη ένδειξη της χρεο­κοπίας του δυτικού πολιτισμού. Κατάφερε να καταλάβει την Ούργκα (σ.τ.μ. παλαιότερο όνομα του Ουλάν Μπατόρ), τον Φεβρουάριο του 1921, απελευθερώνοντας την πρωτεύουσα των Μογγόλων από τον κινεζικό στρατό. Επανέφερε τον «ζω­ντανό Βούδα», τον Bogdo Gegen, στον θρόνο, και έλαβε τον τίτλο, Chin-vang, που δινόταν μόνο σε απογόνους του Τζένγκις Χαν. Παντρεύτηκε ακόμη και μια πριγκίπισσα των Μαντσού. Με την υποστήριξη του Δαλάι Λάμα, ισχυριζόταν ότι εργάζεται για τη νίκη του βουδισμού και αναγνωρίστηκε από μερικούς Λάμα ως μετενσάρκωση του Μαχακάλα, της προστάτιδας θεότητας με το κίτρινο καπέλο. Το Μάιο του 1921, ωστόσο, οι μπολσεβίκοι κατέλαβαν την Urga και συνέλαβαν και εκτέλεσαν τον Ungern-Sternberg. Ο Ντούγκιν άρχισε να γράφει με αυτό το ψευδώνυμο στο αλμανάκ Υπερβόρεια, το 1991, ενώ, το 2012, επέστρεψε στο είδωλό του, οργανώνο­ντας μια διάλεξη στο Νέο Πανεπιστήμιο για να τιμήσει την επέτειο της γέννησης του βαρόνου⁸⁷. Ο Ungem-Stemberg εν­σαρκώνει το αίτημα του Ντούγκιν για την αυτοκρατορία και για την πραγματοποίηση του ευρασιατικού πεπρωμένου της Ρωσίας στην Ασία, καθώς και τη μεταφυσική της βίας.

 

Παραστρατιωτική εκπαίδευση για νεαρούς
ευρασιανιστές

Αυτή η λατρεία της βίας ενισχύεται από το κίνημα της νεο­λαίας του Ντούγκιν, την «Ευρασιανική Ένωση Νέων» (Evraziiskii soiuz molodezhi, ESM). Δημιουργήθηκε το 2005 ως απάντηση στην Πορτοκαλί Επανάσταση και επιδιώκει την ανασύσταση μιας πολυεθνικής ρωσικής αυτοκρατορίας⁸⁸. Το 2005, χρησιμοποίησε την Ημέρα Εθνικής Ενότητας, στις 4 Νοεμβρίου, για να ξεκινήσει την πρώτη εθνικιστική πορεία. Εκείνη την εποχή, ονομαζόταν Ακροδεξιά Πορεία (Pravyi marsh) αλλά το 2006 πήρε το όνομα Ρώσικη Πορεία (Russkii marsh). To ESM διακρίθηκε για τη δημιουργία παραρτη­μάτων -στην πραγματικότητα, πολύ μικρών τοπικών ομάδων συμπαθούντων- σε αρκετά γειτονικά κράτη: Ουκρανία, Μολ­δαβία, Γεωργία, Καζακστάν και Κιργιζιστάν. To ESM θεω­ρούσε ανέκαθεν την Ουκρανία ως το κυριότερο πεδίο μάχης και καλούσε τον ουκρανικό λαό να ξεσηκωθεί ενάντια στο καθεστώς του Κιέβου. Οι ουκρανικές αρχές απάντησαν με την απαγόρευση του κινήματος στη χώρα και χαρακτήρισαν τον Ντούγκιν και τον τότε ηγέτη του ESM, Πάβελ Ζαριφούλιν, personae non gratae⁸⁹.

Η ρητορική του ESM βρίθει από πολεμικές μεταφορές. Το κίνημα ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί «τις στρατιωτικές ομά­δες της ευρασιατικής επανάστασης», υποστηρίζει ότι θέλει να «δημιουργήσει έναν νέο στρατό» και μιλάει για τη «μεγάλη εκκαθάριση»⁹⁰. Μέλη του ESM αυτοπροσδιορίζονται συχνά ως oprichniki⁹¹. Για να δώσει μια βάση σε αυτές τις πολεμικές μεταφορές, ο ESM έχει οργανώσει αρκετά στρατόπεδα εκπαί­δευσης για το λεγόμενο αντι-πορτοκαλί κίνημα, ενώ έχει απα­ντήσει σε επιθέσεις από ανταγωνιστές όπως τους Limonovtsy (οπαδούς του Λιμόνοφ)⁹².

Η πλέον διανοούμενη συνιστώσα της Ένωσης έχει προσχωρήσει στην Ευρασιανική Νεολαία (Evraziiskaia molodezh’) του Πάβελ Ζαριφούλιν (1977), ο οποίος αποχώρησε από το ESM το 2009 λόγω προσωπικών αντιθέσεων με τον Ντούγκιν, καθώς και με τους νεαρούς υπαρχηγούς του, Λεονίντ Σάβιν και Βαλέρι Κορόβιν. Σήμερα, ο Ζαριφούλιν δηλώνει απλώς ότι ο Ντούγκιν ήταν «πολύ ακροδεξιάς» γι’ αυτόν⁹³. Εμμένει στην παραμονή του ευρασιανισμού στις αρχικές πολυεθνικές, και πιο αριστερές παραδόσεις και στην απομάκρυνση από τις φασιστικές θεωρίες του Ντούγκιν.

 

Το αίτημα για μια λευκή, ενωμένη Ευρώπη και οι
δεσμοί με την αμερικανική Alt–Right

Στον αγώνα του ενάντια στον Ατλαντισμό, ο Ντούγκιν είναι πεπεισμένος ότι η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί – με οποιοδήποτε κόστος. Η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης προωθήθηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 από τη φιλοευρωπαϊκή φατρία των Waffen SS και στη συνέχεια υποστηρίχθηκε από πολλές ευρωπαϊκές ομάδες που συνεργάστη­καν μαζί τους κατά τα χρόνια του πολέμου. Σήμερα, όλες οι ακροδεξιές ομάδες που επιδιώκουν την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση διεκδικούν μια «Ευρώπη των εθνών». Ο Ντούγκιν χορεύει στον ίδιο σκοπό. Δικαιολογεί την απόφαση ατόμων όπως ο Τιριάρ να συνεργαστούν με το ναζιστικό κα­θεστώς με το επιχείρημα ότι «η υποστήριξή του προς το γερ­μανικό Ράιχ βασίστηκε στη συνειδητοποίηση για την ανάγκη ενοποίησης της Ευρώπης με οποιοδήποτε τίμημα»⁹⁴. Σήμερα, ο Ντούγκιν συνεχίζει να υποστηρίζει με σθένος μια ευρωπα­ϊκή ένωση που θα περιλαμβάνει και τη Ρωσία. Κατά τη διάρ­κεια της ουκρανικής κρίσης, δήλωσε με θέρμη:

Η επανάστασή μας δεν θα σταματήσει στη Δυτική Ου­κρανία. Πρέπει να προχωρήσει περισσότερο στην Ευρώ­πη. (…) Η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει μια Επανάσταση και στις δύο περιπτώσεις: τόσο αν εμείς, οι Ρώσοι, κερδίσουμε όσο και αν σταματήσουμε σε κάποιο σημείο κάτω από την πίεση του ΝΑΤΟ. Εάν κερδίσουμε, θα εγκαινιάσουμε την απελευθέρωση της Ευρώπης (από την αμερικανική) ιδεο­λογία. Είναι ο στόχος του ολοκληρωμένου Ευρασιανισμού – μια Ευρώπη από τη Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ. Μια μεγάλη ευρασιατική ηπειρωτική αυτοκρατορία. Και θα την οικοδομήσουμε. Αυτό σημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Επανά­σταση θα είναι μια Ευρασιατική Επανάσταση. Αυτός είναι ο τελικός στόχος μας⁹⁵.

Αυτό το πλαίσιο επιτρέπει στον Ντούγκιν να ενστερνίζεται το λεξιλόγιο των σύγχρονων ευρωπαϊκών ακροδεξιών και νεοδεξιών κινημάτων: και οι δυο οραματίζονται μια αναγεννημένη Ευρώπη, αποσπασμένη από την επιρροή των ΗΠΑ, περήφα­νη για τη λευκή και χριστιανική (ή νεοπαγανιστική) ταυτότη­τά της και της οποίας η Ρωσία θα αποτελεί αναπόσπαστο μέ­ρος. Το 2013, υποδέχτηκε τον Γκάμπορ Βόνα (Gabor Vona), τον αρχηγό του ουγγρικού ακροδεξιού κόμματος Jobbik, και τον προλόγισε με μια ομολογία πίστης στην «αυθεντική» Ευ­ρώπη:

Αντιλαμβανόμαστε συνήθως την Ευρώπη ως παράδει­σο φιλελεύθερων αξιών, αλλά υπάρχει μια άλλη Ευρώ­πη (που) δεν έχει καμιά σχέση με τη συστημική ευρωπα­ϊκή ατζέντα. Αυτή είναι μια Ευρώπη αξιών, παραδόσεων, υγιών χριστιανικών συμπεριφορών… Αυτή είναι η Ευρώ­πη με την οποία πρέπει να συναντηθεί η Ρωσία και, φυ­σικά, να μάθει πολλά και να αποκομίσει πολλά χρήσιμα πράγματα σε έναν διάλογο⁹⁶.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν επίσης μέρος του λευκού κόσμου τον οποίο υποστηρίζει ο Ντούγκιν, αλλά η γεωπολιτι­κή του αντίθεση στον «Ατλαντισμό» καθιστά τη σχέση πολύ πιο δύσκολη. Παρά τις δυσκολίες αυτές, ο Ντούγκιν έχει αρχί­σει να δημιουργεί ιδεολογικές και προσωπικές σχέσεις με ορι­σμένες προσωπικότητες από την αμερικανική Alt-Right, έναν όρο που αναφέρεται σε μια χαλαρή συσπείρωση λευκών σουπρεματιστών που προσπαθούν να ανανεώσουν την εικόνα του κινήματος, προκειμένου να εμφανιστεί ως αξιόπιστη εναλλα­κτική λύση έναντι των Ρεπουμπλικανών. Οι εκλογές του 2016 έβαλαν αέρα στα πανιά της Alt-Right, αλλά η κύρια δημόσια προσωπικότητά της, ο Στηβ Μπάνον (Steve Bannon, 1953), πρώην εκτελεστικός πρόεδρος της ιστοσελίδας της Alt-Right, Breitbart News, παραιτήθηκε σύντομα από τη θέση του επικε­φαλής στρατηγικού συμβούλου του Λευκού Οίκου, μια απο­χώρηση που προανήγγειλε τη στροφή του Λευκού Οίκου προς μια πιο κλασική ρεπουμπλικανική θεώρηση των ζητημάτων της εσωτερικής και της εξωτερικής πολιτικής⁹⁷.

Πολλές προσωπικότητες της Alt–Right είναι ένθερμοι οπα­δοί του Πούτιν, τον οποίο θεωρούν ως έναν φάρο του λευκού κόσμου⁹⁸. Ο Στηβ Μπάνον, για παράδειγμα, δήλωσε το 2014: «Εμείς, η ιουδαιο-χριστιανική Δύση, πρέπει πραγματικά να ακούσουμε αυτά που λέει (ο Πούτιν) σχετικά με τον Τραντισιοναλισμό, ιδιαίτερα σε ποιο σημείο βασίζει τα θεμέλια του εθνικισμού»⁹⁹. Ωστόσο, ο εναγκαλισμός με τη Ρωσία απέχει πολύ ακόμη: αν και ο Μπάνον έχει αναφερθεί θετικά στον Ντούγκιν και τον Πούτιν, θεωρεί ότι το καθεστώς του Πούτιν είναι κλεπτοκρατικό και ο Ντούγκιν εξαιρετικά φιλικός στον ισλαμικό κόσμο¹⁰⁰.

Αρκετοί ιστότοποι της Alt–Right -όπως η Open Revolt, το Green Star, η New Resistance και το AltemativeRight.com– δημοσιεύουν τακτικά τα βασικά κείμενα του Ντούγκιν στα αγγλικά για το αμερικανικό κοινό. Ο Μάθιου Χάινμπαχ (Mat­thew Heimbach, 1991), ηγέτης του αυτοανακηρυχθέντος Τραντισιοναλιστικού Εργατικού Κόμματος, ο οποίος έχει δη­μιουργήσει hashtag όπως #HailPutin και #PutinForTsar¹⁰¹, ορ­γάνωσε ένα συνέδριο στην Καλιφόρνια όπου μεταδόθηκε ένα βίντεο στο οποίο ο Ντούγκιν τόνιζε τον «κοινό αγώνα» Αμε­ρικανών και Ρώσων¹⁰². Ο Ντούγκιν έδωσε επίσης συνέντευξη στον Αμερικανό συνωμοσιολόγο Άλεξ Τζόουνς (Alex Jones, 1974)¹⁰³, τον Φεβρουάριο του 2017, λίγους μήνες μετά τη συ­νέντευξη που παραχώρησε ο Τζόουνς στον Ντούγκιν¹⁰⁴.

(…)

Ντούγκιν: συστημικός ή περιθωριακός;

Για να εκτιμήσουμε την επίδραση του Ντούγκιν, πρέπει να απαντήσουμε σε δύο ερωτήματα: Πέτυχε να προωθήσει τον φασισμό στη Ρωσία; Ή μπορεί να θεωρηθεί ένας συστημικός στοχαστής; Και στις δύο περιπτώσεις θα απαντούσα αρνητι­κά. Το ότι ο Ντούγκιν, με τα Θεμέλια της Γεωπολιτικής, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην προώθηση της γεωπολιτικής ως αξιοσέβαστου επιστημονικού κλάδου στο ρωσικό πανεπιστημια­κό σύστημα και στο να δοθεί στο ευρύτερο κοινό ένα γεωπο­λιτικό όραμα για το καθεστώς μεγάλης δύναμης της Ρωσίας, είναι αναμφίβολο. Το βιβλίο του έχει συμπεριληφθεί σε πολ­λά πανεπιστημιακά προγράμματα σπουδών εδώ και χρόνια. Συνέβαλε επίσης στην εδραίωση της έννοιας της Ευρασίας ως συνώνυμου με τον περιφερειακό και διεθνή ρόλο της Ρωσίας.

Ωστόσο, τον όρο τον οικειοποιήθηκε προοδευτικά η κυβέρνη­ση, χωρίς ο Ντούγκιν να έχει κανένα όφελος από αυτό. Αντιθέτως, ο όρος χρησιμοποιήθηκε από άλλους υποστηρικτές της Ευρασίας, όπως ο Σεργκέι Γλαζίεφ, σύμβουλος του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, οι οποίοι είναι ενταγμένοι στο σύ­στημα και προσδίνουν μια λιγότερο μυστικιστική και πιο ρε­αλιστική σημασία στον όρο.

Επιπλέον, σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν δυτικοί ειδήμο­νες, που τον βλέπουν ως «γκουρού του Πούτιν», ο Ντούγκιν έχει ελάχιστη άμεση πρόσβαση στα υψηλότερα κλιμάκια της κυβέρνησης. Δεν αποτελεί μέρος των βασικών θεσμών του Κρεμλίνου. Ωστόσο, έχει στη διάθεσή του κάποιους ενδιά­μεσους, και μπορεί κανείς να εντοπίσει αρκετές ομάδες που τον συνδέουν με ορισμένα τμήματα του καλειδοσκόπιου του Κρεμλίνου. Με την υποστήριξη του Αλεξάντρ Προχάνωφ, ο Ντούγκιν έγινε γρήγορα γνωστός στους συντηρητι­κούς κύκλους του ρωσικού στρατού, συναντώντας τον ση­μαίνοντα Λεονίντ Ιβάσοφ (1943), καθώς και σε κομμουνι­στικούς κύκλους που βρίσκονται κοντά στον στρατό. Πολύ νωρίς, ήδη από τον Δεκέμβριο του 1991, διορίστηκε στη συ­ντακτική επιτροπή του Ντεν. Πιθανότατα ήταν ο Προχάνοφ που τον σύστησε στον Γκενάντι Ζελέζνι (1947), τότε εκπρό­σωπο της Δούμας και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, στον οποίο ο Ντούγκιν υπηρέτησε ως σύμβουλος γεωπολιτι­κών υποθέσεων. Το 2000, και για λίγο, ο Ντούγκιν συμμετεί­χε ακόμη και στο κίνημα Rossiya, με επικεφαλής τον Ζελέζνι. Έγραψε το μανιφέστο του κινήματος λίγο πριν φύγει λόγω δι­αφωνιών με την ηγεσία του. Ο Ντούγκιν ήταν επίσης σε επα­φή με τον Αλεξέι Ροντμπερέσκιν (1953), ο οποίος τον ανέφε­ρε τακτικά και αναγνώρισε ότι ο Ντούγκιν ενέπνευσε πολλά από τα βιβλία του Τζουγκάνοφ, στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ο Ντούγκιν επηρέασε επί­σης τις πρώιμες τοποθετήσεις του Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκυ, αλ­λά, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, δεν έχουν αναφερ­θεί σχέσεις μεταξύ των δυο ανδρών. Επί του παρόντος, ο Λεονίντ Ντομπροχότοφ (1947) ενεργεί ως σύνδεσμος μεταξύ του Ντούγκιν και ορισμένων ανώτερων ηγετών του Κομμουνιστι­κού Κόμματος. Ο Ντομπροχότοφ, καθηγητής στο Τμήμα Κοι- νωνιολογίας των Διεθνών Σχέσεων του MSU, έχει συμμετά- σχει σε πολλές εκδηλώσεις που διοργανώνονται από το Κέ­ντρο Συντηρητικών Ερευνών του Ντούγκιν.

Ως μέλος της σέκτας των Παλαιόπιστων, η οποία έχει επα­νενταχθεί στο πατριαρχείο της Μόσχας (edinovercherskii), ο Ντούγκιν έχει καλλιεργήσει στενές σχέσεις με ορισμένους πολιτικούς κύκλους εντός της ρωσικής ορθόδοξης Εκκλησί­ας. Είχε σχέσεις με μερικές διάσημες προσωπικότητες, όπως ο πρωτοπρεσβύτερος Βσεβολόντ Τσάπλιν (1968), ο οποί­ος ήταν υπεύθυνος της συνοδικής επιτροπής για τις σχέσεις Εκκλησίας-Κοινωνίας έως το 2015¹⁰⁷. Άλλωστε, η προσωπι­κή του σχέση με τον Κονσταντίν Μαλοφέεβ (1974) του εξα­σφαλίζει σήμερα τόσο κύρος όσο και έσοδα: από την κρίση της Ουκρανίας και μετά, εργάζεται για το τηλεοπτικό κανάλι Tsargrad και τον ιστότοπο Katekhon, που χρηματοδοτούνται από τον Μαλοφέεβ.

