ΣΟΦΙΑ ΑΚΡΙΔΕΛΗ
ΣΑΒΙΤΡΙ ΝΤΕΒΙ
Η ΠΡΟΦΗΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ
|
Εισαγωγή Αντ.Εγκόλπιου: Τα βιβλία και οι ιδέες της Σαβίτρι Ντέβι προβάλλονται συστηματικά από το διεθνές και εγχώριο Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Στα βιβλιοπωλεία τους αλλά και στον ηλεκτρονικό τύπο, πωλούν και προωθούν βιβλία και κείμενά της. Το άρθρο που ακολουθεί θα βοηθήσει τον αναγνώστη να κατανοήσει τη σχέση της Σαβίτρι με τον αποκρυφισμό και την αντι-Χριστιανική θεώρηση του κόσμου. Θεωρούμε τραγωδία την επιχειρούμενη συμπόρευση πατριωτισμού και Αντιχριστιανικού πνεύματος -με Ορθόδοξο προσωπείο-, όπως διαπιστώνεται σε συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα και ελπίζουμε να μην λειτουργήσει η φιλοπατρία και η αγάπη προς το έθνος ως δούρειος ίππος του αποκρυφισμού. Ανάμεσα στις παραγράφους του κειμένου παρεμβάλλονται αποκαλυπτικά αποσπάσματα από τα βιβλία της Ντέβι «Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ» των εκδόσεων ΛΟΓΧΗ και «ΙΝΔΙΑ & ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ» των εκδόσεων ΝΕΑ ΣΠΑΡΤΗ τα οποία βρήκαμε στο διαδίκτυο. |
Μετά το θάνατο του Χίτλερ και την κατάρρευση της Ναζιστικής Γερμανίας, ο Ναζισμός δεν σταμάτησε ως ιδεολογία, αλλά αναζήτησε νέους δρόμους έκφρασης και νέους ηγέτες. Μια από τις πιο εξέχουσες μορφές του μεταπολεμικού νεοναζιστικού κινήματος υπήρξε η Σαβίτρι Ντέβι (1905-1982), η λεγόμενη «Ιέρεια του Χίτλερ».
Τα περιθωριακά κείμενα της «προφήτισσας» της άριας αναγέννησης και της μετενσάρκωσης του Χίτλερ, επηρέασαν και εξακολουθούν να επηρεάζουν σημαντικά τον παγκόσμιο Ναζισμό μέχρι και σήμερα. Η ένθερμη αφοσίωσή της στον Αδόλφο Χίτλερ, η πομπώδης γλώσσα των βιβλίων της, η απροκάλυπτη θρησκευτικότητα του ιεραποστολικού της ζήλου και τα προσκυνήματά της στην κατεχόμενη από τους Συμμάχους Γερμανία, την ανέδειξαν σε μορφή-σύμβολο της μεταπολεμικής ναζιστικής πίστης.
Με το εξωτικό ινδουιστικό της υπόβαθρο, πρόσφερε στους απολογητές του Ναζισμού μια ανυποχώρητα παγανιστική και αντιχριστιανική διατύπωση της κοσμοθεωρίας του Χίτλερ. Περιφρονώντας τα ανθρωποκεντρικά πιστεύω της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας, αποστρεφόταν το Χριστιανισμό, τον Ιουδαϊσμό και το Μαρξισμό και προσέβλεπε σε μια παγανιστική άρια κληρονομιά βασισμένη στη θρησκεία της κλασικής Ελλάδας, της αρχαίας Γερμανίας και της βεδικής Ινδίας, όπως βέβαια η ίδια τις αντιλαμβάνονταν…
Από τον Ινδουισμό στο Ναζισμό
Το πραγματικό της όνομα ήταν Μαξιμιανή Πορτάς. Γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1905 στη Λιόν, όπου και μεγάλωσε με όλες τις ανέσεις. Η μητέρα της ήταν από την Κορνουάλη, και ο πατέρας της είχε μικτή μεσογειακή καταγωγή: η μητέρα του ήταν Ιταλίδα και ο πατέρας του Έλληνας, ο οποίος είχε πολιτογραφηθεί Γάλλος. Μικρή ένιωθε έντονη πατριωτική συμπάθεια για την κλασική Ελλάδα και ο ήρωας των νεανικών της χρόνων ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος. Το 1929, μεταπτυχιακή ακόμη φοιτήτρια στη Λιόν και στην Αθήνα, ταυτιζόταν ήδη με την αντισημιτική άρια ιδεολογία του γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού. Το 1932 ταξίδεψε στην Ινδία αναζητώντας τον παραδοσιακό αριο-βεδικό πολιτισμό της, θεωρώντας ότι οι ινδοευρωπαίοι παγανιστικοί θεοί της και οι δοξασίες της δεν είχαν μολυνθεί από τον ιουδαιοχριστιανικό μονοθεϊσμό.
