Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΤΟΥ COLUMBINE 

Από Heavy Metal συγκροτήματα αντλού­σαν επιχειρήματα για το θανάσιμο μίσος τους προς τον Χριστιανισμό.

Ο Eric Harris και ο Dylan Klebold σε δυο χαρακτηριστικές φωτογραφικές στιγμές. Ποιο άραγε ήταν το οριακό εκείνο σημείο στο οποίο οι δυο έφηβοι κυριολεκτικά μεταμορφώθηκαν σε αδίστακτους δολοφόνους;

Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΤΟΥ COLUMBINE 

Από Heavy Metal συγκροτήματα αντλού­σαν επιχειρήματα για το θανάσιμο μίσος τους προς τον Χριστιανισμό.

 

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ : «…Περιμένοντας την ώρα / προορισμένη να πεθάνει / εδώ επάνω στο τραπέζι της Κόλασης / Ο αρχιερέας περιμένει / με το μαχαίρι στο χέρι / να χύσει το αγνό αίμα της παρθένας / της κόρης του Σατανά…» Αυτοί ήταν μερικοί στίχοι από το κομμάτι  Altarof Sacrifice (Βωμός της θυσίας) του heavy metal συγκροτήματος  Slayer (Σφαγέας). Σύμφωνα με την ομολογία τους στο δικαστήριο, επηρεασμένοι από αυτό το τρα­γούδι, δύο νεαροί φανατικοί οπαδοί του συγκροτήματος οργάνωσαν μια «αυτοσχέδια σατανιστική τελετή» (έτσι την περιέγραψαν οι εφημερίδες), κατά την οποία σκότωσαν ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι… Και αυτό το περιστατικό δεν είναι το μοναδικό.

 

«Αυτά δεν είναι συνηθισμένα παιδιά που εκδικούνται το “bullying”» υποστηρίζει ο ψυχολόγος Πίτερ Λάνγκμαν στο βιβλίο του «Γιατί σκοτώνουν τα παιδιά: Στο μυαλό των μαθητών πιστολέρο». «Αυτά δεν είναι συνηθισμένα παιδιά, αυτά δεν είναι παιδιά εθισμένα στα video-games, αυτά δεν είναι παιδιά που θέλησαν να γίνουν διάσημα. Αυτά δεν είναι συνηθισμένα παιδιά».

   

    Στις 20 Απριλίου του 1999, δύο δεκαεπτάχρονα αγόρια, ο Eric Harris και ο Dylan Klebold από το Columbine, μια άσημη κωμό­πολη της αμερικανικής Πολιτείας του Κολοράντο, πήγαν στο σχο­λείο τους και σκότωσαν 12 συμμαθητές τους και έναν δάσκαλο, τραυμάτισαν άλλα 21 παιδιά, και έπειτα αυτοκτόνησαν…

Δυο ημέ­ρες πριν το μακελειό στο Γυμνάσιο του Columbine, ο Eric Harris εί­χε γράψει στο site του στο Internet: «θέλω να πυροβολήσω και να ανατινάξω ό,τι μπορώ. Ό,τι δεν μου αρέσει το καταστρέφω. Δεν μετανιώνω για τίποτα, δεν ντρέπομαι για τίποτα. Δεν με νοιάζει αν θα ζήσω ή αν θα πεθάνω»…

O Έρικ Χάρις που συνέλαβε την ιδέα των επιθέσεων ήταν κάτι παραπάνω από ασυνήθιστος και προβληματικός. Ήταν σύμφωνα με το ψυχολογικό του προφίλ ένας ψύχραιμος δολοφόνος, ένας γοητευτικός ψεύτης με τερατώδες σύμπλεγμα ανωτερότητας και έναν ακόρεστο πόθο για έλεγχο. Διάβαζε ασταμάτητα, είχε καλούς βαθμούς όταν προσπαθούσε, έγραφε άριστες πρόζες στα αγγλικά και μετά γύρναγε στο ημερολόγιο του να γράψει για φόνους χιλιάδων ανθρώπων. «Ήταν ο τύπος του παιδιού, που μπροστά σε ενήλικες θα έλεγε πάντα αυτό θέλουν να ακούσουν,» συμπληρώνει ο Φρανκ Ντε Αντζελις, διευθυντής του σχολείου. Σε αυτό που δεν ήταν καλός ήταν να ανακατεύει εκρηκτικά στην κουζίνα.