(…)

Στα τέλη της δεκαετίας του 2000, ο Ντούγκιν αρεσκόταν να παρουσιάζεται ως ο παραγνωρισμένος σύμβουλος του Πούτιν¹¹², θεωρώντας τον Ρώσο πρόεδρο ως μια αυθεντι­κά πατριωτική φιγούρα, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία για κα­μιά άμεση επιρροή ή συνάντηση μεταξύ των δύο ανδρών και ο Πούτιν δεν τον έχει αναφέρει ποτέ. Στο βιβλίο του, ο Ντού­γκιν παρουσιάζεται επίσης ως μέλος της ομάδας που συνο­δέυσε τον Ρώσο πρόεδρο στην επίσκεψή του στο Άγιον Όρος, στην Ελλάδα, τον Μάιο του 2016¹¹³.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Ντούγκιν βρέθηκε να διαφωνεί βαθιά με τον Πούτιν, ο οποίος τότε θεωρούνταν φι­λελεύθερος και φιλοδυτικός πολιτικός, και ένιωσε να παρα­μερίζεται από το κύμα υποστήριξης προς τον Πούτιν και από την ικανότητα του προέδρου να ξανακερδίζει το πατριωτικό συναίσθημα και να οικειοποιείται την εθνικιστική ρητορική. Στη δεκαετία του 2000, ο Ντούγκιν έπεσε σε σχετική αφάνεια, μετά την απογοητευτική επίδοση του μικρού Ευρασιανικού Κόμματός του -το οποίο απέτυχε να ενωθεί με το κόμμα Ρόντινα- και στη συνέχεια την πολύ περιορισμένη επιτυχία του ΙΕΜ. Δημιουργημένο το 2003, το ΙΕΜ ήταν αρκετά απο­τελεσματικό στη συγκέντρωση φιλοευρασιατικών προσωπι­κοτήτων στο εξωτερικό, ειδικά στην Τουρκία¹¹⁴, σε ορισμένες μετασοβιετικές δημοκρατίες όπως το Καζακστάν και μεταξύ των μουσουλμάνων ηγετών της Ρωσίας¹¹⁵.

Τελικώς, το 2008, ο Ντούγκιν κατάφερε να διεισδύσει σε έναν αξιοσέβαστο θεσμό, συγκεκριμένα το MSU (Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας). Κατέγραψε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία το 2013 και στις αρχές του 2014, όταν το Κρεμλίνο επέτρεψε σε όλους τους συντηρητικούς ιδεολόγους να εμφα­νίζονται συχνότερα στα κρατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης για να πνίξουν τη φιλελεύθερη αντιπολίτευση και να ελεγχθεί το ιδεολογικό πεδίο. Αυτή τη φορά, η επιτυχία του ήταν ακό­μη πιο σύντομη: οι δηλώσεις του σχετικά με την ανάγκη για μια «Ρωσική Άνοιξη» στη Μόσχα και οι εκκλήσεις του για εθνική επανάσταση στην ίδια τη Ρωσία θεωρήθηκαν υπερβο­λικά ριζοσπαστικές, με αποτέλεσμα ο Ντούγκιν να χάσει τόσο την πρόσβαση στα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης όσο και το κύρος του στο MSU. Η έκκλησή του «σκοτώστε, σκοτώστε, σκοτώστε Ουκρανούς»¹¹⁶ -που αργότερα είπε ότι αποτελούσε μια μεταφορά- ήταν ο επίσημος λόγος που έχασε τη θέση επί­κουρου καθηγητή στο MSU¹¹⁷. Έκτοτε, ο Ντούγκιν δεν έχει καμιά θεσμική θέση, ενώ ο Κονσταντίν Μαλοφέεφ αποτελεί την κύρια πηγή υποστήριξής του.

Παρά τις δύσκολες στιγμές της καριέρας του, ο Ντούγκιν παρέμεινε πιστός στις αρχικές του πεποιθήσεις που διαμορ­φώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν προωθού­σε τον μυστικιστικό ναζισμό και μια καρναβαλική SS Μαύρη Τάξη, μαζί με τους Γκολόβιν και Ντζεμάλ. Σε μια συνέντευξη του 2006, ο Ντούγκιν θυμήθηκε την πνευματική του διαμόρ­φωση στον Κύκλο luzhinskii και τον ιδιαίτερα σημαντικό ρό­λο που έπαιξαν ο Γκενόν και ο Έβολα. Κατέληξε: «Το 1981- 1982, ήμουν ήδη ένας ολοκληρωμένος φιλόσοφος με τη δική μου πνευματική ατζέντα, τη δική μου μεταφυσική και ιδεολο­γία. (…) Δεν χρειάστηκε να ωριμάσω άλλο (bol’she ia ne zroslel)»¹¹⁸.

Μέχρι σήμερα, ο Ντούγκιν συνεχίζει να αναφέρεται στο ευρωπαϊκό φασιστικό ρεπερτόριο. Το 2011, μαζί με τον Προχάνοφ και τον Ντζεμάλ, δημιούργησε το βραχύβιο Florian Geyer Club, που ονομάστηκε προς τιμήν της 8^ης Μεραρχίας Ιππικού των SS του Τρίτου Ράιχ, και η οποία δραστηριοποιή­θηκε στο Ανατολικό Μέτωπο κατά το 1943-1944¹¹⁹.Το 2008, κατά την 9^η Μαΐου (Ημέρα της Νίκης ενάντια στους Γερμα­νούς), το διαδικτυακό του κανάλι Evrazia-tv μετέδωσε μια συναυλία από ένα ροκ συγκρότημα με τίτλο «Ahnenerbe»¹²⁰.

Το 2014, κατά τη διάρκεια μιας από τις τελευταίες του διαλέ­ξεις στο MSU, ο Ντούγκιν αστειεύτηκε ότι το νεο-ευρασιανικό κίνημα νεολαίας πρέπει να αποφεύγει να αυτοαποκαλείται Hitlerjugend (= Χιτλερική Νεολαία) και να υιοθετήσει ένα ρωσικό όνομα όπως Oprichnina – η μυστική αστυνομία τον καιρό του Τσάρου Ιβάν του Τρομερού¹²¹.

Ωστόσο, μερικές αλλαγές είναι εμφανείς. Ο Ντούγκιν έχει γίνει πιο προσεκτικός ως προς τις ανοιχτές αναφορές στον φασισμό. Αφαίρεσε την περιγραφή του Ράινχαρντ Χάινριχ ως «ένθερμου ευρασιανιστή» από τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του, Συνωμοσία (Konspirologiia), που εκδόθηκε το 2005¹²². Ισχυρίζεται ότι ήρθε σε ρήξη με τον μοντερνισμό που ενυπάρχει στον φασισμό/εθνικισμό, προκειμένου να ανα­πτύξει μια εντελώς νέα αντιμοντέρνα πολιτική θεωρία, αλλά συνεχίζει να αναφέρει τη Συντηρητική Επανάσταση ως εναλ­λακτική λύση στον ιστορικό φασισμό. Έχει εξελιχθεί σε ένα μόνο σημείο: τα ισχυρά αντισοβιετικά του αισθήματα έχουν εξαφανιστεί. Ενώ στην Υπερβόρεια εξυμνούσε την καταστρο­φή της «ιταμής ερυθράς αυτοκρατορίας», δημιούργημα μιας κάστας σκλάβων¹²³, σήμερα περιγράφει τη Σοβιετική Ένωση ως μια γεωπολιτική και πνευματική επιτυχία. Αυτή η αλλαγή δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αφορά μόνο τον Ντούγκιν, καθώς πολλοί πρώην αντιφρονούντες είναι πλέον νοσταλγοί της σο­βιετικής εμπειρίας.

Ο Ντούγκιν παραμένει ο κύριος εισηγητής, μεταφραστής, με­σολαβητής και πυκνωτής των φασιστικών θεωριών στη μετασοβιετική Ρωσία. Στις τρεις δεκαετίες από την Περεστρόι­κα, έχει κατορθώσει να μεταφράσει, κυριολεκτικά και πνευ­ματικά, μια ευρεία γκάμα της ακροδεξιάς φιλολογίας και να την προσαρμόσει στο ρωσικό πλαίσιο. Η ακλόνητη πίστη του στα ευρωπαϊκά δόγματα τον καθιστά μοναδικό στη σύγχρονη Ρωσία. Η διάδοση του ευρασιανισμού επέτρεψε στον Ντού­γκιν να εργαλειοποιήσει έναν όρο που έχει καταστεί οικείος και σεβαστός στο ρωσικό κοινό και, συνεπώς, συνδέει έναν ρωσόφιλο και με «καθαρά χέρια» φασισμό με το μέλλον της Ρωσίας.