Μέσα από το πέρασμά της στην Ινδία σε αναζήτηση της άριας κληρονομιάς, η Μαξιμιανή Πορτάς άρχισε να βαδίζει στα πνευματικά ίχνη πολλών Ευρωπαίων φιλοσόφων και φιλολόγων που, από τα μέσα του 18ου αιώνα και μετά, είχαν αρχίσει να αναζητούν στην Ινδία την προέλευση του ανθρώπινου γένους.
Η Πορτάς υιοθέτησε ένα φυλετικό μανιχαϊσμό βασισμένο σε έναν αριο-σημιτικό δυϊσμό. Ωστόσο οι ιδέες της σχετικά με την αρχική κοιτίδα των Αρίων, πήγαζαν μάλλον από τον ευρωπαϊκό ρομαντισμό και τα έργα των γηγενών Ινδών λογίων, παρά από τις σύγχρονες θεωρίες των Γερμανών ρατσιστών και εθνικιστών συγγραφέων. Αντί να αναζητήσει τους κληρονόμους της πρωτογενούς φυλής στη βόρεια Ευρώπη, προτίμησε να ταξιδέψει στην Ινδία, «την ανατολικότερη και νοτιότερη πατρίδα της Άριας Φυλής». Από αυτήν την άποψη, η σκέψη της ήταν σαφώς παραδοσιακή. Τις ιδέες της σχετικά με την προέλευση των Αρίων τις είχε αντλήσει από τα βιβλία του Μπαλ Γκανγκαντάρ (Λοκμάνια) Τίλακ. Ωστόσο, αυτό που κυρίως τράβηξε το ενδιαφέρον της ήταν το ινδουιστικό σύστημα των καστών, που το θεωρούσε σαν το αρχέτυπο των φυλετικών νόμων των οποίων ο σκοπός ήταν η διατήρηση του διαχωρισμού των διαφόρων φυλών και της καθαρότητας του αίματος των ανοιχτόχρωμων Αρίων.
Η ίδια ένιωθε σεβασμό για την άρια φυλή λόγω της φυλετικής της καθαρότητας, που κατά την άποψή της αποτελούσε το ζενίθ της σωματικής τελειότητας, και για τις εξέχουσες αρετές της: κάλλος, ευφυΐα, θέληση και ακρίβεια. Παράλληλα, ο Ινδουισμός ήταν ο θεματοφύλακας της άριας και βεδικής κληρονομιάς διαμέσου των αιώνων, η ίδια η ουσία της Ινδίας. Τον θεωρούσε σαν το μοναδικό ζωντανό παράδειγμα του ινδοευρωπαϊκού Παγανισμού που κάποτε ήταν κοινός σε όλα τα άρια έθνη. Σε μια παλιότερη επίσκεψή της στην Παλαιστίνη, είχε αποφασίσει να τιμά τους παγανιστικούς θεούς και να πολεμήσει την ιουδαιοχριστιανική κληρονομιά της Δύσης. Στη δεκαετία του 1930, θεωρούσε τον εαυτό της σκαπανέα των ναζιστικών ιδεωδών στην Ανατολή και αποφάσισε να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της για να διατηρήσει τις ινδουιστικές παραδόσεις ενάντια στο Χριστιανισμό και τις άλλες φιλοσοφίες της ισότητας. Έκτοτε, η Μαξιμιανή έβλεπε την Ινδία σαν πατρίδα της.
Χίτλερ, ο Νέος Αβατάρ!
Από το 1932 ως τα μέσα του 1935, έκανε μια σειρά μεγάλα ταξίδια σε όλη την Ινδία. Στη συνέχεια δίδαξε Αγγλικά και ινδική ιστορία στο Κολέγιο Τζεράνταν, κοντά στο Δελχί, ενώ το 1936 εργάστηκε σε ανάλογη θέση στη Μαθούρα, την ιερή πόλη του Κρίσνα. Ασπαζόμενη όλο και εντονότερα τον τρόπο ζωής και τα έθιμα του Ινδουισμού, υιοθέτησε το ινδουιστικό όνομα Σαβίτρι Ντέβι, προς τιμή της ομώνυμης ηλιακής θηλυκής θεότητας. Την εποχή εκείνη οι ινδουιστικές πολιτικές οργανώσεις ήρθαν στο προσκήνιο, θέτοντας το ζήτημα της μειούμενης επιρροής του Ινδουισμού, που προσπάθησαν να λύσουν ασκώντας προσηλυτισμό στους μη Ινδουιστές και καλώντας τους αρνησίθρησκους να ανανήψουν. Στη συγκεκριμένη φάση, ο αριοϊνδουιστικός ενθουσιασμός της Σαβίτρι Ντέβι συναντήθηκε με τη στρατευμένη αυτή έκφραση του ινδουιστικού εθνικισμού.