 

Μερικές ημέρες πριν από εκείνο το περιστατικό που συγκλόνισε την Αμερική, οι Klebold και Harris έκαναν ένα βίντεο όπου μέσα σε ένα παραλήρημα από βρισιές, δήλωναν πως μισούν τον Χριστό και τον Χριστιανισμό και περιέγραφαν τι ήθελαν να κάνουν στους Χριστιανούς συμμαθητές τους: «θα τους πυροβολήσουμε όλους στο κεφάλι!».

Το πρωινό της 20ης Απριλίου, 1999 ο Χάρις φορούσε ένα μπλουζάκι που έγραφε: «Φυσική Επιλογή». Του Κλέμπολντ από τη άλλη πλευρά έγραφε: «Οργή». Εκ διαμέτρου αντίθετος χαρακτήρας, ο δεύτερος πρωταγωνιστής της υπόθεσης περιέγραφε τον εαυτό του ως την «πιο λυπηρή ύπαρξη στα ιστορικά χρονικά» αναφέρει ο Πίτερ Λάνγκμαν. Ενώ ο Χάρις ζωγράφιζε στο ημερολόγιο του σβάστικες, ο Κλέμπολντ ζωγράφιζε καρδιές. Ενώ ο Χάρις έγραφε ότι «αισθάνεται θεός και εύχεται να είχε τους πάντες υποτελείς του», ο Κλέμπολντ έγραφε «ότι είναι ένας θεός, θεός της θλίψης.» Επίσης ήταν παρανοϊκός: «Με μισούσαν πάντα, οι πάντες και τα πάντα.»

 

Όπως είπαν κάποια από τα παιδιά που γλίτωσαν από το μακελειό, Οι δράστες εκείνου του απίστευτου εγκλήματος πυ­ροβόλησαν μια συμμαθήτριά τους στο πόδι κι έπειτα τη ρώτησαν: «Πιστεύεις στον Χριστό;». Το κορίτσι απάντησε κλαίγοντας: «Ναι». Οπότε ένας από αυτούς της φώναξε: «Τότε πήγαινε να τον συναντήσεις!». Κι έπειτα την πυ­ροβόλησε στο κεφάλι…

Οι δύο δράστες σχεδίαζαν την επίθεση για πάνω από ένα χρόνο κατασκευάζοντας 100 περίπου βόμβες και πείθοντας τους φίλους τους να τους αγοράσουν όπλα. Μετά τις 11 το πρωί της 20ης Απριλίου είχαν μεταφέρει δύο αυτοσχέδιες βόμβες προπανίου στην καφετέρια του σχολείου και μία στην κουζίνα. Αν οι βόμβες είχαν εκραγεί πιθανότατα θα σκότωναν όποιον ήταν μέσα στη καφετέρια και το πάτωμα της βιβλιοθήκης του δεύτερου ορόφου θα κατέρρεε πάνω στην καφετέρια. Θα ήταν μια πραγματική εκατόμβη. Ο Έρικ Χάρις χρηματοδοτούσε την επίθεση με μια δουλειά μερικής απασχόλησης σε πιτσαρία. «Τα χρήματα ήταν ο περιοριστικός παράγοντας,» αναφέρεται στο βιβλίο του Κάλεν. Με δύο ακόμα παγιδευμένα αυτοκίνητα λίγο πιο έξω, οι δράστες σκόπευαν να πάρουν ομήρους, να κάνουν την αστυνομία και τα μέσα ενημέρωσης να τους κυνηγήσουν και στη συνέχεια να ανατιναχτούν παίρνοντας μαζί τους όσο περισσότερους μπορούν.

 

  Στο βίντεο που έκαναν τα δύο αγόρια, δήλωναν φανατικοί οπαδοί των industrial-metal συγκροτημάτων Rammstein και KMFDM, από τους στίχους των οποίων έλεγαν πως αντλού­σαν επιχειρήματα για το θανάσιμο μίσος τους προς τον Χριστιανισμό.