Οι προσπάθειες του Ντούγκιν να επηρεάσει την ευρύτερη γεωπολιτική στρατηγική της Ρωσίας στέφθηκαν από επιτυχία, αλλά η προσπάθειά του να εισαγάγει σε αυτήν ένα δογματικό περιεχόμενο, εμπνευσμένο από τον ευρωπαϊκό φασισμό, δεν ευοδώθηκε. Ο Ντούγκιν πέτυχε όποτε λειτούργησε ως χαμαι­λέοντας, σε συντονισμό με την υπόλοιπη κοινωνία: στην προ­ώθηση της μεγάλης δύναμης και του ηγετικού ρόλου της Ρω­σίας στο ευρασιατικό της «άμεσο περιβάλλον», στην εξύμνη­ση του μεσσιανισμού της Σοβιετικής Ένωσης, ή όποτε ανα­φερόταν στην Ευρώπη και στις συντηρητικές αξίες ως μέρος της ταυτότητας της Ρωσίας. Αλλά απέτυχε να εισαγάγει νέες ιδεολογικές παραμέτρους -είτε πρόκειται για τον μυστικιστι­κό ναζισμό, είτε για τον τραντισιοναλισμό του Γκενόν και του Έβολα, είτε για τη γερμανική Συντηρητική Επανάσταση- στη ρωσική κοινή γνώμη ή στα μυαλά των υπευθύνων για τη λή­ψη αποφάσεων. Όταν το Κρεμλίνο αποφάσισε να οικειοποιηθεί αφηγήσεις από την Ευρώπη -όπως η ανάγκη για μια ενο­ποιημένη ηπειρωτική Ευρώπη που να εμπεριέχει τη Ρωσία, αλλά να αποκλείει τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και την υι­οθέτηση των συντηρητικών αξιών-, δεν δανείστηκε απευθεί­ας από την ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά αλλά από περισσότερο θε­σμικά λαϊκιστικά κόμματα.

Μέχρι στιγμής, λοιπόν, ο Ντούγκιν δεν έχει καταφέρει να διασφαλίσει έναν θεσμικό ρόλο για περισσότερο από λίγα χρόνια κάθε φορά και παραμένει πάντα εκτός των βασικών οργανώσεων του Κρεμλίνου. Πιθανότατα θα συνεχίσει να βιώνει τα σκαμπανεβάσματα μιας μοναχικής ιδεολογικής προ­σωπικότητας, υπερβολικά ριζοσπαστικής, μυστικιστικής και αποκαλυψιακής για να γίνει αποδεκτή, αλλά και θα συνεχίσει να πασχίζει για την αποδοχή του από τα υψηλά κλιμάκια του καθεστώτος.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Ρωσία, Αυτοκρατορία ή έθνος κράτος; Ο Πούτιν, ο Ντούγκιν και ο Ναβάλνι

Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης-Γιώργος Καραμπελιάς-Γιώργος Ρακκάς

Γιώργος Καραμπελιάς (επιμέλεια), © ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, Δεκέμβριος 2022

Ξενοφώντος 4, Αθήνα, τηλ.: 210 38 26 319, [email protected] ISBN: 978-960-427-238-9

ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

---

¹ Το παρόν κείμενο αποτελεί απόσπασμα του βιβλίου της Marlène Laruelle Ρωσικός Εθνικισμός: Φαντασιακό, θεωρίες και πολιτικές α­ρένες (Russian Nationalism, Imaginaries, Doctrines, and Political Battlefields, Routledge, 2019). Η μετάφραση του κειμένου έγινε από τη Μαριάννα Δεσύπρη σε επιμέλεια του Γιώργου Καραμπελιά.

² Στον Ντούγκιν αναφέρεται ένας τεράστιος αριθμός εκδόσεων σε πολλές γλώσσες. Βλ. Shekhovtsov, «Palingenetic Thrust»· Anton Shekhovtsov, «Aleksandr Dugin’s Neo-Eurasianism: The New Right à la Russe», Reli­gion Compass 3, τχ. 4 (2009) σσ. 697-716· A. Shekhovtsov και Andreas Umland, «Is Dugin a Traditionalist? Neo-Eurasianism and Perennial Phi­losophy», Russian Review 68 (Οκτ. 2009), σσ. 662-678.

³ Ο Charles Clover στο βιβλίο του Black Wind, White Snow (Yale UP, Νιου Χέιβεν 2016) παρά τα στοιχεία που παραθέτει, ερμηνεύει εσφαλ­μένα τις ιδεολογικές εξελίξεις στο καθεστώς Πούτιν ως συνέπεια της επιρροής του Ντούγκιν.

⁴ Marlène Laruelle, «The luzhinskii Circle: Far-Right Metaphysics in the Soviet Underground and Its Legacy Today», Russian Review 74, τχ. 4(2015), σσ. 563-580.

⁵ Ο όρος Τραντισιοναλισμός εισήχθη από τον Ρενέ Γκενόν (1886-1951) και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από τον Τζούλιους Έβολα (1896-1974). Αναφέρεται στην Παράδοση, δηλαδή στην ύπαρξη ενός κόσμου που ή­ταν σταθερός στις θρησκευτικές, φιλοσοφικές και κοινωνικές του αρχές, έναν κόσμο που άρχισε να χάνεται με την επικράτηση της νεωτερικότητας τον 16° αι. Η νεωτερικότητα θεωρείται επιβλαβής καθώς κατα­στρέφει την ιεραρχική τάξη που διέπειτον κόσμο. Οι Τραντισιοναλιστές ζητάνε έτσι την επιστροφή στη χρυσή εποχή, που χαρακτηριζόταν από την υπερβατική ενότητα όλων των θρησκειών, και απορρίπτουν την αποϊεροποίηση και εκκοσμίκευση της νεωτερικότητας. Μέσα από αυτό το αίτημα, ο Τραντισιοναλισμός έχει επηρεάσει πολυάριθμα ρεύματα Γνω­στικισμού και Μασονισμού, καθώς και αρκετά τάγματα των Σούφι. Βλ. Sedgwick, Against the Modern World.

⁶ Ο Ντούγκιν προσχώρησε στην Εκκλησία των Παλαιόπιστων το 1999. Παρουσιάζει το ρωσικό Σχίσμα του 17^Ό αι. ως το αρχέτυπο της τραντισιοναλιστικής σκέψης, προερχόμενο από την απόρριψη της εκκοσμίκευσης της ορθοδοξίας, κάτι που ανάγεται περίπου στην ίδια χρονική περίοδο με αυτήν που είχε ορίσει ο Γκενόν για το τέλος της Παράδοσης στην Δύση (μετά το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου το 1648). Σύμ­φωνα με τον Ντούγκιν, «Ο Ευρασιανισμός θα αποδειχτεί απόλυτα λογι­κός μόνο εάν βασιστεί στην επιστροφή στην Παλαιά Πίστη». Aleksandr Dugin, Russkaia veshch ’ ocherki Natsional ’noifilosofii, Arktogeia, Μό­σχα 2001, σ. 568.

⁷ Βλ. Vadim Rossman, «Moscow State University’s Department of So­ciology and the Climate of Opinion in Post-Soviet Russia» στο Eur­asianism and the European Far Right: Reshaping the Europe-Russia Relationship, επιμ. Marlène Lamelle, Lanham, Λέξινγκτον 2015)

⁸ «Razvitie i stanovlenie konservativnoi ideologii ν Rossii s oporoi na nauchnye kadry», Center for Conservative Research, http://konservat- izm.org/about.xhtml.

⁹ Aleksandr Dugin, Osnovy geopolitiki: Geopoliticheskoe budushchee Rossii (Arktogeia, Μόσχα 1997). Γι’ αυτό το βιβλίο, βλ. Dunlop, Alek­sandr Dugin ’s ‘Neo-Eurasian Textbook.

¹⁰ Dunlop, Aleksandr Dugin ’s ‘Neo-Eurasian Textbook, 94 και 102.

” Shekhovtsov, «Palingenetic Thrust».

¹² Istoki, 5, 1991, αναφέρεται από τον Laqueur, Black Hundred, σ. 115.

¹³ Jean Thiriart, «L’ Europe jusqu’à Vladivostok», Nationalisme & Ré­publique 9, 1992.

¹⁴ Aleksandr Dugin, «Sumerki geroev. Pominalnoe slovo o Jean Thi­riart,», στο Konservativnaia revoliutsiia, Arktogeia, Μόσχα 2013.

¹⁵ Βλ. David Thomas Murphy, «Hitler’s Geostrategist? The Myth of Karl Haushofer and the Institut fur Geopolitik,» The Historian 76, τχ. 1 (2014) και David T. Murphy, The Heroic Earth: Geopolitical Thought in Weimar Germany, 1918-1933, Kent State UP, Κεντ 1997.

¹⁶ Ursula Laak-Michel, Albrecht Haushofer und der Nationalsozialis­mus: Ein Beitrag zur Zeitgeschichte, Klett, Στουτγάρδη 1974.

¹⁷ Dugin, «Ot sakralnoi geografii».

¹⁸ Dugin, Osnovy geopolitiki, σ.12.

¹⁹ Βλ. επίσης Andreas Umland, «Patologicheskie tendentsii v russkom ‘neoevraziistve’: o znachenii vzleta Aleksandra Dugina dlia interpretatsii obshchestvennoi zhizni v sovremennoi Rossii», Forum noveishei vostochnoevropeiskoi istorii i kultury 6, τχ. 2 (2009) σσ. 127-142.