Στα τέλη του 1936, η Σαβίτρι Ντέβι εγκαταστάθηκε στην Καλκούτα, και εκεί ανακάλυψε την οργάνωση Ινδουιστική Αποστολή, στην οποία προσέφερε τις υπηρεσίες της. Οι φιλοναζιστικές απόψεις της Ινδουιστικής Αποστολής έφεραν τη Σαβίτρι Ντέβι σε επαφή με το εθνικιστικό Ινδουιστικό Κόμμα Μαχασάμπα, το οποίο είχε υιοθετήσει άκρως φιλογερμανικές θέσεις, επισφραγίζοντας τη σύγκλιση ανάμεσα στην άρια ναζιστική λατρεία και στον ινδουιστικό εθνικισμό.
Κινούμενη σε αυτούς τους κύκλους, η Σαβίτρι γνωρίστηκε με τον Ινδό εκδότη Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι, γνωστό για τον άκρατο φιλογερμανισμό του. Ο Μουχέρτζι θαύμαζε την αυξανόμενη ισχύ και επιρροή του Τρίτου Ράιχ. Η συνάντηση της Σαβίτρι Ντέβι με τον Μουχέρτζι αποτέλεσε σημείο καμπής στη ζωή της. Επιτέλους είχε βρει έναν ακτιβιστή του παν-Αριανισμού, ο οποίος συμμεριζόταν την πίστη της στην άρια αναγέννηση της Ινδίας. Η Σαβίτρι παντρεύτηκε τον Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι σε μια ινδουιστική τελετή στις 9 Ιουνίου του 1940 στην Καλκούτα. Όπως παραδεχόταν η ίδια, δεν ήταν ένα ρομαντικό αίσθημα, αλλά μια ένωση βασισμένη στην εγκάρδια φιλία και στα κοινά ιδεώδη.
Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου προσδοκούσε τη νίκη του Άξονα και το διαμελισμό της Ινδίας ανάμεσα στη Γερμανία και την Ιαπωνία. Ο σύζυγός της μετείχε σε κατασκοπευτικές δραστηριότητες υπέρ των Ιαπώνων στην Ινδία και τη Βιρμανία. Μέχρι το τέλος του πολέμου, η ίδια είχε αφομοιώσει πολλές ινδουιστικές αντιλήψεις σε μια ετερόδοξη μορφή Εθνικοσοσιαλισμού που εξήρε την άρια φυλή και τον Αδόλφο Χίτλερ.
Η Σαβίτρι Ντέβι συνδύαζε αυτές τις αντιλήψεις με τη θεϊστική ινδουιστική ιδέα του αβατάρ, που ενσαρκώνει την περιοδική κάθοδο στη γη της θεότητας, συνήθως του Βισνού, με ανθρώπινη, υπερανθρώπινη ή ζωώδη μορφή. Αυτός ο διαμεσολαβητής ανάμεσα στον Θεό και τους ανθρώπους είχε προκύψει από τους εξωανθρώπινους θεούς της βεδικής περιόδου. Μέσα από αυτή την ιδεολογία, η Σαβίτρι έκανε το επόμενο (μεγάλο για την ίδια) βήμα στη σκέψη της: αναγνώρισε, πρώτη αυτή ανάμεσα στους δυτικούς συγγραφείς, στο πρόσωπο του Αδόλφου Χίτλερ τον μετενσαρκωμένο αβατάρ…
Η Επιστροφή στην Ευρώπη και η Καταδίκη
Οπλισμένη με αυτό το περίεργο κράμα από αριοϊνδουιστικούς μύθους και ναζιστικά πιστεύω, η Σαβίτρι Ντέβι επέστρεψε στην Ευρώπη τον Οκτώβριο του 1945. Πλημμυρισμένη από πικρές τύψεις και κατηγορώντας τον εαυτό της που δεν είχε βιώσει τις «ένδοξες ημέρες» του Τρίτου Ράιχ, ήταν αποφασισμένη να προσφέρει, έστω και καθυστερημένα, τη συμβολή της στο γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό.