Για το υπόλοιπο της ζωής μου, θα με στοιχειώνει η φρίκη που προκάλεσε ο Ντύλαν. Ο γιος μου άλλαξε ότι πίστευα, για το Θεό, για την οικογένεια και για την αγάπη» Ντυνόμουν για τη δουλειά όταν άκουσα τον Ντύλαν να κατεβαίνει τα σκαλιά και να βγαίνει από την εξώπορτα. Όταν έβγαλα το κεφάλι μου από το παράθυρο και του μίλησα το μόνο που είπε ήταν ένα γεια. Αμέσως κατάλαβα πως κάτι τον απασχολούσε, καθώς μου φάνηκε έξαλλος. Δεν ήξερα πως αυτή η φορά θα ήταν η τελευταία που άκουσα τη φωνή του». (Η μάνα του Ντύλαν)

 

     Όταν εκείνο το βίντεο ήρθε στη δη­μοσιότητα, οι KMFDM (Kein Mehrheit Fur Die Mitleid /Κανένας Οίκτος Για τις Μάζες), έσπευσαν αμέσως να δικαιολο­γηθούν, δηλώνοντας στο site τους ότι αυτό που κάνουν είναι τέ­χνη και ότι ποτέ δεν έχουν σκεφτεί να οδηγήσουν οποιονδήποτε στο να διαπράξει εγκλήματα. Βέ­βαια, οι επικριτές τους είπαν πως «και μόνο το όνομα του συγκροτήματος αρκεί για να καταλάβει κανείς τη βίαιη φιλοσοφία και τις προθέσεις των μελών του, και, βέβαια, αν ακούσει και τους στίχους των τραγουδιών τους, θα συμφωνήσει, χωρίς δεύτερη σκέψη, ότι πολλά από αυτά προτρέ­πουν στον φόνο και στην αυτοκτονία».

Όσον αφορά τους Rammstein, αυτοί είχαν κατηγορηθεί και παλαιότερα πως οδηγούν τους οπαδούς τους στην εγκληματικότητα, οπότε τον Απρίλιο του 1997, σε εκπομπή του μουσικού τηλεοπτικού σταθμού MTV, δήλωσαν: «Μα τι είναι αυτά που λέτε; Εμείς κήρυκες του μίσους; Ακούστε τα τραγούδια μας και θα καταλάβετε ότι δεν υπάρχει ούτε ένας στίχος που να προτρέπει σε βίαιη συμπερι­φορά. Η μουσική μας δεν είναι παρά μόνο για την αγάπη σε κάθε της μορφή και παραλλαγή», φυσικά εκείνη η δήλωση ήταν πέρα για πέρα ειρω­νική, αφού, για παράδειγμα, στο τραγούδι τους Weisses Fleisch (Λευκή Σάρκα), οι Rammstein ουρλιάζουν:

«Εσύ είσαι στην αυλή του σχολείου κι εγώ είμαι έτοιμος να σκοτώσω / Κόκκινα σημάδια σε λευκή σάρκα / Σε πληγώνω και σε ακούω να ουρλιάζεις / Τώρα είσαι φοβισμένη και εγώ έτοιμος / Το μαύρο μου αίμα λερώνει το φόρεμά σου / κι εγώ ερεθίζομαι ολοένα και πιο πολύ από τις κραυγές σου / που εί­ναι σαν ζητωκραυγές για το αρρωστημένο μυαλό μου / Τώρα φοβάσαι και είμαι έτοιμος / H άρρωστη ύπαρξή μου ουρλιάζει για λύτρωση / Η λευκή σου σάρκα γίνεται το ικρίωμά μου / Δεν υπάρχει θεός στον ουρανό μου…»

Φορούσαν μακριές δερμάτινες καμπαρτίνες άκουγαν μουσική  Black Metal και παθιαζόταν με τον αποκρυφισμό, το σατανισμό, το Ναζισμό και τον Χίτλερ.

«Η ισχυρή έλξη που ασκεί ο περιθωριακός χώρος του Black Metal(1) σε … νεαρά άτομα αποδείχθηκε, με δραματικό τρόπο, στις 20 Απριλίου 1999(2) με τη σφαγή σε ένα σχολείο του Λίτλετον, κοντά στο Ντένβερ του Κολοράντο. Την ημέρα των γενεθλίων του Χίτλερ, οι δεκαοχτάχρονοι Έρικ Χάρις (Eric Harris) και Ντίλαν Κλέμπολντ (Dylan Klebold) προκάλεσαν λουτρό αίματος στο Γυμνάσιο με αυτόματα όπλα και πυροσωλήνες. Ύστερα από ένα τετράωρο πανδαιμόνιο πυροβολισμών και εκρήξεων, δώδεκα συμμαθητές τους και ένας καθηγητής κείτονταν νεκροί, πολλοί περισσότεροι ήταν οι τραυματίες, ενώ οι δράστες είχαν αυτοπυροβοληθεί.             