²⁰ Aleksandr Dugin, Geopoliticheskii suverenitet Rossii v usloviakh glo- balizatsii, διαδικτυακό Συνέδριο KM.ru, 3 Μαρτίου 2006, www.evra- zia.org/modiiles.plip?name=News&fiIe=article&sid=2948. Βλ. επίσης Thierry Miurdi, «Otto Strasser, otvergnutyi prorok Germanii», Elementy, τχ. 8 (2000), http://arcto.ru/article/520.

²¹ Heather Pringle, The Master Plan: Himmler ’s Scholars and the Holo­caust, Harper Perennial, Νέα Υόρκη 2011.

²² Dugin, Konservativnaia revoliutsiia.

²³ Σχετικά με τον ναζιστικό αποκρυφισμό, βλ. το εξαιρετικό έργο του Nicholas Goodrick-Clarke, The Occult Roots of Nazism: Secret Aryan Cults and Their Influence on Nazi Ideology, NYU Press, Νέα Υόρκη 1993.

²⁴ Aleksandr Dugin, «Velikaia voina kontinentov», δημοσιεύτηκε αρ­χικά στην Den, 26 Φεβρουάριου 1, 1992, μετά στο Konspirologiia. Nauka ο zagovorakh, tainykh obshchestvakh i okkultnoi voine (Ark- togeia, Μόσχα 1993). Προσβάσιμο στα αγγλικά στο «The Great War of Continents», Open Revolt, 3 Φεβρουάριου 2013, http://openrevolt. info/2013/02/03/alexander-dugin-the-great-war-of-continents/.

²⁵ Dugin, «Velikaia voina kontinentov». Entrepreneur ship: Aleksandr

Dugin σ. 127

²⁶ Aleksandr Dugin, «Teoriia obshchego vosstaniia», Elementy, τχ. 7 (1995).

²⁷ Dugin, Znaki velikogo norda, σ. 12.

²⁸ Dugin, «Velikaia voina kontinentov».

²⁹ Aleksandr Dugin, «Levyi natsionalizm», 1992, arctogaia.com/public/ Fascism.htm.

³⁰ Dugin, Konservativnaia revoliutsiia.

³¹ Aleksandr Dugin, Filosofiia traditionalizma Arktogeia, Μόσχα 2002, σ. 47.

³² Dugin, «Levyi natsionalizm».

³³ Dugin, «Fashizm-bezgranichny krasnyi.» στο Tampliery proletariata (μόνο διαδικτυακά), www.anticompromat.org/dugin/fashizm.html.

³⁴ Ό.π.

³⁵ Ό.π.

³⁶ Dugin, «Levyi natsionalizm».

³⁷ Dugin, «Fashizm -bezgranichnyi i krasnyi.»

³⁸ Leonid Luks, «A “Third Way” – or Back to the Third Reich?» («Ένας Τρίτος Δρόμος, ή πίσω στο Γ’ Ράιχ;») Russian Politics and Law 47, τχ. 1 (2009), σσ. 7- 23.

³⁹ Dugin, Konservativnaia revoliiitsiia.

⁴⁰ Dugin, Konservativnaia revoliutsiia. O Stephen Shenfield, στο Rus­sian Fascism, περιγράφει τα περιεχόμενα του βιβλίου ως μη έχοντα καμιά σχέση με μια επαναστατική συντηρητική ατζέντα (σσ. 26-27).

⁴¹ Ο όρος ρωσική ιδέα συνήθως αναφέρεται σε έναν εντυπωσιακό όγκο κειμένων που πραγματεύονται την «ουσία» της ρωσικής εθνικής ταυ­τότητας. Εμφανίστηκε στα τέλη του 19^ου αι., αλλά σήμερα έχει συμπεριλάβει σχεδόν δυο αιώνες διαμαχών των οποίων το θεματικό πλαίσιο σχηματίζεται από δυο κύριες ερωτήσεις: τη σχέση με την Ευρώπη (κατά πόσον η Ρωσία είναι μέρος της Ευρώπης ή της Ασίας, και ενώνει τις δύο ή είναι ξέχωρη και από τις δύο) και τη σχέση ανάμεσα στο κράτος και τον λαό (κατά πόσον η Ρωσία είναι έθνος-κράτος, αυτοκρατορία ή πολυεθνι­κή ομοσπονδία, με πολίτευμα αυταρχικό, δημοκρατικό ή ιδεοκρατικό).

⁴²Aleksandr Dugin, «Metafizika national-bolshevizma», Elementy 8 (1996).

⁴³ Dugin, «Metafizika national-bolshevizma».

⁴⁴ Dugin, «Metafizika national-bolshevizma».

⁴⁵ Dugin, Konservativnaia revoliutsiia, σ. 27.

⁴⁶ Βλ. The Fourth Political Theory, http://4pt.su/.

⁴⁷ Aleksandr Dugin, Chetvertaia politicheskaia teoriia (Am fora, Μό­σχα 2009), οπισθόφυλλο.

⁴⁸ The Fourth Political Theory.

⁴⁹ Dugin, Chetvertaiapoliticheskaia teoriia, σ. 209.

⁵⁰ Σχετικά με αυτήν την αντίφαση, βλ. Edouard Conte και Cornelia Es- sner, La quête de la race. Une anthropologie du nazisme, Hachette, Παρίσι 1995 σ. 128′ Nationalism as doctrine.

⁵¹ Dugin, Filosofiia traditsionalizma, σσ. 135-191.

⁵² Για παράδειγμα βλ. το κεφάλαιο “Races, Runes, and Worships”, στο Dugin, «Misterii Evrazii», επανέκδοση στο Absoliutnaia Rodina, Ark- togeia, Μόσχα 1999, σσ. 673-736, ή Nashput’. Strategicheskieperspek- tivy razvitia Rossiiv XXI Veke, Arktogeia, Μόσχα 1999, σ. 21.

⁵³ Παραδίδεται από τον Umland, «Classification», που παραπέμπει στον Richard Drake, «The Children of the Sun», στο Fascism: Critical Concepts in Political Science, επιμ. Roger Griffin, Matthew Feldman, Routledge, Λονδίνο, N, Υόρκη 2004, σ. 222.

⁵⁴ Aleksandr Dugin, «Okkul’tnaia voina seniorov», Giperboreiia, τχ. 1 (1991) σ. 71.

⁵⁵ Dugin, Misterii Evrazii, επανέκδοση στο Absoliutnaia rodina, 642. Για το θέμα αυτό, βλ. επίσης Dugin, Giperboreiskaia teoriia.

⁵⁶ Aleksandr Dugin, Znaki velikogo norda: Giperboreiskaia teoriia, Veche, Μόσχα 2008, σ. 210.

⁵⁷ Dugin, MisteriiEvrazii, επανέκδοση στο Absoliutnaia rodina, σ. 575.

⁵⁸ Dugin, Filosofiia traditsionalizma, σ. 176.

⁵⁹ Izborskii klub, Russkie strategii, τχ. 4, 2013, σ. 45.

⁶⁰ Σχετικά με την αμφιταλαντευόμενη σχέση του κλασικού Ευρασιανισμού με τους Εβραίους, βλ. Marlene Laruelle, «The ‘Third Con­tinent’ Meets the ‘Third Way’: Eurasianism’s Reading of Fascism», στο Entangled Far Rights: A Russian-European Intellectual Romance in the Twentieth Century, επιμ. Marlène Laruelle, Pittsburgh UP, Πίτσμπουργκ 2018.

⁶¹ Dugin, Konservativnaia revoliutsiia, σσ. 245-282.

⁶² Aleksandr Dugin, Konets sveta. Eskhatologiia i traditsiia, Arktogeia, Μόσχα 1997, σ. 348.

⁶³ 86 “The Rothschild Conspiracy Explained In 4 Minutes”, βίντεο στο Facebook, 4:35, αναρτήθηκε από το AnoNews, 1 Απριλίου 2016, www. facebook.com/anonews.co/videos/1201399899871567/

⁶⁴ Για τον Carl Schmitt, βλ. Paul Edward Gottfried, Carl Schmitt: Pol­itics and Theory, Greenwood Press, Σάντα Μπάρμπαρα 1990 και Go- pal Balakrishnan, The Enemy: An Intellectual Portrait of Carl Schmitt, Verso, Λονδίνο 2002.

⁶⁵ Dugin, Chetvertaiapoliticheskaia theoriia, σ. 208.

⁶⁶ Robert Ellwood, The Politics of Myth: A Study of C.G. Jung, Mircea Eliade and Joseph Campbell, State University of New York Press, Ώλ- μπανυ 1999. Βλ. επίσης Marcel Tolcea, Mircea Eliade et l’ésotérisme, Entrelacs, Παρίσι 2018.

⁶⁷ Leon Volovici, Nationalist Ideology and Antisemitism: The Case of Romanian Intellectuals in the 1930s , Butterworth-Heinemann, Οξφόρ­δη Μασαχουσέτη, 1991.

⁶⁸ Carl Jung, Essays on Contemporary Events: The Psychology of Na­zism, Princeton UP, Πρίνστον 2014 1989).

⁶⁹ Ο Alain de Benoist ανέφερε την έλλειψη ενδιαφέροντος για τον Χάι- ντεγκερ ως ένα από τα πολλά σημεία διαφωνίας του με τον Ντούγκιν. Βλ. Pierre-Andre Taguieff, Sur la Nouvelle Droite: Jalons d’une ana­lyse critique, Descartes & Cie, Παρίσι 1994, σ. 311.