Στο Λονδίνο βρήκε μια περιστασιακή εργασία σαν υπεύθυνη της γκαρνταρόμπας ενός περιοδεύοντος ινδικού χορευτικού θιάσου, και είχε την ιδέα να διανέμει φιλοναζιστικά φυλλάδια στη Γερμανία από τον Ιούνιο του 1948 στις κατεχόμενες από τους Δυτικούς ζώνες. Προετοιμάζοντας την τρίτη προπαγανδιστική της εξόρμηση στη Γερμανία, τύπωσε στο Λονδίνο ένα μικρό φέιγ-βολάν με τον αγκυλωτό σταυρό, γραμμένο στα Γερμανικά. Στο κείμενο προέτρεπε τους Γερμανούς να παραμείνουν πιστοί στο Φύρερ τους, ο οποίος ήταν, υποτίθεται, ακόμη ζωντανός, και να εξεγερθούν κατά των συμμαχικών δυνάμεων.
Ο Κάλκι είναι ο εσχατολογικός αβατάρ του θεού Βισνού που θα έρθει στο τέλος του “κακού” αιώνα, του “Κάλι Γιούγκα” που τώρα ζούμε. Θα έλθει καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, όταν το κακό θα βασιλέψει και θα καταστρέψει τον κόσμο για να ξαναδημιουργηθεί ένας νεός “καλός” αιώνας. (Γρηγόριος Ζιάκας, Ιστορία των θρησκευμάτων,τομ.Α΄) Σίγουρο είναι ότι ο Κάλκι δεν έχει σχέση με τον Μεσία και την Β’ Παρουσία Του αλλά με τον αντίχριστο.
Με δεδομένη την ολοσχερή ήττα της Γερμανίας, μια τέτοια έκκληση μόνο συμβολική αξία μπορούσε να έχει. Κυρίως εξυπηρετούσε την επιτακτική ανάγκη της Σαβίτρι Ντέβι να εκδηλώσει την αλληλεγγύη της στο Ναζισμό, τη νομιμοφροσύνη της προς τον Αδόλφο Χίτλερ και το μίσος της για τη Δύση. Συνελήφθη στις 21η Φεβρουαρίου 1949. Μέχρι την επίσημη δίκη της, που ορίστηκε για τις 5 Απριλίου 1949, κρατούνταν στις βρετανικές στρατιωτικές φυλακές στο Βερλ.
Ο Ινδουισμός, πέραν του ότι παρέσχε στο Ναζισμό μια μη χριστιανική θρησκευτική μυθολογία, προσέφερε επιπλέον στη Σαβίτρι Ντέβι ένα λατρευτικό ύφος που ταίριαζε στην αφοσίωσή της στον Χίτλερ. Αυτή η ινδουιστικού τύπου αφοσίωση έγινε το σήμα κατατεθέν της δικής της λατρείας προς τον Χίτλερ, που περιλάμβανε προσευχές, διαλογισμό και τελετουργίες.
Επανειλημμένα διακήρυσσε τα χιτλερικά της πιστεύω με όρους θρησκευτικής έμπνευσης και πεποίθησης στους έκπληκτους ανακριτές της και στον υπομονετικό συνήγορό της. Οι ελπίδες της να αναδειχθεί σε μάρτυρα γιγαντώνονταν καθώς πλησίαζε η δίκη της.
Από το βιβλιοπωλείο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
Μετά την καταδίκη της σε τριετή κάθειρξη, ένιωσε ότι είχε στ’ αλήθεια ενταχθεί στη χορεία των διωκόμενων «πιστών». Μέσα στη φυλακή, η μεγαλύτερη χαρά της ήταν να συνάπτει στενές φιλίες με τις καταδίκες του Μπέλσεν, που «επιτηρούσαν» τις Εβραίες κρατούμενες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και η λαθραία συγγραφή των απομνημονευμάτων της προπαγανδιστικής της αποστολής. Μετά την πρόωρη αποφυλάκισή της τον Αύγουστο του 1949, απελάθηκε από τη Γερμανία και εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά της, τη Λιόν. Τον Απρίλιο του 1953 επέστρεψε στη Γερμανία, τη φορά αυτή σαν προσκυνήτρια σε μια προσωπική περιοδεία στην «Ιερή Χώρα των Αρίων», στα μέρη εκείνα που είχαν, κατά τη γνώμη της, καθαγιαστεί από τη σύνδεσή τους με τον Χίτλερ και το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα.
Το προσκύνημα αυτό το κατέγραψε με τρόπο δραματικό και συγκινησιακά φορτισμένο. Μαζί με τα προγενέστερα απομνημονεύματα της από την προπαγανδιστική της αποστολή (Πρόκληση, 1950) και τη φυλάκιση της (Χρυσός εν Καμίνω, 1951), το Προσκύνημα (Pilgrimage, 1958) έγινε διάσημο παράδειγμα ναζιστικής αφιερωματικής λογοτεχνίας και προσφιλές ανάγνωσμα του νεοναζιστικού περιθωρίου.