Στη συνέχεια αποκαλύφθηκε ότι οι δύο νεαροί δολοφόνοι άνηκαν σε μια σχολική κλίκα που ήταν γνωστή με την επωνυμία Trenchcoat Mafia (Μαφία της Καμπαρντίνας) και της οποίας τα μέλη φορούσαν μακριές δερμάτινες καμπαρτίνες, άκουγαν μουσική Black Metal και παθιαζόταν με τον αποκρυφισμό, το σατανισμό, το Ναζισμό και τον Χίτλερ. Τη συμπεριφορά αυτή προφανώς την υποδαύλιζε το μίσος τους για την κυρίαρχη κουλτούρα του σχολείου που πρόβαλλε ως αξίες το χρήμα, τη δημοτικότητα και την επιτυχία, και την οποία συμβόλιζαν τα αστέρια των σχολικών ποδοσφαιρικών ομάδων και οι άριστοι μαθητές. Ο αγαπημένος μουσικός των δολοφόνων…. Ήταν ο Μέριλιν Μάνσον, (Marylin Manson), ένας τραβεστί ροκ τραγουδιστής που σοκάρει με τις εμφανίσεις του και που έχει πάρει το όνομά του από τον Τσαρλς Μάνσον, μαζί με όλα τα παρελκόμενα – εξέγερση, φόνο, σφαγή. Οι δίσκοι του Μέριλιν Μάνσον περιέχουν  τραγούδια όπως το “Antichrist Superstar”, (“Αντίχριστος Υπέρλαμπρο Άστρο”), ενώ στους στίχους άλλων κομματιών του εξυμνεί τις εκρήξεις χειροβομβίδων, την αυτοκτονία και το κακό. Παρότι τα μέλη της κλίκας ήταν γενικά από τους ευφυέστερους μαθητές, η αποκοπή τους από το κυρίαρχο ρεύμα τους ωθούσε να υιοθετούν παραβατικούς τρόπους συμπεριφοράς για να επιδεικνύουν την αποξένωσή τους. Κάποιοι από αυτούς έγραψαν στην επετηρίδα του σχολείου το ακόλουθο μήνυμα: “Ποιος είπε ότι η παράνοια είναι τρέλα; Η παράνοια είναι υγεία”.

Η περιθωριακή τους ταυτότητα βρήκε ισχυρή έκφραση στο Black Metal και στη gothic (σκοτεινή) μουσική. Εκτός από τις δερμάτινες καμπαρτίνες, κάποια μέλη φορούσαν μπλουζάκια με ακροδεξιά και παγανιστικά συνθήματα.(3) Η μανία τους με τα όπλα, το θάνατο και τον Χίτλερ αποτελούσε εκδήλωση μιας βαθιάς απόρριψης των βολικών φιλελεύθερων αμερικάνικων ηθών των προαστίων του Ντένβερ. Συμμαθητές τους στο σχολείο ανέφεραν ότι, την χρονιά πριν τη σφαγή, ο Χάρις φορούσε μαύρα ρούχα “γοτθικού”(4) στιλ, μιλούσε επιδεικτικά Γερμανικά και παθιαζόταν με οτιδήποτε είχε σχέση με τους Ναζί και το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Επιπλέον είχε δημιουργήσει τη δική του ιστοσελίδα, όπου περιέγραψε την κατασκευή αυτοσχέδιων βομβών και αναφερόταν σε μια “τρομακτική ημέρα που έρχεται”, ενώ παρέθετε και τους στίχους ενός τραγουδιού του γερμανικού συγκροτήματος “Kein Mehrheit Für Die Mitleid” (Καμία Συμπάθεια για τη Πλειοψηφία) : “Ό,τι δεν το κάνω, δεν μου αρέσει. Ό,τι δεν μου αρέσει, το καταστρέφω”. Η σφαγή στο σχολείο προφανώς αντιπροσώπευε την εφαρμογή στην πραγματική ζωή των αντικοινωνικών καταστροφικών φαντασιώσεων των Χάρις και Κλέμπολντ, που τις τροφοδοτούσε το αίσθημα της αποτυχίας και τις υποδαύλιζαν οι στίχοι του Τσάρλς Μάνσον οι οποίοι εξυμνούσαν τον όλεθρο, το σατανισμό και την αυτοκτονία.»(5)