⁷⁰ AI. Dugin, «The Mission of Julius Evola», Voxnr.com, 13 Αυγούστου 2014, www.voxnr.com/cc/d_douguineEupZlllZFAkNglRhnO.shtml.

⁷¹ Emmanuel Faye, Heidegger: The Introduction of Nazism into Phi­losophy in Light of the Unpublished Seminars of 1933-1935, Yale UP, Νιου Χέιβεν, 2011.

⁷² Βλ. τα άρθρα πολεμικής που έχουν μεταφραστεί στα ρωσικά από τα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά σε σχέση με τα Μαύρα Σημειω­ματάρια, στο Emmanuel Faye και Marlène Laruelle, επιμ., Gaidegger, Chernye tetradi i Rossiia, Delo Editions, Μόσχα 2017.

⁷³ Σχετικά με τη συζήτηση για τα Μαύρα Σημειωματάρια βλ. μεταξύ άλλων, Richard Wolin, «National Socialism, World Jewry, and the History of Being: Heidegger’s Black Notebooks», Jewish Review of Books, Καλοκαίρι 2014, http://jewishreviewofbooks.com/articles/993/ national-socialism-world-jewry-and-the-history-of-being-heideg- gers-black-notebooks.

⁷⁴ To πραγματεύεται o Richard Wolin στο «French Heidegger Wars», στο Richard Wolin, επιμ., Labyrinths: Explorations in the Critical His­tory of Ideas, University of Massachusetts Press, Άμχερστ 1995, σ. 149.

⁷⁵ Τα βιβλία πωλούνται μέσω του Evrazia Books, www.evrazia-books.

⁷⁶ Aleksandr Dugin, Martin Khaidegger: filosofiia drugogo nacha– la, Fond Russkii Mir Akademicheskii Proekt, Μόσχα 2010 και Alek­sandr Dugin, Martin Khaidegger: vozmozhnost’ russkoi filosofii, Fond Russkii Mir Akademicheskii Proekt, Μόσχα 2011.

⁷⁷ Βλ. Jeff Love και Michael Meng, «Heidegger and Post-Colonial Fas­cism», Nationalities Papers 45, τχ. 2 (2017), σσ. 307-320.

⁷⁸ Aleksandr Dugin, «Evraziiskoe soprotivlenie», Den’, 10-18 Ιανουά­ριου 1992.

⁷⁹ Dugin, «Evraziia prevyshe vsego. Manifest OPOD Evraziia», Evra- ziia, 14 Μαΐου 2001, www.evrazia.org/modules.php?name=News&- file=article&sid=62.

⁸⁰ Dugin, Filosofiia voiny, Yauza, Μόσχα 2004.

⁸¹ Dugin, «The Mission of Julius Evola», Voxnr.com, 13 Αυγούστου 2014, www.voxnr.com/cc/d_douguine/EupZlllZFAkNglRhnO.shtml.

⁸² Dugin, Tampliery proletariate!.

⁸³ Dugin, Tampliery proletariata.

⁸⁴ Dugin, «Nastoiashchii postmodern», Arktogaia, http://arctogaia.com/ public/post-modem.html. Ο Τζον Ζέρζαν (1943-) είναι Αμερικανός α­ναρχικός και πρωτογονιστής οικοφιλόσοφος και συγγραφέας (σ.τ.ε.).

⁸⁵ Giovanni Savino, «From Evola to Dugin: The Neo-Eurasian Connec­tion in Italy», στο Laruelle, Eurasianism and the European Far Right, σσ. 97-124. Η βομβιστική επίθεση της Πιάτσα Φοντάνα έλαβε χώρα στις 12 Δεκεμβρίου του 1969 όταν μία βόμβα εξερράγη στην έδρα της Banca Nazionale dell’Agricoltura (Αγροτική Τράπεζα), στην Πιάτσα Φοντάνα. στο Μιλάνο, σκοτώνοντας 17 άτομα και τραυματίζοντας 88. σ.τ.ε.).

⁸⁶ Al. Dugin, «Rodina-smert», Limonka, 1994. Επανέκδοση στο Tam- pliery proletariat, σ. 128.

⁸⁷ Aleksandr Dugin, «Neistovyi gumanizm barona Urgena», Evrazia. tv, 31 Δεκεμβρίου 2012, http://evrazia.tv/content/neistovyy-guman- izm-barona-ungema.

⁸⁸ Ως «πρώτη Ρωσία» θεωρείται η Ρωσία του Γιέλτσιν, μια χώρα κατε- χόμενη από (εσωτερικές και εξωτερικές) ξένες δυνάμεις που είχε χάσει όλο το gosudarstvennost’. Η «δεύτερη Ρωσία» είναι εκείνη του Πούτιν, όπου υπάρχει ένας συνδυασμός πατριωτισμού και φιλελευθερισμού που βοήθησαν τη χώρα να συνέλθει αλλά, σύμφωνα με το ESM, θα την οδη­γήσουν επίσης στην καταστροφή. Βλ. το Μανιφέστο της Ευρασιανικής Ένωσης Νέων, www.rossia3.ru/3.html.

⁸⁹ «Evraziiskii Soiuz Molodezhi oskvemil ukrainskii Trizub», Newsru. ua, 19 Οκτ. 2007, rus.newsru.ua/ukraine/19o.ct2007/esm.htnil’ «Sud likvidiroval Evraziiskii soiuz molodezhi», LIGA, Novosti, 25 Νοεμβρίου 2011, news.liga.net/news/politics/566658-sud_likvidiroval_odioznuyu_ prorossiyskuyu_organizatsiyu.htm.

⁹⁰ «Programma levraziiskogo Soiuza Molodezhi», Rossiia-3: levra- ziiskii Soiuz Molodezhi, www.rossia3.ru/programma.html.

⁹¹ Βλ. για παράδειγμα, «Letnii lager’ ESM ρο podgotovke komandno- go sostava», Evraziia, 30 Αυγούστου 2005, www.evrazia.org/modules. php?name=News&file=article&sid=2640.

⁹² «lunye oprichniki ESM obuchaiutsia priemam samooborony, chto- by obezopasit’ sebia v sluchae stychek s limonovtsami», CXID.info, 3 Μαΐου 2006, http://cxid.info/yunye-oprichniki-esm-obuchautsya-prie- mam-samooborony-chtoby-obezopasit-sebya-v-sluchae-stychek-s-li- monovcami-n27387.

⁹³ Pavel Zarifullin, συνέντευξη με τη συγγραφέα, Μόσχα, Ιούνιος 2013.

⁹⁴ Dugin, «Sumerki geroev».

⁹⁵ Aleksandr Dugin, «Horizons of Our Revolution: From Crimea to Lis­bon», ανάρτηση στο Facebook, 7 Μαρτίου 2014, www.facebook.com/ alexandr.dugin/posts/74644850 2031859.

⁹⁶ Βλ. την προσφώνηση του Ντούγκιν προς τον Gabor Vona στο Center for Conservative Research: «Dva vzgliada na Gabora Vona i ee partiiu Jobbik», YouTube video, 3:57, αναρτήθηκε από “Inform-24,” 1η Φε­βρουάριου 2014, www.youtube.com/watch?v=OVLyFuSbZKE.

⁹⁷ David A. Graham, «Why Trump Turned on Steve Bannon», The Atlan­tic, 3 Ιανουάριου 2018, www.theatlantic.com/politics/archive/2018/01/ the-president-vs-steve-bannon/549617/.

⁹⁸ Natasha Bertrand, «Α Model for Civilization: Putin’s Russia Has Emerged as ‘a Beacon for Nationalists’ and the American Alt-Right», Business Insider, 10 Δεκεμβρίου 2016, www.businessinsider.com/rus- sia-connections-to-the-alt-right-2016-11.

⁹⁹ J. Lester Feder, «This Is How Steve Bannon Sees the Entire World», BuzzFeed, 16 Νοεμβρίου 2016, www.buzzfeed.com/lesterfeder/this-is- how-steve-bannon-sees-the- entire-world?utm__tenn.ikl9YdVvmM#. awaL381M70.

¹⁰⁰ Justin Salhani, «The Frightening Common Ground between a Trump Adviser and White Nationalism’s Favorite Philosopher», Think- Progress (blog), 20 Δεκεμβρίου 2016, https://thinkprogress.org/dugin- trump-bannon- 2758aeab0al0/#.co8ed5q0i.

¹⁰¹ Bertrand, «AModel for Civilization…»

¹⁰² Justin Salhani, «The White Nationalist Movement’s Favorite Phi­losopher», Think-Progress (blog), 19 Δεκεμβρίου 2016, https:// thinkprogress.org/the-white-nationalist-movements-favorite-philoso- pher-42576bc5 0666/.

¹⁰³ «Dr. Aleksandr Dugin Interview with Alex Jones – Putin Advisor», YouTube video, 56:22, αναρτήθηκε από “The INFOWAR Armory,” 8 Φεβρουάριου 2017, www.youtube.com/watch?v=A9Wppr9d6aA.

¹⁰⁴ «Alexander Dugin Interviews Alex Zionist Jones on Russian Televi­sion», YouTube, 55:47, αναρτήθηκε από “Hamza-Slay Your Dragon”, 28 Δεκεμβρίου 2016, www.youtube.com/watch?v=DxWGdP8VESY.