Γρήγορα καθιερώθηκε ως έμπιστη σύμβουλος και συνοδοιπόρος των ηγετών της αναγεννώμενης εθνικιστικής σκηνής στη Γερμανία. Από τη στιγμή που η αποναζιστικοποίηση θυσιάστηκε στο βωμό του συμφέροντος των Συμμάχων, οι οποίοι επιδίωκαν να προσεταιρισθούν τους Γερμανούς ενόψει του Ψυχρού Πολέμου κατά της Σοβιετικής Ένωσης, άρχισαν να αναφύονται στη Γερμανία νέα πολιτικά κόμματα, εμπνεόμενα από τον Εθνικοσοσιαλισμό.
Οι Διασυνδέσεις με το Παγκόσμιο Νεοναζιστικό Κίνημα
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η Σαβίτρι Ντέβι συνάντησε τον άσσο της Λουφτβάφε σμήναρχο Χανς-Ούλριχ Ρούντελ και οι δυο τους γνωρίστηκαν καλά. Το 1945 ο Ρούντελ είχε διαφύγει στην Αργεντινή. Επιστρέφοντας στη Γερμανία το 1951, ο Ρούντελ διακήρυξε δημοσίως τον άσβεστο θαυμασμό του για τον Χίτλερ και το όραμά του για μια αναγεννημένη, ισχυρή Γερμανία. Αυτή η απροκάλυπτη νομιμοφροσύνη του προς το Τρίτο Ράιχ, ενισχυμένη από τους θρύλους των πολεμικών του κατορθωμάτων, τον εδραίωσε στο ρόλο του ειδώλου του αναγεννώμενου νεοναζιστικού κινήματος.
Χάρη στις γνωριμίες του Ρούντελ, η Σαβίτρι συνδέθηκε με το διεθνές δίκτυο των σκληροπυρηνικών Ναζιστών και έκτοτε είχε συναντήσεις με ηγετικά στελέχη του εξόριστου Ναζισμού στη Μέση Ανατολή και στην Ισπανία. Την εποχή που η ίδια δίδασκε στο Μονμπριζόν της Γαλλίας, τη δεκαετία του 1960, συνέχιζε να καλλιεργεί τις επαφές της με τους παλιούς Ναζιστές φίλους της στη Βαυαρία. Σύντομα όμως επρόκειτο να ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή στο διεθνές νεοναζιστικό κίνημα, το οποίο άρχισε να αναπτύσσεται από το 1960 και μετά. Στις αρχές της άνοιξης του 1961 ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τους Βρετανούς νεοναζιστές.
Αφιέρωμα στη Devi από το περιοδικό «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» ΤΕΥΧΟΣ 108 – ΜΑΡΤΙΟΣ 2003
Τον Αύγουστο του 1962 έλαβε μέρος στην πολυδιαφημισμένη κατασκήνωση-συνδιάσκεψη του Γκλαουστεστερσάιρ και συνυπέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη της Συμφωνίας του Κότσουολντ, με την οποία συγκροτήθηκε η Παγκόσμια Ένωση των Εθνικοσοσιαλιστών. Η ανάμιξη της στην ΠΕΕΣ υπήρξε η αφετηρία για την αίγλη την οποία θα απολάμβανε έκτοτε στους διεθνείς νεοναζιστικούς κύκλους.
Μέχρι τότε, τα βιβλία της που εξυμνούσαν τον Εθνικοσοσιαλισμό κυκλοφορούσαν στην Καλκούτα ιδιωτικά και σε περιορισμένα αντίτυπα, και στη συνέχεια διανέμονταν μέσω των προσωπικών της επαφών στην Αγγλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία – ιδίως μέσω των παλιών Ναζιστών. Τώρα όμως οι ιδέες της για τον Εθνικοσοσιαλισμό ως θρησκείας της Φύσης, τον ινδουιστικό κύκλο των εποχών και την παγκόσμια σημασία του Χίτλερ σαν αβατάρ, άρχισαν να γίνονται γνωστές σε ένα πολύ ευρύτερο αναγνωστικό κοινό στη Δυτική Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Νότιο Αμερική και την Αυστραλία. Μετά τη συνταξιοδότησή της από τη διδακτική της θέση στη Γαλλία, η Σαβίτρι Ντέβι αποφάσισε να λαμβάνει τη μικρή σύνταξή της στην Ινδία, όπου είχε ακόμη τη φιλία του συζύγου της και της οικογένειάς του, έστω κι αν είχαν ζήσει τόσον καιρό χωριστά. Έτσι, τον Αύγουστο του 1971 επέστρεψε στο Νέο Δελχί. Αν και απείχε πλέον από τις δραστηριότητες του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου Νεοναζισμού, εξακολούθησε να αλληλογραφεί με τον Κόλιν Τζόρνταν, τον Ματ Κελ και άλλους ζηλωτές Ναζί στην Ευρώπη και την Αμερική.