Από άλλο διαδικτυακό ιστότοπο πληροφορούμαστε την εξής είδηση:

«Έρικ Χάρις (16 χρόνων) και Ντιλαν Κλέμπολντ  (16 χρόνων), Η.Π.Α. 20 Απριλίου 1999. Στις 11.30 το πρωί, ο Χάρις και ο Κλέμπολντ φορώντας μαύρα αδιάβροχα και με καλυμμένα τα πρόσωπα, εισέβαλαν στην καφετέρια του λυκείου Κολουμπάιν του Λίντον, ενός προαστίου του Ντένβερ, και άρχισαν να πυροβολούν με καραμπίνες και περίστροφα τους συμμαθητές τους. Οι δράστες, αφού παγίδευσαν το κτίριο με αυτοσχέδιες βόμβες, μπήκαν στην καφετέρια ψάχνοντας προφανώς για μαθητές από μειονότητες μαύρων και ισπανοφώνων, που τους φώναζαν «Τζοκς». «Άν υπάρχουν Τζοκς εδώ μέσα, είναι νεκροί» φώναζαν, ενώ ταυτόχρονα γελούσαν και αστειεύονταν κατά τη διάρκεια της σφαγής, σαν να ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής τους. Στο τέλος αυτοκτόνησαν, αφήνοντας πίσω τους 15 νεκρούς και 23 τραυματίες.
   Η επίθεση σχεδιαζόταν επί ένα ολόκληρο χρόνο. Σκοπός των δύο παιδιών ήταν να σκοτώσουν όσους περισσότερους μαθητές και καθηγητές μπορούσαν. Οι δυο τους ήταν μέλη της συμμορίας Trench Coat Mafia (η μαφία με τα αδιάβροχα) και είχαν επανειλημμένως επιδείξει τις φιλοναζιστικές ιδέες τους. Όπως δήλωσαν οι συμμαθητές τους, είχαν πάθος με τα όπλα, τον ναζισμό, το Ιντερνέτ, τον Μέριλιν Μάνσον και το γκόθικ ροκ, ενώ όλα τα μέλη της ομάδας καυχιόντουσαν συχνά για την ικανότητά τους να προμηθεύονται ό,τι όπλο ήθελαν. Εντύπωση προκαλεί το δημοσίευμα που αναφέρει πως επέλεξαν ως μέρα δράσης τους την 110^η επέτειο από την γέννηση του Χίτλερ.

   Το 2001 το αμερικάνικο «Time» έγραφε: «Δεν ήταν η πρώτη μαζική δολοφονία που έγινε ποτέ σε σχολείο, ήταν όμως τόσο αιματηρή και βαθιά οδυνηρή, ώστε αναδείχτηκε σε σημείο αναφοράς για τον αμερικανικό λαό». Με το ντοκιμαντέρ «Ακήρυχτος πόλεμος»(6), ο Μάικλ Μουρ φιλοτέχνησε ένα τρομακτικό πορτρέτο μιας παρανοϊκής Αμερικής, όπου η οπλοφορία αποτελεί δικαίωμα και οι μαθητές πυροβολούν τους συμμαθητές τους σαν να παίζουν video games.»(7)

 

 

 

---

(1) http://www.egolpion.com/blackmetal.el.aspx

Πηγές

·       Περιοδικό STRANGE τεύχος 139 – Αύγουστος 2011

·       http://vanessawest.tripod.com/columbine-4.html

·       http://www.members.tripod.com/~VanessaWest/cases-2.html

·       http://columbinefamilyrequest.org/2010/01/usa-today-dead-wrong-on-columbine/

·       http://www.oneman.gr/keimena/diabasma/article1492499.ece

·       Ιστοσελίδα ΤVXS