¹⁰⁵ Casey Michel, «Meet the Moscow Mouthpiece Married to a Racist Alt-Right Boss», The Daily Beast, 20 Δεκεμβρίου 2016, www.thedai- lybeast.com/meet-the-moscow-mouthpiece-married- to-a-racist-alt- right-boss. Βλ. τη συνέντευξή της στο Diana Brak, «Richard Spencer’s Russian Wife Talks Trump, Utopia: Full Interview», The Observer, 19 Σεπτεμβρίου 2017, observer.com/2017/09/interview-nina-kouprianova- wife-of-alt-right-leader-richard-spencer/.

¹⁰⁶ «Ustanovit li Tramp novyi mirovoi poriadok?», Katehon, 14 Δεκεμ­βρίου 2016, katehon.com/ru/article/ustanovit-li-tramp-novyy-mirovoy- poryadok.

¹⁰⁷ Και οι δυο διαλέξεις υπάρχουν στο Διαδίκτυο: «Protoierei Vsevolod (Chaplin): simfoniia vlastei kak luchshaia formal pravleniia», Evrazia-tv video, 26:34, αναρτήθηκε 1 Δεκεμβρίου 2009, evrazia.tv/content/pro- toierey-vsevolod-chaplin-simfoniya-vlastey-kakluchshaya-forma-prav- leniyaKai evrazia.tv.kO.gfiis.net/content/xx-rozhdestvenskie-chteniya.

¹⁰⁸ Alexander Verkhovskii, «Serafimovskii klub: Romantika liberal’nogo konservatizma», Neprikosnovermyi zapas, τχ. 5(37), 2004, σ. 27.

¹⁰⁹ «Mikhail Leontyev to Oversee External Communications at Ros­neft», Rosneft, 14 Ιανουάριου 2014, www.rosneft.com/news/news_in_ press/14012014.html.

¹¹⁰ Leonid Yakobson, «Russkii vgliad Ivana Demidova», Kompromat, 12 Σεπτεμβρίου 2009, www.kompromat.lv/item.php7doci d=read- n&id=683.

¹¹¹ Μπορείτε να βρείτε μια από τις εμφανίσεις του Ντούγκιν στη Ρώσι– κη Θεώρηση στο «Aleksandr Dugin v programme Russkii Vzgliad na 3 kanale 18 maia 2008», Evrazia-tv video, www.evrazia.tv/content/alek­sandr-dugin-v-programme-russkiy-vzglyad-na-3-kanale-18-maya-2008.

¹¹² Ιδιαίτερα μετά από κάποια βράδια με αλκοόλ. Βλ. τη συνέντευξη του Ντούγκιν το 2007 στο www.youtube.com/watch?v=ZcVwGBsrS_g.

¹¹³ Βλ. τον Ντούγκιν να ομιλεί από το Άγιον Όρος, «Three Ideas from Mount Athos by Alexander Dugin. 28 Μαΐου 2016, YouTube video, 3:15’ αναρτήθηκε από «Orthosword», 31 Μαΐου 2016, www.youtube.com/ watch?v=v 12-mC3gmbc.

¹¹⁴ Βλ. Viigar imanbeyli, «‘Failed Exodus’: Dugin’s Networks in Tur­key», στο Eurasianism and European Far Right: Reshaping the Eu­rope-Russia Relationship, επιμ. Marlène Laruelle, Lanham Λέξινγκτον 2015, σσ. 145-174.

¹¹⁵ Τον Aslambek Aslakhanov, τότε σύμβουλο του Ρώσου προέδρου, τον Eduard Kokoity, πρόεδρο της αυτοαποκαλούμενης Δημοκρατίας της Νότιας Οσσετίας και τον Talgat Tadzhuddin, πρόεδρο του Κεντρι­κού Πνευματικού Συμβουλίου των Μουσουλμάνων.

¹¹⁶ Το βίντεο διατίθεται στο www.youtube.com/watch7vMt_63IswcVnA.

¹¹⁷ «MGU okonchatel’no rasstalsia s Aleksandrom Duginym», RBK, 1 Ιουλίου 2014, www.rbc.ru/politics/01/07/2014/57041eda9a794760d3d 3fb46.

¹¹⁸ Aleksandr Dugin, «Interview by Pravaia.ru», συνέντευξη στο Pra- vaia.ru, www.pravaya.ru, 22 Φεβρουάριου 2006, www.pravaya.ru/ ludi/45 l/6742?print=l.

¹¹⁹ Βλ. την ομιλία του Ντούγκιν: «Klub Florian Gaer: Dugin», YouTube video, αναρτήθηκε από “Nadezhda Kevorkova,” 22 Σεπτεμβρίου 2011, www.youtube.com/watch?v=pHeeP_IWJ5k.

¹²⁰ «Gmppa Anenerbe. Prezentatsiia diska ‘Teni zabytykh predkov’ na EvraziiaTV», 11 Μαΐου 2008, http://evrazia.tv/content/gruppa-anener- be-prezentatsiya-diska-teni-zabytykh-predkov-na-evraziya- tv.

¹²¹ Shekhovtsov, «Russian Fascist Aleksandr Dugin’s Dreams of Dic­tatorship in Russia», 27 Φεβρουάριου 2014, http://anton-shekhovtsov. blogspot.com/2014/02/russian-fascist-aleksandr- dugin-is.htm.

¹²² Dugin, Konspirologiia, 564-611.

¹²³ Aleksandr Dugin, «Edito», Giperboreiia τχ. 1, 1991, σ. 5

 

 

---

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΤΟΥΓΚΙΝ

Αποσπάσματα από το άρθρο: Dugin’s Evil Theology | National Review

 

(…) Ο Χάιζερ είναι επίσκοπος της Λουθηρανικής εκκλησίας και, κατά συνέπεια, ασχολείται τόσο με τις πολιτικές όσο και με τις θεολογικές πτυχές της υποτιθέμενης συντηρητικής αλλά στην πραγματικότητα νεοπαγανιστικής «ευρασιατικής» ιδεολογία του Ντούγκιν. 

Ο Χάιζερ ακολουθεί την καριέρα του Ντούγκιν, μετακινούμενος από την αποβολή του από το Ινστιτούτο Αεροπορίας της Μόσχας για συμμετοχή σε πρωτοναζιστικούς μυστικιστικούς κύκλους στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μέσω της συνεχούς ανάπτυξής του σε συνεργασία με διάφορες οργανώσεις όπως η Thule Society μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα…

Στη συνέχεια, ο Χάιζερ προχωρά στην ανατομή της πολιτικής και γεωπολιτικής ιδεολογίας του Ευρασιανισμού του Ντούγκιν. Η βασική ιδέα αυτού είναι ότι ο «φιλελευθερισμός» (με τον οποίο ο Ντούγκιν εννοεί ολόκληρη τη δυτική συναίνεση) αντιπροσωπεύει μια επίθεση στην παραδοσιακή ιεραρχική οργάνωση του κόσμου. Επαναλαμβάνοντας τις ιδέες των ναζιστών θεωρητικών Karl Haushofer, Rudolf Hess, Carl Schmitt και Arthur Moeller van den Bruck, ο Dugin λέει ότι αυτή η φιλελεύθερη απειλή δεν είναι νέα, αλλά είναι η ιδεολογία της ναυτικής-κοσμοπολίτικης δύναμης της «Ατλαντίδας», η οποία είχε συνωμοτικά ανατρέψει τις πιο συντηρητικές κοινωνίες που βασίζονται στην ξηρά από την αρχαιότητα. Κατά συνέπεια έχει γράψει βιβλία στα οποία έχει ανακατασκευάσει ολόκληρη την ιστορία του κόσμου ως μια συνεχή μάχη μεταξύ αυτών των δύο φατριών, από τη Ρώμη εναντίον της Καρχηδόνας έως τη Ρωσία εναντίον της αγγλοσαξονικής «ατλαντικής τάξης» σήμερα. Αν θέλει να κερδίσει τον αγώνα της ενάντια στους ανατρεπτικούς ωκεάνιους φορείς τέτοιων «ρατσιστικών» (επιβεβλημένων από το εξωτερικό) ιδεών όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η Ρωσία πρέπει να ενώσει γύρω της όλες τις ηπειρωτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, την Τουρκία, το Ιράν και την Κορέα, στη μεγάλη Ευρασιατική Ένωση αρκετά ισχυρή για να νικήσει τη Δύση.

Για να είναι τόσο ενωμένη «από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ», αυτή η Ευρασιατική Ένωση θα χρειαστεί μια καθοριστική ιδεολογία, και για το σκοπό αυτό ο Ντούγκιν έχει αναπτύξει μια νέα « Τέταρτη Πολιτική Θεωρία».

Συνδυάζοντας όλα τα ισχυρότερα σημεία του Κομμουνισμού, του Ναζισμού, του Οικολογισμού και του Παραδοσιοκρατισμό (Traditionalism), επιτρέποντάς του έτσι να απευθυνθεί στους οπαδούς όλων αυτών των διαφορετικών αντιφιλελεύθερων δογμάτων. Θα υιοθετούσε την αντίθεση του κομμουνισμού στην ελεύθερη επιχείρηση. Ωστόσο, θα εγκατέλειπε τη μαρξιστική δέσμευση για την τεχνολογική πρόοδο, ένα φιλελεύθερο ιδανικό, υπέρ της δημαγωγικής έκκλησης του Οικολογισμού να σταματήσει την πρόοδο της βιομηχανίας και του νεωτερισμού. Από τον Παραδοσιοκρατισμό (Traditionalism) αντλεί μια δικαιολογία για το σταμάτημα της ελεύθερης σκέψης. Όλα τα υπόλοιπα είναι κατευθείαν από τον ναζισμό, που κυμαίνονται από νομικές θεωρίες που δικαιολογούν την απεριόριστη κρατική εξουσία και την εξάλειψη των ατομικών δικαιωμάτων, μέχρι την ανάγκη για πληθυσμούς «ριζωμένους» στο έδαφος, μέχρι παράξενες γνωστικές ιδέες για τη μυστική προέλευση της άριας φυλής στο Βόρειο πόλο.