Το Τέλος της «Ιέρειας»
Η Σαβίτρι Ντέβι πέθανε στις 22 Οκτωβρίου 1982 στην Αγγλία. Όπως είχε προσυμφωνηθεί, μια ενεπίγραφη τεφροδόχος που περιείχε τις στάχτες της τοποθετήθηκε στην τιμητική αίθουσα της Νέας Τάξης, στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι, η Σαβίτρι Ντέβι, η νομάδα Ναζίστρια, θιασώτρια του παν-Αριανισμού και αφοσιωμένη στη λατρεία του Χίτλερ, εισήλθε στη νεοναζιστική Βαλχάλα του πρώην Αμερικάνικου Ναζιστικού Κόμματος.
Η Σαβίτρι Ντέβι πρόσφερε στο μεταπολεμικό νεοναζιστικό κίνημα ένα μυστικιστικό παν-αριανικό μύθο, ο οποίος αγκαλιάζει τους λευκούς όλου του κόσμου. Μέσα από υπόγειους διαύλους, οι ιδέες της εξακολούθησαν να επηρεάζουν μια νεότερη γενιά Νεοναζί με μεταφυσικό προσανατολισμό κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990. Σημαντικός προπαγανδιστής του έργου της υπήρξε ο Χιλιανός διπλωμάτης και συγγραφέας Μιγκέλ Σεράνο. Ο Σεράνο εξήρε τη Σαβίτρι Ντέβι σαν πρωτοπόρο του αποκρυφιστικού χιτλερισμού και σαν «ιέρεια του Οντίν»! Σήμερα τα βιβλία της γνωρίζουν όλο και ευρύτερη διάδοση στους κύκλους των ρατσιστών παγανιστών, των σκίνχεντ και των ναζιστών οπαδών της μουσικής χέβι μέταλ στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σκανδιναβία και τη Δυτική Ευρώπη.
ΠΗΓΗ: ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» τεύχος 3 ΜΑΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2007 (Τα στοιχεία του άρθρου προέρχονται από το βιβλίο του Nicholas Goodrick–Clarke Μαύρος Ήλιος, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρχέτυπο). Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com
Σαβίτρι Ντέβι: Η χορτοφάγος παγανίστρια του Εθνικοσοσιαλισμού
Γεννημένη τις 30 Σεπτεμβρίου του 1905 στην Λυών από πατέρα Ελληνο-Ιταλό και μητέρα Αγγλίδα, η Μαξιμιανή Πόρτας, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, υπήρξε ινδουίστρια οπαδός του ναζισμού, του παγανισμού, οικολόγος, χορτοφάγος, υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ζώων και στυγνή πολέμιος των Εβραίων.
Μαξιμιανή Πορτας ή Πορτα υπήρξε ανήσυχο πνεύμα από παιδί. Μόλις στα 11 της χρόνια ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική τασσόμενη υπέρ της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και γράφοντας συνθήματα στους τοίχους εναντίον της Συμμαχίας της Αντάντ. Χορτοφάγος, φιλόζωη, με τεράστια αγάπη για την αρχαία ιστορία και ιδιαίτερα την ελληνική. Η εμμονή της με την αρχαία ελληνική ιστορία είναι τέτοια ώστε να εγκαταλείψει την χριστιανική θρησκεία και να στραφεί στον δωδεκαθεϊσμό.
Σε νεαρή ηλικία ταξιδεύει στην Ελλάδα και μάταια για περίπου 2 χρόνια προσπαθεί να προσηλυτίσει κόσμο προς τον παγανισμό. Στην διάρκεια αυτής της μικρής της παραμονής, γνωρίζει τον τότε μαθητή Κορνήλιο Καστοριάδη και του παραδίδει μαθήματα γαλλικών για ένα μικρό διάστημα. Γυρίζει όλη την Ελλάδα και επισκέπτεται τα αρχαία μνημεία της γεμίζοντας με ακόμα μεγαλύτερο θαυμασμό για τον ελληνικό πολιτισμό. Επιστρέφει στην Γαλλία και λαμβάνει το πτυχίο της Φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο της Λυών το 1928. Την ίδια χρονιά αποκηρύσσει την γαλλική της υπηκοότητα με σκοπό να λάβει την ελληνική. Το 1929 σε ταξίδι στην Παλαιστίνη βλέπει απο πολύ κοντά το πρόβλημα μεταξύ Αράβων και Εβραίων στην περιοχή. Τάσσεται εναντίον της δημιουργίας κράτους για τους Εβραίους, στηρίζοντας, αν και όχι χριστιανή, αυτή την απόφαση της στην Βίβλο.
Σε εκείνο το ταξίδι έρχεται σε επαφή με την θεωρία του εθνικοσοσιαλισμού, όπως αυτός εκφράστηκε από το ναζιστικό γερμανικό κόμμα. Την ενθουσίασε τόσο η ιδεολογία του Άριου ανθρώπου, όσο και η ίδια η προσωπικότητα του Χίτλερ.
Οι δυο τους μοιράζονταν άλλωστε πολλά κοινά. Χορτοφάγοι, φιλόζωοι, θαυμαστές του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, οπαδοί του αποκρυφισμού.. Σε μια εκδρομή στην Ανατολία, βλέπει πάνω στα μνημεία χαραγμένη την σβάστικα και αυτό της δημιουργεί την πεποίθηση πως οι Έλληνες είναι μέλη της Άριας φυλής από αρχαιοτάτων χρόνων. Με αυτές τις σκέψεις δόθηκε ολόψυχα στον ναζισμό περιγράφοντας τον εαυτό της σαν ”Εθνικίστρια κάθε κράτους”.
Επιστημονικός ρατσισμός: Ήταν ένας καθαρός Άριος, ένας Ινδο-Άριος, ένας Σλάβος και ένας Εβραίος..
Ο επιστημονικός ρατσισμός ήταν η προσπάθεια δικαιολόγησης μέσω της επιστήμης ρατσιστικών στερεοτύπων ανάμεσα στις φυλές και την ταξινόμησή τους σε κατώτερες και ανώτερες. Ο επιστημονικός ρατσισμός και οι μέθοδοί του όπως η κρανιομετρία ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς σαν θεωρίες από το 1880 μέχρι και το 1945, όπου με την κατάρρευση της ναζιστικής Γερμανίας αμφισβητήθηκαν έντονα από όλη την επιστημονική κοινότητα. Βέβαια, το κακό είχε ήδη συντελεστεί τότε..
Πριν την άνοδο του ναζιστικού κόμματος στην εξουσία, ο επιστημονικός ρατσισμός έχαιρε δημοφιλίας εντός και εκτός ακαδημαϊκών αιθουσών. Σπουδαίοι επιστήμονες και πολιτικοί υποστήριζαν τέτοιες πρακτικές. Όπως είδαμε στα κείμενα για την Νέα Καληδονία και για την γενοκτονία της φυλής Χερέρο, φαίνεται να είναι συνήθης πρακτική τόσο στη Γερμανία όσο και στη Γαλλία να αποκεφαλίζονται οι εχθροί και τα κρανία τους να στέλνονται σε επιστήμονες, που με την σειρά τους επιβεβαίωναν την κατωτερότητα των εξεγερμένων έναντι των αποικιοκρατών.
Ο επιστημονικός ρατσισμός ήταν ο επιστημονικός μανδύας ο οποίος συγκάλυπτε τον ιμπεριαλισμό και την αδηφαγία της αστικής τάξης να εκμεταλλευτεί ολόκληρους λαούς. Ήταν θέμα χρόνου κάποιος να βρεθεί και να τον εφαρμόσει στην πιο ακραία του μορφή.
Ο Χίτλερ πίστευε πως τα γερμανικά φύλα είναι οι καθαροί Άριοι. Μια ανώτερη και ευγενής φυλή η οποία προορίζεται να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο. Υπήρχαν και άλλα Άρια φύλα, λιγότερο ”καθαρά”, τα οποία έμπαιναν κάτω από τα γερμανικά φύλα. Όλοι οι υπόλοιποι μη Άριοι έπρεπε να εξοντωθούν..
Πολλοί επιστήμονες ισχυρίζονταν πως τα πρώτα Άρια φύλα είναι τα Ινδο-Αρια ταυτίζοντας τα με έναν ακόμα αμφιλεγόμενο όρο, αυτόν των Ινδοευρωπαίων.
Το θέμα περιπλέκεται περισσότερο όταν οι Ιρανοί, έχοντας ουσιαστικά ονομαστεί από μια ομόρριζη λέξη με την λέξη Άριος, ισχυρίστηκαν και εκείνοι πως ήταν Άρια φυλή.