Αυτό που χρειάζεται η Ρωσία, λέει ο Ντούγκιν, είναι ένας «γνήσιος, αληθινός, ριζικά επαναστατικός και συνεπής, φασιστικός φασισμός». Από την άλλη, «ο φιλελευθερισμός είναι ένα απόλυτο κακό. . . . Μόνο μια παγκόσμια σταυροφορία κατά των ΗΠΑ, της Δύσης, της παγκοσμιοποίησης και της πολιτικο-ιδεολογικής τους έκφρασης, του φιλελευθερισμού, μπορεί να γίνει μια επαρκής απάντηση. . . . Η αμερικανική αυτοκρατορία πρέπει να καταστραφεί».

Στη συνέχεια, ο Heiser παρέχει μια ανατριχιαστική ανάλυση της θεολογίας του Dugin:

Θα ήταν ο ισχυρισμός μας ότι η συγχώνευση του Παραδοσιοκρατισμού και του ευρασιανισμού του Ντούγκιν έχει γίνει ένα «γνωστικό μαζικό κίνημα» του τρίτου τύπου, του «ακτιβιστικού μυστικισμού». Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο επιδιωκόμενος στόχος του Ντούγκιν, είναι το Τέλος του Κόσμου, και ότι η επίτευξη αυτού του τέλους εξαρτάται, πιστεύει, από την εφαρμογή της ιδεολογίας του. 

Όπως έχει διακηρύξει ο Dugin στο πρόσφατο βιβλίο του, The Fourth Political Theory:

«Οι έσχατοι καιροί και το εσχατολογικό νόημα της πολιτικής δεν θα πραγματοποιηθούν από μόνα τους. Μάταια θα περιμένουμε το τέλος. Το τέλος δεν θα έρθει ποτέ αν το περιμένουμε και δεν θα έρθει ποτέ αν δεν το φέρουμε εμείς. . . . Εάν η Τέταρτη Πολιτική Πρακτική δεν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει το τέλος των καιρών, τότε θα ήταν άκυρη. Το τέλος των ημερών πρέπει να έρθει, αλλά δεν θα έρθει από μόνο του. Αυτό είναι έργο, δεν είναι βεβαιότητα. Είναι μια ενεργητική μεταφυσική. Είναι πρακτική».

Αυτή η επιθυμία να επιφέρει το τέλος του κόσμου δεν είναι μια ξαφνική εξέλιξη στη σκέψη του Ντούγκιν. Όπως σημειώνεται στο απόσπασμα στην αρχή αυτού του κεφαλαίου, ήδη από το 2001, οι προθέσεις του Ντούγκιν δημοσιεύονταν στο εξωτερικό και μπορούσαν να διαβαστούν από ένα αγγλόφωνο κοινό. Το 2001, ο Stephen) Shenfield παρατηρεί ότι η εσχατολογική άποψη του Ντούγκιν είναι «μανιχαϊστική» — δηλαδή μια δυιστική μορφή Γνωστικισμού που βλέπει τον κόσμο ως πεδίο μάχης εξίσου ταιριασμένων δυνάμεων του καλού και του κακού, στις οποίες μάχονται πνευματικές δυνάμεις φωτός. με υλικές δυνάμεις του κακού. Σε αυτόν τον Μανιχαϊσμό, ο Ντούγκιν αναμειγνύει χριστιανικές έννοιες, επαναλαμβάνοντας συχνά την ιδέα ότι η Δύση είναι το βασίλειο του «Αντιχρίστου». Όπως αναφέρει ο Shenfield τον Dugin:

«Το νόημα της Ρωσίας είναι ότι μέσω του ρωσικού λαού θα πραγματοποιηθεί η τελευταία σκέψη του Θεού, η σκέψη του τέλους του κόσμου. . . . Ο θάνατος είναι ο δρόμος προς την αθανασία. Η αγάπη θα ξεκινήσει όταν τελειώσει ο κόσμος. Πρέπει να το λαχταρούμε, όπως οι αληθινοί Χριστιανοί. . . . Ξεριζώνουμε το καταραμένο Δέντρο της Γνώσης. Μαζί του θα χαθεί το Σύμπαν».

Ο Σένφιλντ στη συνέχεια παρατηρεί: «Ο Αλέξανδρος Γιάνοφ, παραθέτοντας αυτές τις γραμμές, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «το πραγματικό όνειρο του Ντούγκιν είναι ο θάνατος, πρώτα απ’ όλα ο θάνατος της Ρωσίας». Στην απάντησή του, ο Ντούγκιν αποφεύγει να ασχοληθεί άμεσα με την ουσία της κριτικής του Γιάνοφ, αλλά παρατηρεί ότι αποτυγχάνει να εκτιμήσει τη θετική σημασία του θανάτου. . .»

Είναι δύσκολο να ξέρεις πώς να αντιδράσεις σε κάποιον που ισχυρίζεται ότι θέλει να φέρει το τέλος του κόσμου. Όταν αυτή η επιθυμία εκφράζεται με πυκνή ρωσική προφορά, ο ακροατής είναι πολύ πιο πιθανό να απορρίψει τον ομιλητή ως κάποιου είδους «σούπερ κακοποιό» από μια κακή ταινία «δράσης/περιπέτειας». Είναι ένας ισχυρισμός που προκαλεί το χαμόγελο — μέχρι να συνειδητοποιήσει κανείς ότι ο άνθρωπος που πιστεύει ότι το «νόημα της Ρωσίας» είναι «το τέλος του κόσμου» είναι ο άνθρωπος του οποίου το γεωπολιτικό δόγμα εφαρμόζεται από τον άρχοντα της Ρωσίας.

Ο Χάιζερ συνεχίζει:

Ο Ντούγκιν ενδιαφέρεται πολύ για την ιδέα ότι η επόμενη ηλικία είναι η τρίτη και τελευταία ηλικία. Όπως έγραψε ο Ντούγκιν στο «The Metaphysics of National-bolshevism»:

 Πέρα από τα «δεξιά» και τα «αριστερά», υπάρχει μια και αδιαίρετη Επανάσταση, στη διαλεκτική τριάδα «τρίτη Ρώμη — Τρίτο Ράιχ — τρίτη Διεθνής». Το βασίλειο του εθνικο-μπολσεβικισμού, το Regnum, η Αυτοκρατορία του Τέλους, αυτό είναι το τέλειο επίτευγμα της μεγαλύτερης Επανάστασης της ιστορίας, τόσο ηπειρωτικής όσο και παγκόσμιας. Είναι η επιστροφή των αγγέλων, η ανάσταση των ηρώων, η εξέγερση της καρδιάς ενάντια στη δικτατορία του λόγου. Αυτή η τελευταία επανάσταση είναι η μέριμνα του ακέφαλου, του ακέφαλου φέροντος του σταυρού, του δρεπάνιου και του σφυριού, που στεφανώνεται από τον αιώνιο ήλιο fylfot» (Το fylfot είναι ένας τύπος σβάστικας που σχετίζεται με τον μεσαιωνικό αγγλοσαξονικό πολιτισμό).

Τέλος, ο Χάιζερ σχολιάζει τη λατρεία του Χάους από τον Ντούγκιν και την υιοθέτηση του αποκρυφιστικού

συμβόλου του οκτάκτινου «Άστρου του Χάους» ως έμβλημα (και, όταν γράφεται με χρυσό σε μαύρο φόντο, τη σημαία) του ευρασιατικού κινήματος.

«Για τον Ντούγκιν, ο Λόγος αντικαθίσταται από το χάος, και το ίδιο το σύμβολο της μαγείας του χάους είναι το σύμβολο της Ευρασίας: «Ο Λόγος έχει λήξει και όλοι θα ταφούμε κάτω από τα ερείπια του, εκτός κι αν κάνουμε έκκληση στο χάος και τις μεταφυσικές του αρχές και χρησιμοποιήσουμε ως βάση για κάτι νέο». Ο Ντούγκιν έντυσε τις ιδέες του για το Λόγο στη γλώσσα του Χάιντεγκερ, αλλά η ορολογία του δεν μπορεί να διαβαστεί εκτός μιας δυτικής βιβλικής παράδοσης 2.000 ετών που συνδέει τον Λόγο με τον Χριστό, και η επίκληση του Ντούγκιν στο χάος ενάντια στον λόγο οδηγεί σε ορισμένα αναπόφευκτα συμπεράσματα σχετικά με τα δόγματά του».

Εν ολίγοις, ο ευρασιανισμός του Ντούγκιν είναι μια σατανική λατρεία.

 

ΒΙΝΤΕΟ: Ο ΝΤΟΥΓΚΙΝ ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ … ΑΛΙΣΤΕΡ ΚΡΟΟΥΛΙ

 

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ:

ΤΟ ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ: Το Δόγμα της Παραδοσιοκρατίας και ο Ρόλος του Αλεξάντρ Ντούγκιν