Όλες αυτές οι δηλώσεις “Είμαι και εγώ Άριος” καθώς και τα ιστορικά μαγειρέματα ώστε να βγαίνει νόημα μέσα από ιστορικά γεγονότα, μύθους, παραδόσεις και λέξεις άρεσαν πολύ στον Χίτλερ. Εξυπηρετούσαν τις ιμπεριαλιστικές ορέξεις της Γερμανίας και δημιουργούσαν μια γεωπολιτική σκακιέρα με παίχτη μια χώρα που είχε εξοβελιστεί και ταπεινωθεί μια γενιά πίσω.
Οι Ινδοί μπορούσαν να λένε πως ήταν όσο Άριοι επιθυμούσαν, αρκεί αυτό να υποδαύλιζε το εθνικιστικό τους κίνημα εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών.
Από την Μαξιμιανή στην Σαβίτρι
Το 1932 η Μαξιμιανή πηγαίνει στις Ινδίες με σκοπό να γνωρίσει από κοντά ”τα πρώτα Άρια φύλα”. Εκεί η ζωή της αλλάζει άρδην.
Μελετά την ιστορία, την κουλτούρα και πολλές ινδικές γλώσσες. Ασπάζεται τον ινδουισμό. Αλλάζει το όνομα της σε Σαβάτρι Ντέβι, δηλαδή σε “Θεά του Ήλιου” και μπλέκει τον ινδουισμό με τον ναζισμό.
Πιστεύει πως ο Χίτλερ είναι η ενσάρκωση του θεού Βισνού ο οποίος θα κλείσει τον κύκλο του εκφυλισμού της ανθρωπότητας και θα φέρει την γαλήνη και την αρμονία.
Έρχεται σε επαφή με εθνικιστικούς κύκλους στις Ινδίες και προσπαθεί να τους περάσει την δική της θεωρία: Μια μίξη ινδουισμού και ναζισμού χρησιμοποιώντας σαν ιερό βιβλίο το “Ο Αγών μου”.
Παντρεύεται έναν Βραχμάνο ώστε να μην απελαθεί από τις Βρετανικές αρχές. Ο γάμος μένει στα χαρτιά αφού εκείνη είναι ανοιχτά αμφισεξουαλική και ζει με άλλους συντρόφους.
Το 1935 αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο της Λυών με πτυχίο Χημείας και λίγο αργότερα λαμβάνει διδακτορικό στην Φιλοσοφία. Οι τίτλοι σπουδών της την οχυρώνουν έναντι των επικριτών της.
Αμετανόητη ναζίστρια ως το τέλος.
Με την είσοδο των Σοβιετικών στρατευμάτων στο Βερολίνο ο Χίτλερ -Βισνού αυτοκτονεί αλλά η Σαβίτρι δεν το βάζει κάτω. Αλλάζει την θεωρία της: Ο Χίτλερ τελικά ήταν προάγγελος του Βισνού ο οποίος κάποια στιγμή θα εμφανιστεί..
Βαθιά απογοητευμένη με την κατάληξη, προσπαθεί να περισώσει ότι μπορεί. Αρνείται κατηγορηματικά το Ολοκαύτωμα σε όλη την υπόλοιπη ζωή της. Το 1948 καταφέρνει να μπει κρυφά στην κατεχόμενη Γερμανία και να εκδώσει μια σειρά από φυλλάδια που ενθαρρύνουν τους ναζιστές να μην το βάλουν κάτω.
Φυλακίζεται και μέσα στην φυλακή δημιουργεί ερωτική σχέση με μια άλλη ναζίστρια φυλακισμένη την Φρασουαζ Ντιορ, ανιψιά του γνωστού σχεδιαστή Κριστιάν Ντιορ.
Αποφυλακίζεται και συνεχίζει να γράφει προπαγανδιστικά κείμενα υπέρ του ναζισμού, της οικολογίας, των ζώων και της χορτοφαγίας.
Τα τελευταία χρόνια της τα περνά στην Καλκούτα ξεχασμένη σχεδόν από όλους. Μοναδική συντροφιά της οι γάτες της γειτονιάς. Ένα κοινό σημείο ακόμα με τον αγαπητό της Χίτλερ…
Πεθαίνει στην Αγγλία τον Οκτώβρη του 1982. Στην κηδεία της οι ναζιστές της αποδίδουν φόρο τιμής ενώ οι στάχτες της θάβονται δίπλα απο το τάφο του γνωστού νέο -ναζιστή Αμερικάνου Τζώρτζ Λινκολν Ροκγούελ
